'พี่จี๊ดครับ...ผมมาถึงแล้วนะ'
ผักกาดกดส่งข้อความถึงคนที่เรียกตัวเองมายังสถานที่น่ากลัวตรงหน้าด้วยใจสั่นระรัว มือบางกำโทรศัพท์มือถือแน่นพร้อมกับความหนาวที่มากระทบผิวกายยิ่งทำให้ความกลัวที่มีทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
ทำไมพี่จี๊ดต้องนัดเขาออกมาสถานที่แบบนี้ด้วย? ถึงจะรู้ดีว่ามันโง่มากที่เดินตามเกมส์ของคนคนนั้น แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ในเมื่อเขาเองก็มีส่วนที่ทำให้พี่จี๊ดเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เรื่องทั้งหมดมันก็คงไม่เกิดขึ้น สุดท้ายแล้วอาจจะไม่มีใครต้องเจ็บแบบตอนนี้เลยก็ได้
ครืด
'ขึ้นมาชั้นบนสุด'
ผักกาดยกโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่เจ้าของชื่อไลน์ 'S.' ส่งมา คนตัวเล็กเผลอกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก ความกลัวเกาะกินใจในทุกๆก้าวที่รางเล็กเดินขึ้นบันไดที่สูงชัน รอบตัวเต็มได้ด้วยความมืดและความอับชื้น ความคิดมากมายยังวิ่งวนอยู่ในหัวจนเผลอกำโทรศัพท์ในมือแน่น
ตึก ตึก ตึก
ร่างเล็กก้าวเท้าขึ้นไปบนตึกร้างเรื่อยๆ และก่อนที่จะถึงชั้นบนสุด ใจก็คิดถึงคนคนนึงขึ้นมาซะก่อน ผักกาดหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะกดโทรหา 'อคิน' หรือ 'พี่คิน' แฟนหนุ่มของตนเองอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อพบว่าหน้าจอโทรศัพท์เป็นภาพดำมืดสนิท นะ...นี่มัน... แบตจะมาหมดอะไรตอนนี้!? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!
ผักกาดถอนหายใจก่อนจะก้าวขาขึ้นบันไดต่อไป หัวใจค่อยๆทำงานหนักมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อก้าวขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุด แสงไฟจากอาคารภายนอกส่องแสงเข้ามาพอให้มองเห็นทาง ร่างเล็กก้าวขาเข้าไปยังห้องๆนึงซึ่งเขาคาดว่าจี๊ดน่าจะอยู่ในนั้นช้าๆ
"พี่จี๊ดครับ...ผมมาแล้วนะ..."
"..."
"พี่จี๊ด....ผมมะ...โอ้ย!!"
แรงกระแทกจากข้างหลังทำให้ผักกาดที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปกับพื้นทันที เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลลงมาโดยที่ผักกาดไม่สามารถควบคุมสติอย่างตัวเองได้อีกแล้ว ทั้งเจ็บ...ทั้งตื๊อไปหมดแล้ว....
"หึ...มาจนได้สินะแก" จี๊ดที่ยืนซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เดินถือไม้หน้าสามเข้ามาใกล้ร่างของผักกาดที่ยังนอนแน่นิ่งเพราะความเจ็บก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าของร่างเล็กพร้อมกับกระชากผมของผักกาดขึ้นมา ก่อนจะแสยะยิ้มให้อย่างที่ผักกาดไม่เคยเห็นมาก่อน
"พะ...พี่จี๊ด..."
"โง่ได้ใจมากเลยน้องรัก นี่แกคิดจริงๆหรอว่าฉันจะยอมคุยดีๆกับคนอย่างแกน่ะฮะ!!? ฮ่าๆ ขำสิ้นดี!!"
จี๊ดปล่อยผมของผักกาดให้หน้าเล็กกระแทกลงกับพื้นก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้ไม้เก่าๆมาใกล้กับร่างเล็กที่ยังนอนแน่นิ่งเพราะความเจ็บปวด จี๊ดจับยกตัวผักกาดขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ก่อนใช้เชือกที่เตรียมเอาไว้มามัดร่างเล็กติดกับเก้าอี้ ผักกาดที่กึ่งๆหมดสติพยายามฝืนลืมตามองภาพของคนตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายกับการมัดเชือกตัวเขาไว้กับเก้าอี้
"พะ...พี่จี๊ดจะ ทะ...ทำอะไร..."
"เงียบไปซะ! อยู่นิ่งๆก็พอแล้ว"
"มะ...ไม่"
"ฤทธิ์เยอะนักรึไงแก! อยากตายงั้นสิ!?"
ผักกาดก้มหน้าลงอย่างหมดแรงจะเถียง ความเจ็บปวดบริเวณท้ายทอยค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความชา หึ...ยังไงพี่จี๊ดก็ไม่ได้อยากคุยกับเขาดีๆจริงๆสินะ น่าขำที่คนอย่างเขาก็ยังเดินลงเหวเองโดยที่ไม่ต้องมีมือใครมาผลักเลยสักนิด
"เป็นไง...นิ่งไปเลยรึไง? ไม่เห็นจะปากดีเหมือนตอนที่คุยไลน์กันเลยนะผักกาด หึ"
"พี่จะทำอะ...ไร?"
"อยากรู้หรอ? .... งั้นจะบอกให้ก็ได้"
"..."
จี๊ดยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของผักกาดก่อนจะกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา "กูจะฆ่ามึงต่อหน้าคิน เอาให้คินเจ็บปวดเหมือนที่คินทำกับกูไง ดีมั้ย? 5555555555555"
"มะ...ไม่นะ....มะ...หมายความว่าพี่?"
ครืด
"หืม?" จี๊ดชะงักค้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ชื่อ 'Akin' ทำให้จี๊ดแสยะยิ้มพร้อมกับปลายตามองไปยังร่างเล็กที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะตอบแชทของคนที่ตัวเองบอกว่ารัก
ผักกาดฝืนเงยหน้ามองจี๊ดที่กำลังกดตอบข้อความ ถ้าให้เดาคงจะเป็นพี่คินแน่ๆ พี่คินจะมาช่วยเขาใช่มั้ย? แต่ถ้าพี่คินมา แล้วพี่จี๊ดทำอะไรพี่คินจะทำยังไง? ทำยังไงดี...
"อยากรู้หรอว่ากูแชทกับใคร? หึ! งั้นก็ดูซะ!!!!" จี๊ดหันหน้าจอโทรศัพท์ให้ผักกาดดู ในนั้นเป็นข้อความของพี่คินจริงๆ พี่คินกำลังจะมาหาเขา พี่คิน...
"ไม่ต้องดีใจไปล่ะ ยังไงซะแกก็ไม่มีวันรอดหรอก รู้บ้างมั้ยว่าเป็นเพราะแก! แก! แก!! แกไงอีผักกาด เพราะแกคินถึงรักกูไม่ได้!!! มันเป็นเพราะแกคนเดียว!!" จี๊ดจับตัวผักกาดเขย่าจนร่างเล็กเจ็บระบมไปหมด ไม่ไหวแล้ว มันเจ็บไปหมดแล้ว...
"ถึง...ไม่มีผม...พี่คินก็ไม่รักพี่หรอก..."
"แกว่าไงนะ!?"
"พี่คินน่ะ...เขาไม่มีวันรักคนแบบพี่หรอก..."
"มึง!!! มึงมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้!!?"
"ทำไมจะไม่มี...ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้พี่...แต่การที่พี่คินไม่รักพี่ มันไม่ใช่เพราะผม แต่เป็นเพราะตัวพี่เองต่างหาก คนที่บอกว่ารักพี่คิน แต่ก็ทำให้พี่คินต้องเสียใจอยู่เสมอ มันก็พี่ไม่ใช่หรอครับพี่จี๊ด!!"
เพี๊ยะ!
"ปากดี! มึงมีสิทธิ์อะไรมาพูด ถ้าไม่มีคนอย่างมึง คินก็คงคบกับกูไปแล้ว!!"
"หึ... ผมจะบอกอะไรพี่ให้นะ... คนที่มาก่อนมันคือผมต่างหาก! ผมเจอพี่คินก่อนพี่ ทำไมพี่ถึงไม่คิดบ้างล่ะ ว่าคนที่แย่งพี่คินไปจากผมน่ะมันพี่ต่างหาก! พี่นั่นแหละที่ทำให้ผมเข้าใจพี่คินผิด พี่นั่นแหละที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา พี่ต่างหากที่แย่งพี่คินไปจากผม!! พี่นั่นแหละที่...!"
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
"หยุดพูด!!!! มึงมันเลว!! มึงก็ไม่ต่างจากทุกคนหรอก!"
"..."
"ไม่ปากดีแล้วหรอ? ทำไมล่ะ...ความจริงกูไม่น่าให้พี่มินไปปล้ำมึงเลยเนอะ น่าจะไปจ้างคนมารุมโทรมมึงซะยังจะดีกว่า สงสัยกูคงใจดีเกินไปหน่อยล่ะมั้ง55555555"
"..."
"คินเป็นของกู! ของกูคนเดียว! มึงมันก็แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ! คินรักกู คินรักกูมึงได้ยินมั้ย!!"
"เรารักผักกาด..."
"!!!?"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหลังทำให้จี๊ดที่กำลังง้างมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงบนหน้าผักกาดอีกครั้งถึงกับชะงักค้าง จี๊ดหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับร่างสูงที่มองมายังตนเองด้วยสายตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเต็มไปด้วยความโกรธ ความเกลียด... มันเป็นสายตาที่เขาไม่อยากเห็นมันจากคนชื่ออคินเลยสักนิด...ทำไมกัน เพราะอีผักกาดงั้นหรอ?
"พะ...พี่คิน..." ผักกาดที่เห็นคนรักตรงหน้าก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มันทั้งดีใจ ทั้งกลัวสลับปนเปกันไปหมด คินสบตาเข้ากับผักกาดที่สภาพไม่สู้ดี ร่างสูงกำมือแน่นด้วยความโกรธ...โกรธที่ตัวเองช่วยอะไรคนรักไม่ได้เลย โกรธที่ตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ผักกาดเจอเรื่องแย่ๆเพราะเขา เพราะเขาคนเดียว!
"คินพูดว่าอะไรนะ?"
"เรารักผักกาด"
"ไม่จริง...คินโกหก!!"
"พอเถอะจี๊ด"
"..."
"ปล่อยผักกาดซะ แล้วมาทำเราแทนได้มั้ย?"
"ไม่!!! มันเป็นต้นเหตุ มันสิต้องเป็นคนที่เจ็บ!"
"ผักกาดไม่ผิด! คนที่ชอบผักก่อนคือเรา คนที่ไปยุ่งกับน้องก่อนก็คือเรา! คนที่เอาเรื่องผักไปเล่าให้จี๊ดฟังก็คือเรา! คนที่สัญญาว่าจะดูแลจี๊ดก็คือเรา!! มันไม่เกี่ยวกับผักกาด ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้!"
"ไม่ฟัง!! คินบ้ารึไง หลงอะไรมันนักหนา!! เราบอกแล้วไงว่าเรารักคิน เรามีแค่คินคนเดียว อีผักมันก็แค่บ้าผู้ชายไปเรื่อย มันสำส่อนนะคิน มันนอนกับพี่มิน นอนกับผู้ชายทุกคน คินไม่รู้รึไง!?"
"หยุดพูดถึงผักกาดแบบนั้นเดี๋ยวนี้"
"ทำไมจะพูดไม่ได้!! ก็ในเมื่อมันมั่วจริงๆ คินตามมันไม่ทันหรอก มันสำส่อนจะตาย!!"
"ผักกาดมีแค่เรา!!! อย่าพูดแบบนี้อีกได้มั้ยวะ!!"
"คะ...คิน?"
"พอทีเถอะ เลิกใส่ร้ายผักได้แล้ว! เพราะแผนบ้าๆของจี๊ดทำให้เราทำเรื่องแย่ๆกับผัก ทำให้เราเข้าใจผิด แค่นั้นเราก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว เพราะงั้นพอเถอะ หยุดพูดซะทีได้มั้ย!?"
"ไม่!! คินจะมั่นใจได้ไงว่ามันมีแค่คิน!? คินหลงมันมากขนาดนี้เลยหรอฮะ? คินไม่เคยดุเรา คิน..!!"
"พอ!!! หยุดพูดได้แล้ว! เรารักผักกาด ใจเราไม่เคยเปลี่ยน ต่อให้จี๊ดฆ่าเราให้ตาย เราก็ยังยืนยันว่าคนที่เรารักคือผักกาดคนเดียว เพราะงั้นปล่อยผักกาดเถอะ ขอร้อง"
"ไม่!!! ไม่เชื่อ!!!"
"ปล่อยผักกาดเดี๋ยวนี้!" คินก้าวเดินเข้ามาใกล้จุดที่ทั้งสองคนอยู่ แต่ก็ต้องชะงักขาไว้เมื่อจี๊ดเอามีดขึ้นมาจ่อที่คอผักกาดอย่างน่ากลัว ความเย็นของโลหะสัมผัสเข้ากับลำคอขาวจนร่างเล็กเผลอเม้มปากแน่น...
"เข้ามาสิ...แน่จริงก็เดินเข้ามาสิ อีผักกาดจะได้กลายเป็นผีเฝ้าตึกนี้เลยเป็นไง? 555555"
"อย่า...วางมีดลงก่อนได้มั้ย?"
"ไม่! คินบอกเราก่อนสิว่าคินรักเรา คินเกลียดมัน!"
"พี่จี๊ด..."
"มึงเงียบไปเลย! มึงมันตัวมาร อยากได้จังนะผู้ชายของคนอื่นน่ะ!"
"จี๊ด! ทิ้งมีดเถอะ จี๊ดกำลังจะฆ่าคนนะรู้ตัวมั้ย!?"
"ดี! มันจะได้หายไปจากโลกนี้ไง555555"
"อย่าทำแบบนี้เลย เราขอร้อง..."
"งั้นก็บอกรักเราสิ...บอกว่าจะคบกับเรา จะอยู่กับเราคนเดียว แล้วเราจะปล่อยมันไป"
"อย่าพูดนะ...พี่คิน..."
"เงียบนะ!!"
"จี๊ด...ปล่อยผักกาดก่อนสิ เดี๋ยวเราพูด"
"ไม่! เดี๋ยวคินไม่ทำตามสัญญาจะทำไง!?"
"เชื่อเราสิ ไม่เชื่อใจเราหรอ!?"
"..." จี๊ดลังเลขณะจ้องหน้าคินนิ่ง มือบางค่อยๆถอยมีดออกจากลำคอขาวก่อนจะหันไปจ้องหน้าคินที่กำลังมองตรงมายังเขาด้วยสายตาไม่สู้ดีนัก
"มาหาเราสิ"
จี๊ดปล่อยผักกาดให้เป็นอิสระก่อนจะเดินเข้าไปหาคินช้าๆ คินเดินเข้ามาหาจี๊ดก่อนจะสวมกอดจี๊ดที่กำลังร้องไห้จนตัวโยน ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นจึงลูบหัวปลอบจี๊ดให้สงบลง ตัวเขาเองที่เป็นสาเหตุให้ทุกคนต้องมาเจอเรื่องเจ็บปวดแบบนี้ เป็นเขาเองที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ถ้าเขาไม่เจอผักกาด ถ้าเขาไม่ชอบผักกาด ถ้าเขาไม่ให้สัญญากับคนในอ้อมกอดแบบนั้น เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เป็นแบบนี้...
คินมองเลยไปด้านหลังและสบตาเข้ากับคนรักที่มองมาด้วยสายตาเจ็บปวด น้ำตาบนใบหน้าหวานกับรอยแผลมากมายทำให้เขาเจ็บปวดไปหมด คนที่สมควรโดนแบบนั้นมันคือตัวเขาเองต่างหาก เขาไม่ควรลากผักกาดเข้ามายุ่งเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ไม่ควรเลยจริงๆ
"คิน...อย่าทิ้งเรานะ...เราไม่เหลือใครแล้ว..." จี๊ดกระชับอ้อมกอดแน่นเหมือนกลัวร่างสูงตรงหน้าจะหายไป คินตอบรับคำในลำคอเบาๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่กำลังฟังบทสนทนาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
"ฮึก..." เจ็บไปหมดแล้ว...เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ ทำไมเขาต้องมานั่งมองภาพแบบนี้ด้วยนะ... ความจริง ถ้าพี่จี๊ดใช้มีดนั่นฆ่าเขาให้ตายไปเลยอาจจะดีกว่า เหตุการณ์นั้นมันจะกลับมาอีกแล้วใช่มั้ย? เขาไม่มีวันได้อยู่กับพี่คิน คนที่น่าจะรู้ดีแบบเขาทำไมถึงไม่ยอมรับความจริงสักทีนะ...หึ น่าขำ สุดท้ายแล้วคนที่พี่คินเลือกก็ยังไม่ใช่ผักกาดคนนี้อยู่ดี ไม่ใช่...
"ปล่อยผักกาดไปเถอะ แล้วเราจะยอมทุกอย่าง นะ..."
"อือ... แต่คินห้ามทิ้งเราอีกนะ..."
"อืม..." คินคลายอ้อมกอดออกก่อนจะเช็ดน้ำตาให้จี๊ดเบาๆ
"งั้น...เราขอคุยอะไรกับผักกาดก่อนได้มั้ย?"
"คุยอะไร!! ไม่ให้คุยนะ!!"
"แค่แปปเดียว แค่จะบอกลา...ไม่ได้หรอ?"
"..."
"ได้มั้ย?"
"งั้นก็ได้ แต่แค่แปปเดียวนะ..."
"ครับ"
คินเดินเข้าไปใกล้ผักกาดที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ด้วยหัวใจที่เต้นรัว ตัวเล็กของเขาไม่แม้แต่จะสบตากับเขาเลยสักนิด ภาพของร่างเล็กที่น้ำตาไหลนองหน้ากำลังบีบหัวใจของเขาให้เจ็บปวด กี่ครั้งแล้วที่เขาทำให้คนคนนี้ร้องไห้เพราะเขา กี่ครั้งแล้วที่เขาทำลายความรู้สึกของคนรักขนาดนี้ มันควรเป็นแบบนี้ต่อไปจริงๆหรอ? มันควรจบสักทีใช่มั้ย?
"ผักกาด..."
"..."
"มองหน้าพี่สิ..." ร่างสูงย่อตัวลงไปนั่งตรงหน้าผักกาดก่อนจะเชยคางมนขึ้นมาเพื่อให้ร่างเล็กสบตากับตัวเอง ผักกาดยังคงหลบสายตาเขาอย่างเคย...ไม่อยากมองหน้ากันแล้วสินะ...
"เจ็บมั้ย?"
"..."
"ผัก..."
"แก้เชือกให้สิ"
"..."
"ถ้าพี่เลือกเขา...พี่กะ...ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฮึก"
"ผัก..."
"ผักเจ็บ...เจ็บมามากพอแล้ว"
"พี่ขอโทษ..."
"พอที... ผักไม่อยากฟัง"
"พี่..."
"คิน! รีบๆปล่อยมันไปสิ หรือจะให้เราเป็นคนทำ!!"
"อืม" คินแก้เชือกที่มัดผักกาดออกก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอด ผักกาดร้องไห้จนตัวสั่น น้ำตามากมายไหลออกมายังห้ามไม่อยู่ อ้อมกอดของพี่คินยังอบอุ่นอยู่เสมอ อ้อมกอดที่ปกป้องเขามาเสมอ อ้อมกอดนี้จะกลายไปเป็นของคนอื่นจริงๆใช่มั้ย? เขาจะไม่ได้รับอ้อมกอดนี้อีกต่อไปแล้วจริงๆหรอ ไม่มีสิทธิ์ที่จะเดินเคียงข้างกันอีกต่อไปแล้วสินะ...
"คิน!! กอดมันทำไม!?"
"ผัก...รีบหนีไปก่อนนะ...ขอแค่ปลอดภัยก็พอ..." คินกระซิบบอกคนตัวเล็กพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเหมือนคนตัวเล็กจะหายไป ผักกาดที่ได้ฟังก็ไม่เข้าใจว่าร่างสูงต้องการอะไรกันแน่? จะทิ้งกันแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมต้องพูดเหมือนเป็นห่วงกันด้วย?
"คิน!! ปล่อยมันเดี๋ยวนี้"
"พี่คิน...พี่หมายความว่าไง...?"
"ทุกคนกำลังมา...ผักลงไปรอข้างล่างนะ ผักจะปลอดภัยเข้าใจมั้ย?"
"ไม่...หมายความว่าไง...พี่คินเลือกพี่จี๊ดใช่มั้ย?"
"พี่เลือกผัก...เลือกผักมาตลอด เพราะงั้นรีบออกไปจากที่นี่"
"..."
"คิน!!! ปล่อย!!"
"รีบไปนะ...ตัวเล็ก..." คินคลายอ้อมกอดออกก่อนจะส่งยิ้มใหร่างเล็กอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่คุ้นเคย รอยยิ้มแบบนี้ที่ทำให้เขาตกหลุมรัก...
"พี่คิน..."
"ไปซะผักกาด ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจนะ!!" จี๊ดสาวเท้าเข้ามาใกล้ทั้งคู่ก่อนที่ผักกาดจะหันมาเผชิญหน้ากับจี๊ดอย่างไม่เกรงกลัว
"ไม่!!!"
"ผัก!!" คินยื้อมือผักกาดไว้ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินเข้าไปหาจี๊ด
"แกว่าไงนะ!?"
"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ผมจะอยู่กับพี่คิน!"
"ผักพูดอะไรน่ะ!? ทำแบบนี้ทำไม!? พี่บอกให้ไป!"
"ไม่! ผักจะไม่ยอมปล่อยพี่คินไปอีกแล้ว ผักจะไม่ยอมปล่อยให้พี่คินไปกับเขาอีกแล้ว!"
"ผัก...มันอันตราย! ทำไมไม่ฟังพี่!"
"ถ้าจะเป็นอะไรไปก็ยังดีกว่าต้องอยู่คนเดียว!"
"นี่แก!! หมายความว่าไงคิน!?"
"ไม่มีอะไร ผักแค่พูดเล่นน่ะ จี๊ดปล่อยผักไปเถอะนะ"
"ไม่! ผมไม่ได้พูดเล่น ผมไม่สนหรอกว่าคนบ้าแบบพี่จะทำอะไร แต่ผมไม่มีวันยอมให้พี่คินกับพี่อีกแล้ว! ไม่มีทาง!"
"ผัก! เป็นบ้ารึไง ทำไมไม่ฟังกันบ้าง!"
"พี่คินอยากให้ผักปลอดภัย...แล้วพี่ไม่คิดว่าผักก็อยากให้พี่คินปลอดภัยเหมือนกันหรอ? ถึงผักจะรอดไปวันนี้ มันก็ไม่มีความสุขหรอกนะที่ไม่มีพี่ พี่ปกป้องผัก แล้วผักจะปกป้องพี่บ้างไม่ได้หรอ?"
"หยุดเดี๋ยวนี้! มึงจะไม่เลิกยุ่งกับคินอีกหรอ? คินเลือกกู ทำไมมึงยังไม่เลิกอีกฮะ อีหน้าด้าน!!"
"พี่คินเป็นของผม!! พี่ตื่นสักที พี่คินเขาไม่ได้รักพี่ ไม่มีวันรัก!!!"
"แก...แกต้องตายอีผัก แกต้องตาย!!"
จี๊ดถือมีดพุ่งเข้าใส่ผักกาดอย่างเร็ว คินที่เห็นแบบนั้นจึงรีบเอาตัวเข้ามาขวางแล้วเอื้อมมือไปจับข้อมือจี๊ดไว้ และพยายามจะแย่งมีดคืน จี๊ดที่บันดาลโทสะก็สะบัดมือและผลักคินออกให้พ้นทาง ก่อนจะหันปลายมีดไปทางผักกาดที่ยืนอึ้งไม่ได้สติด้วยความตกใจ และก่อนที่ปลายมีดจะพุ่งเข้าใส่ร่างของผักกาดร่างสูงก็รวบตัวผักกาดเข้ากอดไว้...
ฉึก!
"...!!!"
"...!!!"
"...คะ...คิน..."
"พี่คิน..." ร่างสูงยืนกอดผักกาดแน่นไม่ยอมปล่อย... จี๊ดปล่อยมือออกจากด้ามมีด สายตาจ้องไปที่แผ่นหลังของคินด้วยแววตาสั่นระริก นะ...นี่เขา...แทงคิน...งั้นหรอ?!
"เป็นอะไรมั้ย..." คินถามคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา พี่คิน...เอาตัวมาขวางมีดไว้ทำไม!? แล้วยังมาถามคำถามนี้กับเขาอีกงั้นหรอ? พี่คินต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"ฮึก...พี่คิน..."
"ไอ้คิน!" มินที่เพิ่งมาถึงยืนนิ่งอึ้งก่อนจะวิ่งเข้ามาหาคินที่ยังคงยืนกอดผักกาดอยู่อย่างนั้น เหตุการณ์ทุกอย่างยังอยู่ในสายตาของจี๊ดที่ยืนนิ่งราวกับไร้สติ
"จี๊ดทำบ้าอะไร!! แทงไอ้คินทำไม!?"
"ไม่...จี๊ดไม่ได้ทำ...ไม่...ไม่ใช่นะ...อีผักมันทำ!...ไม่ใช่...จี๊ดไม่ได้ทำ!!"
"ตั้งสติ!! พอที ตำรวจกำลังมาที่นี่ ต้องรีบพาไอ้คินไปโรงพยาบาล!"
"ตะ...ตำรวจ...ไม่เอาตำรวจ ไม่เอาๆๆ"
"หยุดนะจี๊ด!! พอ!!" มินคว้าจับตัวจี๊ดไว้ก่อนที่จะวิ่งหนีไป ผักกาดยังคงกอดคินแน่นค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนที่คินจะเริ่มทรงตัวไม่อยู่จึงค่อยๆทรุดตัวลง โดยที่ยังกอดผักกาดเอาไว้
"พี่คิน...พี่ทำบ้าอะไร!!"
"ปลอดภัยก็ดี...แล้ว"
"ฮึก...พี่มันบ้า...!"
"ฮ่าๆ...บ้าไง โง่ด้วยใช่มั้ย^^"
"ใช่! พี่ห้ามหลับเด็ดขาดเลยนะ ฮือ คนบ้า!"
"พี่...ก็สมควรโดนแล้วนี่...ดีแล้ว"
"บ้ารึไง!!! ฮึก ไม่ดีๆๆ พี่คินต้องอยู่กับผักนะ ห้ามทิ้งกันสิ!"
"เป็นห่วงพี่หรอ"
"ถามอะไรอย่างนั้น...ก็ต้องห่วงสิ!! ฮือ"
"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะเลือกจี๊ด...พี่แค่อยากให้ผักปลอดภัย.."
"รู้แล้ว...ไม่ต้องพูดแล้ว ฮึก"
"พี่ไม่ตายหรอกเด็กโง่..."
"ถ้าพี่ตายผักก็ตายเหมือนกัน"
"พูดอะไร...อึก"
"อย่าหลับนะ!! รถพยาบาลกำลังมา พี่อยู่กับผักก่อนนะ"
"พี่รักผัก..."
"...."
"รักคนเดียวมาตลอด"
"...ฮือ รู้แล้ว เงียบซะ"
"..."
"ผักก็รักพี่คิน...เพราะงั้น...ฮึก...อย่าทิ้งผักไปนะ...ขอร้อง"
"ถ้าพี่ตาย...ผักจะเสียใจมั้ย..."
"แล้วที่ร้องไห้อยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะเสียใจหรอ!? พี่ห้ามพูดคำว่าตายอีกนะ...ฮึก"
"อย่าร้องไห้ดิ...เดี๋ยวไม่สวยนะ..."
"ก็บอกว่า..."
"หล่อ...ใช่มั้ย..? ฮ่าๆ อึก"
"พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ฮือ" คินเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ผักกาดเบาๆก่อนจะส่งยิ้มให้คนตัวเล็กบางๆ เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ...
"พี่รักผักนะ...แต่พี่ไม่ไหวแล้ว...."
"ไม่...ไม่! ห้ามหลับนะพี่คิน! ผักโกรธแล้วนะ ฮือ"
"..."
"พี่คิน!...อย่าหลับ ห้ามหลับสิ ตื่นมาทะเลาะกันก่อน กวนประสาทอีกก็ได้ พี่จะว่าผักอ้วนก็ได้นะ ฮือ ผักรักพี่คิน ได้ยินมั้ย! รถพยาบาลมารึยัง!! ช่วยพี่คินด้วย ฮือ พี่มิน วีร์!! ช่วยพี่คินด้วย!!"
เสียงของร่างเล็กยังดังก้องอยู่ในหัว คินหลับตาลงอย่างหมดแรง ไม่เป็นไรเลย...ขอแค่ตัวเล็กของเขาปลอดภัย ขอแค่นั้นจริงๆ แค่นั้นก็พอแล้ว... แต่ถ้าเป็นไปได้...อยากกอดอีกครั้งจัง อยากเจออีกสักครั้ง...ผมจะขอมากไปมั้ยนะ...
แค่อย่าเสียใจไปมากกว่านี้...
แค่อย่าร้องไห้เวลาที่ไม่มีเขา...
แค่มีความสุข...ก็พอแล้ว...
อย่าร้องไห้เลยนะตัวเล็ก...ขอแค่นี้เอง...
TBC
ติดตามต่อในจอยลดานะคะ ฝากกดรีวิวและไลค์ให้ด้วยน้าา ขอบคุณค่ะ😊