‘นี่กูใคร...ไม่มีคำว่าไม่ได้ว่ะ’
‘งั้นถ้ามึงได้ไอ้ชุนจริง...พวกกูจะเลี้ยงเหล้ามึงไม่อั้นเลย’
‘จริง?’
‘แต่ถ้าภายในสองเดือนมึงยังไม่ได้มัน มึงต้องเลี้ยงเหล้าพวกกูนะ เคป่ะ?’
‘กูต่อให้เดือนเดียว’
‘แล้วมึงมีแผนยัง?’
‘ก็ถ้าเข้าไปรุกมันตรงๆไม่ได้ ก็เข้าไปแบบเพื่อนสิครับ :)’
‘หมายความว่าไง?’
‘กูจะเป็นเพื่อนที่แสนดีของมันเอง...มันจะได้ทุกอย่างของกู...ยกเว้นใจ...’
แววตาเคลือบใสกระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วย มือบางกำโทรศัพท์ในมือแน่นขณะที่สายตายังคงอ่านข้อความเดิมซ้ำๆเหมือนกับต้องการตอกย้ำตัวเอง ใช่...คนโง่แบบเขาก็สมควรแล้วที่จะต้องตกเป็นเหยื่อของคนฉลาดแบบควัน มันก็สมควรแล้วนี่...
หยดน้ำตาที่พยายามจะกลั้นไว้พังทลายลงเมื่อพยายามจะกลั้นมากเท่าไหร่ก็รังแต่จะทรมาน คนขี้แพ้อย่างเขามันก็เหมาะกับน้ำตา เหมาะกับความเสียใจอยู่แล้วนี่ ก็ไม่น่าแปลกอะไร...คนแบบชุนน่ะ...เหมาะกับน้ำตาที่สุดแล้ว...
‘กูรักมึงนะชุน มึงก็รู้ใช่มั้ย?’
ไม่รู้หรอก...เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น...
คำพูดทุกคำที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ยังคงวิ่งวนในหัวเหมือนการกรอเทป ผิดตรงที่เขาไม่ได้อยากจะดูมันซ้ำๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกคำที่มาจากร่างสูง สร้างความเจ็บปวดให้เขาถึงที่สุด มันไม่มีอะไรเลยที่จะทำให้เขาเชื่อว่าผู้ชายคนนั้นรักและจริงใจกับเขาอย่างที่พูดจริงๆ ในเมื่อทุกอย่างมันฟ้องหมดแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคนคนนั้นไม่เคยคิดจะรักคนโง่อย่างเขาเลย ไม่เคย...
เมี้ยว~
แมวสีขาวขนฟูฟ่องเดินเยื้องย่างเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่กำลังนั่งคุดคู้อยู่บนพื้นพรมในห้องนั่งเล่น แสงจากดวงจันทร์เท่านั้นที่สาดส่องเข้ามาภายในคอนโดหรูพอให้มองเห็นทาง ร่างเล็กไม่คิดแม้แต่จะขยับตัวไปไหนหลังจากได้อ่านข้อความนั้น กลับทำเพียงนั่งอยู่ในมุมมืด และปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มใสเงียบๆ
เมี้ยว~
‘ซันนี่’ เคล้าเคลียแขนร่างเล็กอย่างออดอ้อน ชุนยกมือขึ้นมาลูบหัวเจ้าขนปุยอย่างที่มันชอบให้ทำ อยากจะยิ้ม อยากจะอุ้มมากอด แต่ก็ทำได้แค่ฟุบหน้าลงกับเข่าของตัวเองอีกครั้ง และเริ่มนึกถึงหน้าคนใจร้ายคนนั้น คนที่เป็นสาเหตุให้ต้องมานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้าอย่างที่ไม่เคยเป็น
คนอย่างเขา...ไม่ควรออกมาจากฮู้ดเลยจริงๆสินะ..ไม่ควรเลย...
ติ๊ด
“ชุน...” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบสงัด ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้อง และกวาดสายตาหาคนที่เขาอยากเจอที่สุดในเวลานี้ ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้นดังมาจากห้องนั่งเล่น
ควันก้าวขาเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่นั่งฟุบหน้ากับเข่าในความมืดก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าคนรัก เขาอยากจะอธิบาย...อยากขอโทษ...อยากกอด...แต่เขายังจะมีโอกาสนั้นอยู่รึเปล่า...
“ชุน...ฟังกูก่อนได้มั้ย...”
“ฮึก....”
“เงยหน้ามองกูสิ” มือหนาเอื้อมไปแตะแขนร่างเล็ก ก่อนจะโดนปัดทิ้งโดยที่ชุนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองกันเลยสักนิด
“อย่ามายุ่งกับกู” เสียงเล็กเล็ดลอดออกมาเคล้ากับเสียงสะอื้น ไม่ชิน...ไม่ชินกับการต้องฟังเสียงสะอื้นของร่างเล็ก ถึงจะกี่ครั้งก็ไม่ชิน และไม่มีวันชินด้วย
เพราะหัวใจเขา...มันกำลังบีบรัดจนเจ็บอย่างห้ามไม่ได้
“ขอร้อง...ฟังกูได้มั้ย...”
“...”
“กูขอโทษ...”
“มึงทำแบบนี้ทำไม...มึงทำทำไม...”
“กูขอโทษ...กู...”
“ไม่ต้องขอโทษ... มึงมันก็เหมือนทุกคนนั่นแหละ มึงเห็นกูโง่มากใช่มั้ย? มึงเห็นว่ากู...ฮึก มันโง่ มึงถึงเล่นกับความรู้สึกกูแบบนี้...” เสียงกระซิบดังอู้อี้ไม่ได้ทำให้ควันสนใจมันไปมากกว่าเสียงสะอื้นที่ดังอยู่ตลอดเวลา ร่างเล็กไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองกันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวด ทำไมเขาถึงกลายเป็นสาเหตุให้คนคนนี้ต้องร้องไห้ ทั้งที่สัญญาว่าจะปกป้องแก้วใบนี้เอาไว้แท้ๆ...ทำไม...
“แค่ฟังกูอธิบาย...ถ้า...”
“กูน่าจะรู้อยู่แล้ว...คนแบบมึงไม่มีทางมาชอบเด็กวัดอย่างกูได้หรอก...มันไม่มีวันนั้น ฮึก...กูก็แค่โง่ที่คิดว่าจะมีใครสักคนมาพากูออกไปจากตรงนี้ แต่มันไม่มีเลย ไม่มีสักคน...”
“ชุน...”
“มึงอาจจะสนุกที่ได้เล่นกับความรู้สึกคนอื่น มึงอาจจะเห็นกูเป็นแค่เหยื่อของมึง แต่สำหรับกู...มันไม่ใช่เลย มึงคือทุกอย่างของกู มึงกลายเป็น ฮึก โลกทั้งใบ...มึงกลายเป็น...ฮึก”
“พอแล้ว...” ท่อนแขนแข็งแกร่งรวบตัวร่างเล็กเข้ามากอด ชุนตัวสั่นเทิ่มอย่างน่าสงสาร เขาไม่เคยเห็นร่างเล็กเป็นขนาดนี้มาก่อน และ เขาไม่อาจทนมองภาพแบบนี้ได้อีกแล้ว มันเหมือนกับแก้วที่กำลังร้าวรอวันแตกเท่านั้น
“ปล่อย...”
“ชุน...อย่าเป็นแบบนี้”
“มึงกำลังเล่นอะไรอยู่ควัน...”
“...”
“สนุกมั้ย? มีความสุขรึเปล่า... ฮึก”
“...”
“มึงบอกกูสิ...ว่าทั้งหมดมันแค่เรื่องโกหก...แชทพวกนั้น...ฮึก มันไม่ใช่ของมึงจริง...”
“...”
“ควัน...ได้โปรด...” ชุนดันตัวออกจากอ้อมกอดของร่างสูงก่อนจะเงยหน้ามามองกัน ควันชะงักค้างเมื่อเห็นใบหน้าที่เขาชอบมอง ไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มที่ส่งมาให้ เหลือแต่คราบน้ำตากับใบหน้าบิดเบี้ยวที่จ้องมองมายังเขาเหมือนผิดหวัง เขากำลังทำให้ชุนผิดหวังใช่มั้ย...
“…”
“ตอบมาสิควัน...”
“อืม...กูพิมพ์เอง” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาแผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในใจของคนฟังได้อย่างดี เพียงชั่วอึดใจ ร่างเล็กแน่นิ่งไปขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าคม น้ำตาที่เกือบจะแห้งกลับหลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือเล็กยกขึ้นดันอกร่างสูงให้ออกไปห่างๆแต่ควันกลับคว้ามือเล็กไว้ไม่ให้ไปไหน
“ฟังกูก่อน...กูไม่ได้...”
“กูไม่ฟัง!! มึงมายุ่งกับคนแบบกูทำไม! มึงมาหลอกกูทำไม ฮือ มึงบอกกูสิ มีเรื่องไหนที่เป็นเรื่องจริงบ้าง? ที่มึงเป็นห่วงกู ที่มึงทำเหมือนแคร์กู ทั้งหมดมันเป็นแค่แผนของมึงใช่มั้ย ฮือ”
“มันไม่ใช่เลย...”
“มึงเก่งมาก...มึงเก่งมากที่ทำให้กูเชื่อ กูเชื่อมึงสนิทใจเลยว่า...ควัน เดือนมหา’ลัยคนนั้นจะมาชอบคนแบบกูจริงๆ คนที่คอยปลอบกูวันที่กูเสียใจ คนที่หยิบยื่นมือมาในวันที่กูไม่เหลือใคร คนที่...ฮึก กอดกูตอนที่กูเจอเรื่องแย่ๆ ... คนนั้นมันไม่มีอยู่จริง มันไม่มี! ฮือ”
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
มือเล็กทุบเข้าที่อกของร่างสูงอย่างแรง ควันไม่คิดแม้แต่จะปัดป้อง กลับปล่อยให้ร่างเล็กทุบอยู่อย่างนั้น จนพอใจ
“มึงทำได้ยังไง ฮึก มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร คนแบบมึงหายไปก็ดี หายไปเลย ฮือ” ร่างเล็กหมดแรงฟุบหน้าเข้ากับแผงอกกว้างทั้งน้ำตา มือเล็กกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่นและปล่อยให้น้ำตาไหลเปรอะเสื้อเชิ้ตของร่างสูง ควันโอบคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักโดยไม่มีคำพูดอะไรทำลายความเงียบเคล้าเสียงสะอื้น ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยคำตัดพ้อออกมาอีกครั้ง...
“มึงเอากูออกมาจากโลกของกูทำไม กูควรจะรู้ได้แล้วว่านอกจากพวกซอลลี่ก็ไม่มีใครจริงใจกับกูสักคน ทุกคนหวังแค่ตัวกูเท่านั้นเอง คนอย่างกู... ฮึก”
“...”
“คนอย่างกูไม่มีค่าให้ใครรักเลย แต่กูก็ยังหวัง...ว่าสักวันจะมีคนที่จริงใจกับกู ฮึก คนทะ...ที่กูเชื่อใจได้...และกูคิดมาตลอดว่าเป็นมึงอะควัน ฮือ”
“ชุน...”
“แต่มันไม่ใช่เลย...กูคิดผิด...คนอย่างกูไม่สมควรได้รับความรักจากใคร ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร กูไม่สมควรออกมาจากฮู้ดนั่น...ฮึก โลกของกูควรอยู่ในนั้นตั้งแต่แรก...”
“พอแล้ว...”
“ไม่! ตอนแรก...กูคะ...คิดว่า ฮึก มึงจะไม่เหมือนคนอื่น พวกเขามองกูด้วยสายตารังเกียจ มองกูเหมือนตัวประหลาดที่ไม่มีค่า แต่มึงไม่ใช่...มึงทำเหมือนกับกูเป็นคนสำคัญของมึง มึงทำทุกอย่างเหมือนมันเป็นเรื่องจริง...” ชุนกัดริมฝีปากแน่น และปล่อยให้น้ำตาไหลล้นอย่างห้ามไม่อยู่ “แต่สุดท้าย...ทุกอย่าง มึงก็แค่หลอกให้กูตายใจใช่มั้ย ฮือ”
“ไม่ใช่เลยชุน มึงฟังกู...กู...”
“กูเชื่อว่าสักวัน...จะมีใครคนนึงพากูออกไป กูเททั้งใจให้กับเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ว กูก็เป็นแค่หมากตัวนึงของเขาเท่านั้น...”
“...”
“กูมีค่าแค่เหล้าเท่านั้น...กูก็เพิ่งจะรู้วันนี้เอง...ฮึก”
“มันไม่ใช่ มึงฟังกูได้มั้ย”
“มึงพูดว่าอยากได้ตัวกูใช่มั้ย?”
“....”
“ถ้ามันเป็นสิ่งที่มึงต้องการ งั้นก็เอาสิ... มึงทำกูสิควัน ฮือ มึงทำเลย...”
ชุนผลักควันออกก่อนจะถอดเสื้อยืดสีขาวของตัวเองออกให้พ้นตัว ควันพยายามจะห้ามแต่กลับสู้แรงโมโหของชุนไม่ได้ ชุนขึ้นไปนั่งคร่อมทับบนตัวของร่างสูงก่อนที่มือเล็กจะกอบกุมใบหน้าคมขึ้นมาและบดเบียดริมฝีปากลงบนกลีบปากหนาอย่างแรง
ควันดันตัวร่างเล็กที่กำลังประโลมจูบเขาอย่างไร้สติออกก่อนจะรวบตัวมากอดไว้ไม่ให้ชุนทำอะไรได้อีก ร่างเล็กหมดแรงหยุดนิ่งภายในอ้อมกอดเงียบๆ เสียงสะอื้นยังดังออกมาไม่ขาดสาย แขนแกร่งโอบรัดร่างเล็กไว้อย่างนั้นนิ่ง ไม่มีคำพูด...ไม่มีคำอธิบาย ปล่อยให้ความเงียบครอบงำทั้งคู่อย่างช้าๆ
“ฮึก...”
“...”
“กูไม่น่า...เข้ามาอยู่ในโลกของมึงเลย...”
“...”
“กูไม่เหมาะกับการอยู่ข้างนอกฮู้ดสักนิด คนแบบกูไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว กูจะทำยังไงดี โลกของกูที่ไม่มีมึงมันเป็นยังไง...ฮึก มึงช่วยบอกกูหน่อยสิควัน...”
“...”
“มึงอยากได้แค่ตัวกูสินะ...นั่นน่ะสิ คนแบบกูจะมีอะไรให้ใครได้อีก นอกจากตัว ... งั้นมึงก็ทำเลยสิ ทำกูสิ ทำไมมึงไม่ทำ ฮือ...”
“กู...”
“ถ้ามึงได้กูแล้ว กูขออะไรอย่างนึงได้มั้ย?”
“...”
“ออกไปจากขีวิตกูทีเถอะควัน...อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกเลยนะ ฮึก”
“ไม่...มึงอย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย อย่าไล่ให้กูไป..”
“กูไม่เคยคิดไล่มึงเลย...มีแต่มึง...ที่ไม่เคยรับกูเข้าไป คำทุกคำที่มึงพูดบอกรักกูมันเป็นเรื่องโกหก มึงก็แค่เล่นสนุกกับคนแบบกูเท่านั้นเอง ฮึก”
“ใช่...กูเล่นสนุกกับคนอย่างมึงจริงๆ...”
“...”
“กูเอามึงไปพนันกับเพื่อน ถ้ากูได้มึงเท่ากับกูชนะและไม่ต้องเลี้ยงเหล้าใคร กูจะได้ทั้งมึง ได้ทั้งเหล้าฟรี ได้ทั้งศักดิ์ศรี กูจะได้ทุกอย่าง...”
“ฮือ...มึง...”
“แต่มึงรู้อะไรมั้ย? กูคิดผิด...”
“...”
“วันแรกที่มึงทักกูมา กูยอมรับว่ากูคิดเหี้ยๆกับมึง กูอยากได้มึงเหมือนกับที่กูอยากได้คนอื่นๆ... มึงประหลาดไม่เหมือนใคร เป็นคนที่คนอื่นพูดถึง”
“...”
“พอกูได้เจอหน้ามึงกูยิ่งอยากได้มึงมากขึ้น กูกับเพื่อนเลยพนันกันว่าถ้ากูได้มึงภายในหนึ่งเดือน เพื่อนจะเลี้ยงเหล้ากู กูจะได้ทั้งมึง ได้ทั้งเหล้า และศักดิ์ศรี อย่างที่บอก”
“...ฮึก”
“กูเอาตัวเข้ามาผูกพันกับมึงโดยที่กูไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่มึงมีปัญหากูมักจะไปช่วยมึงทั้งที่ไม่จำเป็น กูทำให้มึงโดยที่มึงไม่ร้องขอ กูเป็นห่วงมึงอย่างที่ไม่เคยห่วงใคร...” ควันกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ในขณะที่ร่างเล็กยังส่งเสียงสะอื้นอยู่บนตักของเขาเสมอ แต่อย่างน้อยชุนก็ยังรับฟังคำแก้ตัวจากคนอย่างเขา แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“คนแบบกูที่มีพร้อมทุกอย่าง สิ่งเดียวที่กูไม่มีคือรัก...รักที่จะมอบให้ใครสักคน ซึ่งกูคิดว่าชาตินี้คงไม่สามารถรักใครได้...”
“ฮือ...”
“แต่ทุกอย่างมันผิดไปหมด...มันผิดตั้งแต่ที่กูได้รู้จักกับมึงแล้ว กูเล่นผิดคน ฮะๆ กู...เอาตัวเองมาผูกมัดกับมึงแบบที่ไม่เคยทำกับใคร กูคอยมองหาแต่มึง คอยห่วงแต่มึงจนตัวกูเองสับสนอยู่หลายครั้งว่าเป็นเพราะอะไรแน่...”
“....”
“ตอนที่กูไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นตอนนั้น...กูรู้ตัวเองเลยว่ากูคงไม่เหมือนเดิม เพราะอะไรรู้มั้ย?”
“...ฮึก” ร่างบางได้แต่ส่ายหน้าอยู่ภายในอ้อมกอดจนคนตัวสูงเผลอยิ้มออกมา
“กูมีอะไรกับเขา...แต่กูกลับคิดถึงแต่มึง กูจำหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ ยิ่งพอมึงรู้เรื่องนี้แล้วทำเฉยเมยใส่กู หัวใจกูยิ่งร้อนรนจนกูทนไม่ได้เลย...”
“หรือตอนที่มึงโดนรังแก...กูที่ไม่เคยสนใจเรื่องของคนอื่นกลับทนไม่ได้จนต้องทำร้ายคนพวกนั้นไปเพราะมึง กูไม่ชอบเห็นน้ำตาของมึงเลย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรแต่มึงอย่าร้องไห้อีกเลยนะ...”
“น้ำตามันเหมาะกับคนอย่างกู กูก็มีแค่นี้ ฮึก...คนอย่างกู...”
“ไม่...คนแบบมึงเหมาะกับรอยยิ้มต่างหาก...”
“...”
“กูมันโง่ชุน...กูไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอชอบคนคนนึงไปตอนไหน กูไม่รู้ว่าการรักใครสักคนต้องรู้สึกยังไง ต้องเป็นแบบไหน จนมีคนมาเตือนสติกูให้รู้ว่าสิ่งที่กูเป็นมันเรียกว่าความรัก...”
“...”
“ใช่...กูพูดเองว่ามึงเป็นแค่เด็กวัด เป็นคนประหลาดในสังคม และกูไม่มีวันชอบคนแบบมึงได้ กูพูดมันทั้งหมดเลย...” ควันกระชับอ้อมกอดแน่นและจูบลงบนกลุ่มผมนิ่มจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูที่เขาชอบ “แต่กูแพ้แล้วชุน กูแพ้...”
“...”
“ที่กูบอกว่ากูอยากได้ตัวมึง ใช่...กูอยากได้มึง จนถึงตอนนี้กูก็ยังยืนยันคำเดิม...แต่สิ่งที่ต่างกันก็คือ ตอนนั้นกูอยากได้มึงเพราะเรื่องพนัน แต่ตอนนี้...กูอยากได้มึงเพราะความรัก...”
“ฮึก...”
“มึงไม่ต้องเชื่อคำพูดกูก็ได้ เพราะกูมันเลวเกินกว่าที่จะทำให้มึงเชื่อใจ แต่ตัวมึงเองล่ะ...สัมผัสมันได้บ้างมั้ย? ความรักของกู...”
“ไม่...กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น...”
“...”
“กูเจ็บ...กูไม่รู้วิธีเลย กูไม่เคยรัก ฮึก ใคร... มึงเป็นคนแรกที่ทำให้กูอยากเปลี่ยนตัวเอง กูไม่ชอบโลกข้างนอกนี้เลยสักนิด มันมีแต่การโกหก มีแต่คนหลอกลวงและไม่หวังดีกับเรา...”
“...”
“...จนมึงเข้ามา...โลกของกูกลับสว่างขึ้นมา กูยิ้มอย่างไม่รู้สาเหตุ กูหัวเราะกับเรื่องเล็กน้อยที่มึงทำ กูมีทุกวันได้เพราะมึง...”
“อืม”
“แต่วันนี้...กูได้รับข้อความจากผู้หญิงคนอื่น.. เขาบอกว่ามึงไม่รักกู...ฮึก เขาบอกว่า...มึงก็แค่อยากได้ตัวกู...ไม่ได้รักกูจริง...”
“...”
“กูแค่ต้องการคำตอบจากปากของคนที่กูรอ...กูแค่ต้องการคำตอบว่าเรื่องนั้นมันแค่เรื่องโกหก และขอให้เชื่อใจในตัวเขา แต่สุดท้ายเขากลับบอกกับกูว่ามันคือเรื่องจริง...ฮึก”
“...”
“มึงจะให้กูเชื่อได้ยังไง ในเมื่อมึงเริ่มความสัมพันธ์กับกูด้วยการโกหก...มึงจะให้กูเชื่อมึงได้ยังไงควัน...กูโดนหลอกไม่ได้อีกแล้ว ใจกูรับไม่ไหวอีกแล้ว ฮือ”
“ไม่ต้องเชื่อ”
“...”
“ถ้ามึงมองไม่เห็นมันด้วยตัวเอง คำพูดของกูก็ไม่มีความหมาย...”
“...”
“มองตากู...แล้วบอกกูว่ามึงเห็นอะไร?” ร่างสูงคลายอ้อมกอดออก สบเข้ากับดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตา ควันจ้องลึกเข้าไปอย่างมีความหมาย และหวังให้คนตรงหน้าเชื่อความรู้สึกเขาสักครั้ง เพราะมันคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำให้ชุนเชื่อว่าเขารักชุนจริงๆ
“มึง...”
“มึงเห็นอะไร”
“ฮึก...เห็นกู...ในนั้น”
“อืม...เอามือมานี่” มือหนาคว้าจับมือชุนขึ้นมาแนบอกข้างซ้าย แรงกระทบฝ่ามือทำให้ชุนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง...มันยังคงเต้นแรงเหมือนตอนที่ควันให้เขาจับครั้งก่อน เช่นเดียวกันกับเขา...
“กูโกหกคนทั้งโลกได้ทั้งนั้น กูจะพูดกับใครก็ได้ว่ากูไม่ได้รักมึง เรื่องทุกอย่างมันก็แค่เกมส์ กูแค่เล่นสนุกไปวันๆแค่นั้น”
“...”
“แล้วกูโกหกมึงได้มั้ย... มึงมองตากูแล้วฟังกูดีๆนะ” ควันจ้องตาชุนขณะที่มือยังกุมมือเล็กไว้แนบอกเช่นเดิม
“...”
“กูไม่ได้รักมึง”
“...”
“กูไม่ได้รักมึงสักนิดเลยชุน เรื่องทั้งหมด...กูแค่หลอกมึงเท่านั้น”
“...ฮือ...”
“คนแบบกูไม่มีวันรักมึงได้หรอก ที่กูทำทุกอย่าง ยอมทำสิ่งที่ไม่ชอบ คอยดูแลมึง ปกป้องมึง ยอมทำงานพิเศษ ยอมรับแมวมาเลี้ยง ยอมไปกินข้าวกับมึงที่ห้องเรียน ยอมเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคน... ทั้งหมดกูไม่ได้รักมึงเลยชุน ไม่มีวันรักมึงด้วย”
“...ฮึก...ควัน...”
“ทีนี้...มึงจะเลือกเชื่ออะไร...ระหว่างคำพูดของกู กับสายตาที่กูมองมึงอยู่ตอนนี้...มึงเลือกอะไร?”
“...”
“ตอบกูสิชุน...”
หมับ...
แขนเล็กโอบรอบเอวร่างสูงแน่นเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป ชุนซุกหน้าเข้ากับแผงอกแกร่งก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ควันกอดตอบคนรักก่อนจะแนบแก้มกับหัวเล็กของคนดื้อที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
“มึงจะไม่หายไปใช่มั้ย...มึงจะไม่ทิ้งกูไปใช่มั้ย...ฮือ”
“เด็กโง่...กูจะทิ้งมึงได้ยังไงล่ะ หืม?”
“กูไม่ไหวแล้ว...ฮึก มันเจ็บเหมือนจะตายเลย กะ...กูเหมือนคนโง่ กูกลัวว่าเรื่องของกูกับมึงมันจะเป็นแค่เรื่องโกหกอะควัน...ฮึก กูจะทำยังไงดี...มึงไม่ได้หลอกกูใช่มั้ย ฮือ...”
“ไม่...กูบอกว่าจะปกป้องมึง แปลว่ากูจะทำแบบนั้น”
“กูให้โอกาส...ถ้ามึงอยากได้แค่ตัวกู มึงก็แค่บอกมา...ตอนนี้ ฮึก...” ควันหัวเราะในลำคอก่อนจะตีก้นกลมไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยวในความดื้อของเจ้าตัว ร่างสูงโยกตัวชุนไปมาเหมือนการกล่อมเด็กในเปลเพื่อให้คนขี้แยเลิกร้องไห้ซะที
“กูอยากได้มึง”
“...”
“ทั้งตัว...และใจ...” หัวทุยเงยหน้าขึ้นมาสบกับดวงตาคม ควันโน้มหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากเล็กแผ่วเบาก่อนจะถอนออกมาอย่างอ้อยอิง
“อีกอย่าง...ที่วันนี้กูต้องไปเลี้ยงเหล้าพวกมันก็เพราะ...”
“???”
“กูยอมแพ้...”
“มะ...หมายความว่าไง?”
“เพราะกูไม่อยากพนันอีกแล้ว กูไม่อยากให้มึงมารู้ทีหลังและเสียใจเพราะมัน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วสิ ฮะๆ”
“แล้วน้องจอย...เขาบอกว่าอยู่กับมึง...”
“มือถือกูหาย และกูไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับน้องเขานานมากๆๆๆๆๆๆ แล้วด้วย”
“...”
“ก่อนไปกินเหล้า...กูสัญญากับลูกหมูไว้... ว่ากูจะไม่ทำให้เขาเสียใจอีก...”
“...”
“แต่กูก็ผิดสัญญาจนได้แฮะ...”
“...”
“มึงไม่เหมาะกับโลกในฮู้ด หรือนอกฮู้ดหรอกชุน..”
“...?”
“มึงเหมาะกับกู...”
“...”
“ชุนเหมาะกับควันคนเดียวเลย...”
“ควัน...”
ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าเล็ก ปลายคางของชุนถูกเชยขึ้น ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันช้าๆ ก่อนที่ควันจะแทรกเกลียวลิ้นชื้นเข้าไปชิมความหวานภายในโพรงปากอุ่น ชุนหลับตาลงและเผลอปากเพื่อเปิดรับควันเข้ามา
หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเมื่อความใกล้ชิดมีมากขึ้น ความเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายขาวเนียนที่บัดนี้ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดเหมือนอย่างเคย ขนอ่อนทั่วร่างลุกชันทันทีเมื่อมือหนาเริ่มไล้วนบริเวณสะโพกกลมขณะที่ริมฝีปากยังเชื่อมติดกันไม่ห่าง
ควันละเลียดชิมรสของ ‘ชุน’ ที่เขาชอบ แต่กลับแตกต่างจากทุกๆวัน ไม่รู้เพราะความไม่เข้าใจ หรืออะไรที่ทำให้วันนี้สัมผัสทุกอย่างกลับทำให้เขารู้สึกแปลกไปจากทุกวัน คนตัวเล็กก็เช่นกัน...
มือเล็กวางบนแผงอกแกร่ง ชุนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะเอามือไปวางไว้ตรงไหน เพราะในเวลานี้หัวใจของเขาก็ต้องการเพียงแค่คนชื่อ ‘ควัน’ เท่านั้น
“อืม...”
ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากเล็กแผ่วเบา ชุนส่งมือเข้าแทรกในกลุ่มผมของร่างสูงก่อนจะเผลอจิกไปอย่างไม่รู้ตัว ควันเลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวก่อนจะขบเม้มและสร้างรอยรักไว้จนร่างกายเล็กบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน
ควันลากริมฝีปากไปตามซอกคอขาวจนถึงลาดไหล่แคบและไม่ลืมที่จะสร้างรอยรักไว้ มือหนาลูบไล้บนแผ่นหลังเนียนที่ไร้อาภรณ์กั้น ชุนเผลอกัดปากแน่นขณะที่ลิ้นร้อนแตะลงบนยอดอกสีหวานอย่างหยอกเย้า
ความแข็งขืนภายใต้กางเกงยีนส์ดุนดันสะโพกของชุนจนร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัว แต่กลับไม่คิดจะห้ามคนตรงหน้า ไม่รู้ทำไม...แต่เขาอยากให้ควันทำมากกว่านี้ ไม่อยากให้หายไปเลย...
สติของทั้งคู่เลือนลางเต็มที ควันขบเม้มยอดประทุมถันจนมันขึ้นเป็นตุ่มไต ลากริมฝีปากมาจนถึงคางมน และจบลงที่กลีบปากอิ่มสีเชอร์รี่อีกครั้ง...
ก่อนที่จะไร้ซึ่งการควบคุม ควันหยุดชะงักค้าง และผละหน้าออกมาจากร่างเล็ก ชุนหอบหายใจถี่เมื่อถูกปลุกปั่นอารมณ์จนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เช่นเดียวกับร่างสูงที่อยากจับคนตรงหน้ามาทำโทษเสียให้เข็ด แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอกก็ในเมื่อ...
“ทำไม...” ชุนถามขึ้นขณะที่ยังนั่งคร่อมทับเอวหนาอยู่
“กูทำไม่ได้...”
“???”
“ถ้ามึงไม่พร้อม กูก็จะไม่บังคับหรอกนะ”
“...”
“...เราหยุดมันแค่นี้เถอะ....”
“...”
“ขอโทษนะ...” ควันดันตัวร่างเล็กลงจากตัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างเล็กที่นิ่งค้างกับพื้นมองแผ่นหลังของควันด้วยความสงสัย
“เดี๋ยว...”
“?”
“มึง...รังเกียจกูหรอ...” เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบาทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าหวานที่งอง้ำเหมือนไม่มั่นใจในตัวเองยิ่งทำให้เขาสับสน
“อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้น?”
“ทำไม...มึงหยุดล่ะ...”
“...”
“มึงรังเกียจคนแบบกูใช่มั้ย...ฮึก”
“เด็กโง่...”
“กู...ทำผิดใช่มั้ย...”
“มันเป็นเพราะ...กูไม่อยากให้มึงคิดว่ากูอยากได้แค่ตัวมึงต่างหากชุน...”
“...”
“กูจะรอจนกว่ามึงจะเชื่อใจและพร้อมก่อน เพราะงั้นเราถึงต้องหยุดมันไง....เข้าใจมั้ยไอ้ดื้อ” ควันจ้องหน้าชุนนิ่งไม่หลบสายตา เมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่พูดอะไร ร่างสูงจึงหันหลังกลับเตรียมเดินออกจากตรงนี้ แต่กลับได้รับท่อนแขนโอบรัดเอวจากด้านหลังซะก่อน
“???”
“อย่าไปเลยนะ...”
“มึงหมายความ...ว่าไง?”
“กูไม่อยากให้มึงไป...” ชุนกระชับอ้อมแขนแน่น “กอดกูได้มั้ย?...”
“ชุน...มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงพูดอะไรออกมา...”
“รู้...แต่กู...” ร่างสูงแกะมือเล็กออกจากเอวก่อนจะหันมาจ้องใบหน้าหวานที่กำลังหลบสายตาเขาเหมือนไม่มั่นใจ
“มึงแน่ใจหรอ...ที่พูดออกมาแบบนี้น่ะ...”
“ไม่แน่ใจเลย”
“???”
“แต่ก็ไม่อยากให้มึงไปด้วยเหมือนกัน...”
คำตอบแสนซื่อที่ออกมาจากปากเล็กเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้ไม่ยาก ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้ดื้อของเขาจะร้ายขนาดนี้ คนแบบชุนนี่แหละที่ทำให้เขาแปลกใจได้อยู่เสมอ...
“มึงรู้มั้ย... มึงพูดแบบนี้มึงจะต้องโดนอะไร?”
“รู้...แต่ก็ไม่รู้...” ชุนก้มหน้ามองพื้น ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างกล้าๆกลัวๆ “มึงก็...สอนกูสิ”
“ฮะ? อะไรนะ??”
“ก็มึงบอกกูว่า...มึงจะสอนกูทุกอย่างเลยไม่ใช่หรอ...”
“...”
“เพราะงั้น...ช่วยสอนผมหน่อยได้มั้ยครับ...คุณครู...” สิ้นประโยค ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าคมอย่างประหวั่นในคำพูด ควันมองภาพเหล่านั้นด้วยสมองขาวโพลน...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะได้ยินประโยคเหล่านี้จากร่างเล็ก เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย?
“...”
“...”
“...เงียบทำมะ...”
“งั้นกูไม่เกรงใจแล้วนะ...”
“???”
ควันคว้าเอวชุนเข้ามาแนบชิดก่อนจะแนบริมฝีปากลงกับริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง ชุนที่ไม่ทันตั้งตัวเผลอผวาเข้าเกาะไหล่กว้างขณะที่ริมฝีปากถูกช่วงชิงลมหายใจ
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นอย่างหิวกระหาย ฟันคมขบเม้มดูดดุนริมฝีปากอิ่มอย่างคนไม่รู้จักพอ แขนเล็กวาดคล้องคอร่างสูงก่อนจะถูกท่อนแขนแกร่งอุ้มตัวขึ้นจนลอยหวือ
ควันก้าวเท้าไปยังห้องนอนในขณะที่ริมฝีปากทั้งคู่ยังเชื่อมติดกันไม่ห่าง แผ่นหลังเนียนแนบลงบนเตียงแผ่วเบา ก่อนที่ร่างสูงจะตามเข้ามาทาบทับบนตัวเขาไว้ ริมฝีปากหนาประกบกับริมฝีปากอิ่มและพรากอากาศไปจนหมด
ความไม่ประสาของชุนทำให้ไม่รู้ว่าควรจะวางมือไว้ตรงไหน ควันเห็นแบบนั้นจึงจับมือเล็กขึ้นมาคล้องคอตัวเองไว้ก่อนจะถอนริมฝีปากออกแล้วก้มไปกระซิบข้างหูชุนเบาๆ
“เดี๋ยวคุณครูจะสอนเอง... ตั้งใจเรียนนะครับ...นักเรียน” ใบหน้าหวานเห่อร้อนทันทีที่ควันไล้มือไปตามสีข้างของเขาจนไปถึงสะโพกกลม ฟันคมขบกัดลงบนผิวขาวและสร้างรอยรักลงทุกพื้นที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน กายเล็กบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านก่อนจะเผลอขยุ้มผมของร่างสูงอย่างแรง หน้าอกขาวขยับขึ้นลงอย่างแรง เหมือนกับใจที่เต้นเหมือนจะหลุดออกมา
มันทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัวปะปนกันไป...
ชุนหลับตาลงขณะที่ควันใช้ริมฝีปากครอบบนยอดอกสีหวานอีกครั้ง ลิ้นชื้นไล้เลียและดูดดุนจนหวิวท้องน้อย ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันและเผลอขบกัดจนเลือดซิบ ควันที่เห็นแบบนั้นจึงหยุดการกระทำทั้งหมดก่อนจะเผลอดุร่างเล็ก
“อย่ากัดปาก... ถ้าเสียวก็แค่ร้องออกมา เข้าใจมั้ย?” ชุนพยักหน้าเบาๆก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากร่างสูง ควันก้มหน้าลงมามอบจุมพิตให้ร่างเล็กอีกครั้งก่อนจะไล้ริมฝีปากไปตามลำคอระหงส์
“อ่า...ควัน...อย่ากัดแรง...” มือบางขยุ้มผมนุ่มของควันอีกครั้งเมื่อโดนร่างสูงกลั่นแกล้ง ปลายลิ้นร้อนรัวยอดอกเขาไม่หยุด ในขณะที่มือของคนขี้แกล้งก็เขี่ยสะกิดยอดอกอีกข้างของเขาจนร่างกายบิดเร้าไปตามแรงอารมณ์
“อ้าขาหน่อยชุน...” ชุนทำตามอย่างว่าง่ายก่อนที่ควันจะแทรกตัวระหว่างขาของร่างเล็ก มือหนาลูบไล้ไปตามสะโพกกลมและสอดมือเข้าไปภายในกางเกงนอนตัวยาวจนชุนเผลอสะดุ้ง
“อ๊ะ...คะ...ควัน...”
“อย่าเกร็ง ปล่อยไปตามธรรมชาติ...” เสียงทุ้มตอบกลับไปอย่างใจเย็น
เขารู้ดีว่าชุนกำลังกลัวกับประสบการณ์แปลกใหม่ที่กำลังได้รับ แต่เขาสัญญาว่าจะทะนุถนอมคนใต้ร่างคนนี้ที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้
ลิ้นร้อนขบเม้มยอดอกก่อนจะลากลิ้นมายังสะดือเล็ก ปลายลิ้นชื้นแตะไปบนสะดือจนชุนเผลอซบหน้าลงกับหมอนด้วยความเสียวซ่าน มือบางจิกเกร็งบนหลังของร่างสูงอีกครั้ง แต่คนขี้แกล้งก็ยังไม่ยอมหยุด
ควันไล่สร้างรอยรักทั่วผิวกายขาวจนชุนเผลอครางเสียงหวานออกมายิ่งเป็นตัวปลุกปั่นอารมณ์ของร่างสูงเป็นอย่างดี
“นักเรียน...พร้อมไปทัศนศึกษารึยังครับ...” คุณครูตัวร้ายกระซิบแหบพร่าข้างใบหูเล็กก่อนจะขบเม้มเบาๆ สร้างความปั่นป่วนให้ร่างเล็กไม่น้อย ควันใช้มือหนาลูบไล้ไปตามกางเกงนอนผ่านแกนกายเล็กที่เริ่มตื่นตัวจากการโดนปลุกอารมณ์ ริมฝีปากหนาจูบซับไปตามไรผมชื้นเหงื่อแผ่วเบาก่อนจะลากมายังแก้มใสและจบลงที่กลีบปากอิ่มที่เขาชอบกินอีกครั้ง
“อื้ม...” ชุนครางฮือในลำคอเมื่อท่อนล่างสัมผัสกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ สายตายังจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังวุ่นวายกับริมฝีปากเขาไม่หยุด ควันลืมตาสบกับดวงหน้าหวานก่อนจะส่งยิ้มให้ขณะที่ปากยังเชื่อมติดกัน
กางเกงนอนสีหวานถูกดึงออกช้าๆโดยฝีมือ ‘คุณครู’ ที่กำลังจะทำโทษนักเรียนอยู่รอมร่อ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมของร่างบาง กับหัวใจที่เต้นระส่ำอย่างไม่เป็นสุขเมื่อภาพตรงหน้าทำให้เขาแทบคลั่ง
ควันลูบแกนกายเล็กผ่านกางเกงในตัวจิ๋วก่อนจะค่อยๆรูดลงช้าๆจนมันหลุดออกจากข้อเท้าเล็ก ชุนหน้าขึ้นสีเมื่อควันใช้ลิ้นแตะลงบนส่วนปลายแกนกายของเขาและค่อยๆโลมเลียไปจนถึงโคน
“อ่า...คะ...ควัน...” คนตัวสูงใช้ลิ้นเลียแกนกายเล็กเหมือนกำลังกินไอศรีมรสโปรด ริมฝีปากหนาครอบปากจนเป็นรูปตัวโอและขยับเข้าออกช้าๆจนร่างเล็กเผลอจิกผ้าปูเตียงจนยับยู่ยี่
ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงจัดเมื่อต้องทนมองภาพที่ร่างสูงกำลังใช้ปากปรนเปรอตนเองอย่างนั้น เขาไม่รู้หรอกว่าเรื่องแบบนี้มันทำกันยังไง จนได้มาเจอกับตัวเองถึงได้รู้ว่ามันเหมือนกับระเบิดเวลาที่รอแค่ระเบิดออกมาเท่านั้น
ควันแกล้งเขาใช่มั้ย เพราะตอนนี้เขาเหมือนกำลังจะตายให้ได้เลย...
“ควัน...อ่า...อย่าทำแบบนั้นนะ...”
มือเล็กกำจิกผมของร่างสูงที่กำลังวุ่นกับช่วงล่างของตัวเองอยู่ ปลายน้ำใสปริ่มเยิ้มออกมาจากส่วนปลายขณะที่ร่างสูงยังขยับหน้าเข้าออกอยู่อย่างนั้น ไม่นานส่วนอ่อนไหวก็กระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักออกมาภายในโพรงปาก ร่างสูงกลืนทั้งหมดลงคออย่างไม่รังเกียจจนชุนโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ
“ทะ...ทำไมทำแบบนั้น?”
“เพราะกูรักทุกอย่างที่เป็นมึงไง...”ควันยิ้มมุมปาก ก่อนจะคร่อมทับร่างเปลือยเปล่าอีกครั้ง
“....”
“ทีนี้...ตากูแล้วนะ...” ควันถอดเสื้อเชิ้ตออก ก่อนจะจับมือเล็กมาอยู่ตรงซิปกางเกงของตัวเอง
“ถอดให้กูหน่อย”
“อะ...อะไรนะ?”
“เร็วๆชุน กูไม่ไหวแล้ว”
ชุนที่ไม่ประสาส่งมือไปจับซิปกางเกงของร่างสูงก่อนจะรูดลงช้าๆ มือบางสัมผัสได้ถึงความคับแน่นจนต้องเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า สาบานตรงนี้เลยว่าเวลานี้เป็นเวลาที่เขาอยากจะระเบิดตัวเองให้ตายๆไปซะ
“อย่าหลบสายตา มองหน้ากู” ควันจับใบหน้าชุนให้หันกลับมาสบกันอีกครั้ง ก่อนจะถอดกางเกงตัวเองออกด้วยมือข้างเดียว
ชุนเผลอกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเหลือบไปเห็นความใหญ่โตตรงหน้า ควันยกขาเขาลอยหวือก่อนจะพาดมันบนบ่ากว้าง ใบหน้าคมก้มลงมามอบจูบวาบวามให้ ก่อนที่ชุนจะเผลอสะดุ้งสุดตัวเมื่อก้านนิ้วเรียวสอดแทรกเข้ามาภายในช่องทางหลังทีละนิ้วๆ จนคับแน่นไปหมด
“อื้อ!” ชุนร้องท้วงในขณะที่ปากยังโดนครอบครองอยู่ไม่ห่าง ร่างสูงถอนริมฝีปากออกช้าๆก่อนจะเลื่อนใบหน้าคมไปยังซอกคอขาวอีกครั้ง ขบเม้มดูดดุน เรียกเสียงครางเสียงหวานจากร่างบางได้ไม่ยาก
ก้านนิ้วเรียวขยับเข้าออกช้าๆ ความเจ็บปวดแล่นผ่านท้องน้อยจนรู้สึกเจ็บจุก นิ้วเรียวจิกลงบนแผ่นหลังแกร่งจนเกิดแผล ชุนพยายามกลั้นเสียงครางแต่กลับห้ามไม่ได้เมื่อนิ้วเรียวกระแทกโดนจุดกระสันอย่างแรง ใบหน้าของควันยังขยับหยอกล้อกับยอดอกเขาอย่างถือดี
อ่า...ความรู้สึกหวิวๆที่ท้องนี่มันอะไรกันนะ... แบบนี้ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่า ‘เสียว’
“กู...ขอเข้าไปได้มั้ยชุน...” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ควันส่งยิ้มบางให้คนใต้ร่างก่อนจะได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ ก้านนิ้วเรียวถูกถอนออกและแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่าแทน...
ส่วนแข็งขืนถูกดันเข้ามาในช่องทางหลังช้าๆจนชุนรู้สึกถึงความคับแน่น ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บ แกนกายใหญ่ครูดไปตามผนังของช่องทางหลังจนเลือดค่อยๆหยดลงบนผ้าปูเตียงสีน้ำตาลเข้มทีละหยดๆ
ร่างสูงจูบปลอบคนตัวเล็กที่เบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ควันจับเรียวขาให้อ้ากว้างกว่าเดิมก่อนจะดันแกนกายเข้าไปจนสุด
“อ๊ะ...ควัน...เจ็บ...” น้ำตาใสไหลลงตรงหางตาที่ปิดสนิท ควันจูบซับน้ำตาให้ก่อนจะจับมือร่างบางให้กอดคอตัวเองไว้หลวมๆ
“ทนหน่อยนะคนดี...อ่า...อย่ารัดแรงขนาดนั้นสิชุน” ช่องทางหลังที่รับเอาตัวตนของเขาเข้าไปตอดรัดแกนกายของเขาแน่น ชุนผวาเข้ากอดร่างสูงเพราะความเจ็บเข้าแทรกจนเผลอร้องไห้ออกมา
“มันเจ็บ...ฮือ เอามันออกไปได้มั้ยควัน...”
“ไอ้ดื้อ...จะเอาออกตอนนี้ได้ไงเล่า”
“แต่ว่า...อ๊ะ!!” ควันกระแทกสะโพกเข้ามาจนร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวเพราะความเจ็บ ควันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมหมดทุกสิ่ง ทั้งถุงยางและเจลหล่อลื่น...ไม่แปลกที่ร่างเล็กจะเจ็บเพราะเขา...บ้าจริงๆ อยากตีตัวเองแรงๆที่ทำให้ร่างเล็กเจ็บขนาดนี้
“ไม่ต้องกลัวนะ...กูอยู่ตรงนี้....”
“...”
“แค่มองหน้ากูไว้...ลืมตามองกูสิ...”ตากลมลืมขึ้นสบเข้ากับดวงตาคม ควันจ้องลึกเข้าไปในแววตาเคลือบใสอย่างมีความหมาย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“กูจะพามึงไปโลกที่มีแค่เราสองคน กูจะถนอมมึงเท่าที่ผู้ชายอย่างกูจะทำได้ กูจะ...”นิ้วเรียวแตะลงบนริมฝีปากหนาก่อนที่จะได้เอื้อนเอ่ย แขนเรียวคล้องคอคนบนร่างก่อนจะส่งยิ้มบางให้อย่างอ่อนโยน
“กูเชื่อใจมึงควัน...เพราะกูรักมึง...” ร่างสูงเผยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ดวงตาคมไล่สำรวจใบหน้าหวานจนมาหยุดที่ดวงตากลมอีกครั้ง...
“กูก็รักมึงชุน...”
“...”
“เป็นของกูนะ...” ดวงตาคมสบเข้ากับตากลมโตอีกครั้ง ก่อนจะได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา สะโพกสอบขยับเข้าออกช้าๆเนิบนาบก่อนจะค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นจนร่างเล็กสั่นคลอนตามแรงกระแทก
สัมผัสอ่อนโยนที่ชุนได้รับมันเป็นคำตอบทุกอย่างแล้ว ควันทำอย่างที่พูดจริงๆ ทุกการเคลื่อนไหวตอกย้ำว่าคนคนนี้รักเขา และพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขาเสมอ
กายหนาขยับเข้าออกจนร่างเล็กตัวสั่นคลอน ตัวตนของควันสัมผัสภายในจนร่างกายเห่อร้อนไปหมด แรกเริ่มมันเจ็บปวดจนเหมือนจะตาย แต่ไม่นานความเจ็บปวดนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นความสุข...สุขที่ได้รับจากคนบนร่างอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร เหมือนกับควันพาตัวเขาไปอีกที่ที่มีแค่เราสองคนจริงๆ
“อ่า...”
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเคล้าไปกับเสียงคราง แกนกายสัมผัสกับจุดกระสันภายในจนชุนรู้สึกเบาหวิว มือหนาจับมือเล็กมาแนบกับอกแกร่งจนคนตัวเล็กสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่มือ...หัวใจของควันกำลังเต้นแรงเพราะเขาใช่มั้ย...
ใบหน้าขาวเนียนเห่อแดงอย่างน่ารัก ดวงหน้าหวานบิดเร่าจากการถูกรักยิ่งทำให้เขาละสายตาจากมันไปไม่ได้ เสียงครางหวานดังใกล้หูจนเผลอสอดใส่ตัวตนอย่างแรง อยากได้ยินชื่อของเขาในตอนที่เรากำลังเป็นหนึ่งเดียวกันแบบนี้ อ่า...อยากได้ยินจัง
“ชุน...เรียกชื่อกูได้มั้ย...อ่า...”
“อ๊ะ...”
“ได้มั้ย...”
“อ่า...ควัน...ชุน...ไม่ไห..ว อ๊ะ”
“...”
“คุณป๋า...รักชุนเยอะๆเลยนะ...”
คำว่า ‘คุณป๋า’ เหมือนค้อนปอนใหญ่ที่ทุบเขาจนขาดสติ สมองควันขาวโพลนไม่สั่งการใดๆ สายตายังจับจ้องใบหน้าเล็กที่จ้องมายังเขาแบบนั้น ควันอยากจะหยุดเวลานี้ไว้จริงๆ เสียงรอบข้างดูจะเบาลงไปเมื่อเวลานี้ภาพตรงหน้าคือคนที่เขารัก ใบหน้าหวานที่บิดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์แต่กลับส่งยิ้มบางมาให้จนหัวใจเขาเหมือนจะหยุดเต้น
เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว... ขอแค่มีชุนอยู่ตรงนี้...
“อ่า...แบบนี้หรอ...ที่เขาเรียกว่า...เซ็กส์...” เสียงหวานถามขึ้นขณะที่ส่วนล่างยังโดนโจมตีอย่างหนักหน่วง
“ไม่...” เสียงทุ้มตอบกลับไป ก่อนจะก้มลงไปข้างใบหูเล็กและกระซิบเสียงแหบพร่า “มันเรียกว่า Make love ต่างหาก...”
มือหนาเคลื่อนไปจับเข้ากับแกนกายเล็กก่อนจะขยับรูดรั้งช้าๆไปตามจังหวะที่เขากระแทกตัวลงไปบนร่างเล็ก
เสียงครางหวานดังเคล้าไปกับเสียงทุ้ม ร่างกายที่สอดประสานกันยังคงโหมกระหน่ำอย่างไม่เคยพอ เรียนรู้ตัวตนของกันและกันซ้ำแล้วซ้ำอีก
ชุนไม่เคยรู้...ว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง หรือการ Make love ที่ร่างสูงว่ามันเป็นแบบไหน มันคงเหมือนกับการไปเที่ยวทะเลสักที่ หรือการไปนั่งริมแม่น้ำล่ะมั้ง...แต่สิ่งที่แน่นอนก็คือที่ตรงนี้มีแค่เขาสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ มีร่างสูงแบบนี้ มีแค่ ‘ชุน’ กับ ‘ควัน’ เท่านั้น...
ร่างกายสองร่างโถมเข้าหากัน มือเล็กสัมผัสร่างกายหนาเหมือนอยากจดจำรายละเอียดทุกๆอย่างเอาไว้ ควันก้มลงมาแตะริมฝีปากอิ่มช้าๆ ลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเข้าไปชิมความหวานภายใน...
ความอ่อนโยนที่ได้รับมานี้...เขาจะไม่มีวันลืม ชุนจะไม่ลืมว่ารักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน คนที่เป็นเหมือนโลกทั้งใบ คนที่พาเขาออกมาจากมุมมืดที่ไร้ผู้คน คนที่เขารัก...
สัมผัสทุกอย่างสร้างความประหลาดใจให้ควันไม่น้อย เขาอาจจะผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาอยากจะเก็บมันไว้แบบนี้ อยากเป็นเจ้าของ อยากรัก แค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่ทำให้เขายิ้มจนเหมือนจะเป็นบ้าแบบตอนนี้
ไม่นานร่างบางก็กระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักออกมาจนเลอะหน้าท้องแกร่ง พร้อมกับร่างสูงที่ปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางหลังของชุน ควันจูบปลอบร่างเล็กอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวชุนเข้ามากอดไว้ ริมฝีปากหนาจูบซับไปตามหน้าผากมนอย่างรักใคร่ ชุนนอนหอบหายใจอยู่ภายในอ้อมกอดอบอุ่น ใบหน้าหวานยกยิ้มขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็น สัมผัสทุกอย่างของร่างสูงยังตราตรึงอยู่ภายในใจจนร่างเล็กหุบยิ้มไม่ได้
“อ่า...กูต้องเป็นบ้าแน่ๆ” ควันพูดขึ้นทำลายความเงียบขณะที่ท่อนแขนยังโอบรัดชุนเอาไว้
“ทำไม...”
“เหมือนหัวใจกู...มันจะหลุดออกมาเลย...”
“...” คนตัวเล็กไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกยิ้มเล็กๆเมื่อได้ฟัง
“มึงเป็นใครกันนะ...”
“ชุนไง...”
“ฮ่าๆ ชุนที่บ้าๆ ทักมาแจกซองผ้าป่าใช่มั้ยวะ...” ชุนหลุดขำตามร่างสูงก่อนจะกระชับอ้อมแขนแน่น ใบหน้าเล็กซุกเข้ากับแผ่นอกกว้าง
“งือ...”
“เป็นอะไร หืม...”
“จริงๆ กู...”
“???”
“เขิน...”
“...”
“เหมือนจะระเบิดเลย...”
“มึงอย่าทำตัวแบบนี้ได้มั้ยวะชุน...”
“แบบไหนอะ”
“แบบนี้ไง น่ารักแบบนี้ แบบตอนนี้ แบบเวลานี้ แบบ...” เสียงของร่างสูงถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากเล็กประกบเข้ากับริมปากหนาชั่วขณะหนึ่งและถอนออกอย่างเร็วก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งอีกครั้ง
“มีความสุขจัง...”
“...”
“มึงต้องรักกูมากๆเลยนะ ถ้ามึงทิ้งกูล่ะก็...กูจะฆ่ามึง...เข้าใจมั้ย...”
“‘รัก’อีกเยอะๆเลยใช่มั้ย :)”
ชุนส่งมือไปบิดแขนควันก่อนจะได้ยินเสียงโอดโอยของร่างสูง ควันหัวเราะให้กับความน่ารักของอีกคน ชุนคือมนุษย์ที่น่ารักที่สุดในโลกจริงๆสินะ
“ที่มึงบอกกู...”
“หืม?”
“ระ...เรื่อง...นะ...”
“ฮะ?”
“ไม่มีอะไรแล้ว”ร่างเล็กมุดหนาอีกครั้งก่อนจะโดนมือหนาเชยคางขึ้นมามองหน้ากันอีก
“จะพูดอะไร”
“ไม่...กูได้คำตอบแล้ว...”
“ชุน...เดี๋ยวกูทำโทษมึงนะ”
“ไม่เอา เหนื่อยแล้ว...”
“ฮ่าๆ ได้ไงวะ กูยังไม่อิ่มเลยนะ”
“งืออออ ปล่อย” ชุนพยายามหลบสายตาแต่ก็ไม่เป็นผล ควันจ้องดวงหน้าหวานนิ่ง ริมฝีปากแตะกันแผ่วเบาและดูดคลึงอีกครั้ง ชุนหลับตาลงในขณะที่มือหนาเริ่มลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าปลุกปั่นอารมณ์ให้เพิ่มขึ้นอีกครั้ง
“คำตอบอะไร...”ควันถอนจูบออก ตาคมจ้องคนดื้ออีกครั้งอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“ไม่มีอะไรจริงๆนะ”
“ชุน”
“ฮือ...ก็...”
“...”
“เรื่องที่กูเคยถามมึงไง...นะ...น้ำ”เสียงหวานตะกุกตะกักและหลบสายตาอีกครั้ง ควันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย น้ำ? น้ำอะไร
“น้ำอะไรวะ”
“ที่มึงบอกว่าน้ำจากตัวกูไง!!!”
“...”
“...”
“ชุน.... 555555555555555555 ไอ้ดื้อเอ้ยยย 5555555”
“มึงไม่ต้องมาขำเลย มึงนั่นแหละชอบหาเรื่องอะไรมาให้กูทุกทีเลย! ฮึ่ย!!”
“มึงแม่ง...ยังไม่ลืมอีกหรอวะ?”
“ก็มึงบอกว่าให้กูแกล้งลืมไปก่อน แต่ไม่ได้บอกให้กูลืมจริงๆสักหน่อยนี่” ชุนเบะปากก่อนจะโดนร่างสูงหอมแก้มฟอดใหญ่จนเกิดเสียง...
ม๊วฟ
“!!”
“งั้น...มารีดน้ำกันอีกป่ะ...”
“...”
“กูจะพามึงไปล่องเรือยอร์ชเอง...ไปกับกูมั้ย?”
“...”
“แค่กูกับมึง...”
ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมใสอีกครั้งก่อนที่ระยะห่างของใบหน้าจะแคบลงจนเหลือศูนย์...
ไม่ว่าจะไปล่องเรือ ขึ้นเขา ลงห้วยอะไร แต่ถ้ามีคนคนนี้ไปด้วยกันทุกที่ ชุนก็พร้อมจะไป ถึงแม้หนทางจะต้องลำบากก็ไม่เป็นไร เพราะเขาเชื่อว่าคนแบบควันจะพาคนอย่างเขาไปสู่จุดหมายได้แน่นอน...
ขอแค่มือนี้ยังกุมกันอยู่ ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว...
.
.
.
แค่อยากจะรู้...
ที่เรือยอร์ชนั้น...มันจะมีอะไรบ้างนะ...❤️
TBC....
กลับไปเม้นในจอยกันได้นะคะ ด้วยรัก🌝🌚❤️