แนะนำเพลง🎵 : กอด - NOS
“ไอ้ป๋า เมื่อคืนตกลงมึงกับแฟนเก่ามึงนี่ยังไงวะ เมื่อไหร่จะเล่าให้กูฟังสักทีเนี่ยสัส” เบบ่นขณะที่แก๊งจุฑาเทพทั้งห้ากำลังเดินขึ้นตึกเรียนอย่างไม่รีบร้อนอะไร ทั้งๆที่เลยเวลาเข้าเรียนมาแล้วเกือบจะสิบนาทีแล้ว
ควันที่ได้ยินแบบนั้นหันขวับมาจ้องหน้าเพื่อนอย่างขุ่นเคือง เบเผลอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอกับสายตาที่ได้รับ...เอาแล้วไงกู ไปพูดอะไรขัดหูแม่งอีกแล้วดิเนี่ย...
“แฟนเก่าเหี้ยไร พูดให้มันดีๆนะไอ้เบ” ควันขบกรามแน่นจนเส้นเลือดขึ้นยิ่งทำให้เบหวั่นใจ
“มึงอย่าเว่อร์หน่อยเลยไอ้ป๋า ก็มึงโดนทิ้งไง ความจำเสื่อมหรอวะ ซึมไปเป็นอาทิตย์ วันนี้มาทำซ่าได้หรอครับผม” บีมที่เดินตามหลังมา กอดคอควันพร้อมกับยิ้มเยาะอย่างสนุกสนาน แต่กับคนโดนแซว...คงจะไม่สนุกเท่าไหร่
“พ่อง”
“น่ะ ดุซะด้วยยยย”
“ค ว ย” ควันทำปากเป็นคำพูดโดยไม่ออกเสียง บีมจึงได้แต่ยิ้มแห้งและค่อยๆปล่อยมือออกจากคอเพื่อนช้าๆ ก็แหม... เขาก็ยังไม่อยากตายอะเนอะ...ฮือ
“แล้วยังไงแน่ สรุปดีกันแล้ว?” เนียนถามขึ้น
“อือ”
“คุยกันแนวตั้งไม่ได้ ก็เลยคุยกันแนวนอนงี้?” บีมพูดพร้อมทำมือเป็นท่าประกอบ
“ก็แนวตั้งอยู่....” ควันยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“หูยยยยยยยยยย ท่านั่งงงงง” ทั้งสี่คนที่เหลือหันมาประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียงจนคนโดนแซวได้แต่ส่ายหัวให้พวกเพื่อนอย่างระอา
“ชุนมันบอกเลิกมึงทำไมวะ นี่กูยังไม่เข้าใจเรื่องเลยนะ มันบอกเลิกมึง แต่มันก็ไลน์มาบอกให้กูไปหามึงตอนที่มึงไม่สบาย งงมั้ยวะ ทำไมกูงง” เบเกาหัวตัวเองไปมา ควันหยุดยืนนิ่งหน้าห้องเรียนทันที เพื่อนที่ตามหลังมาชนเข้ากับแผ่นหลังของร่างสูงจนเกือบล้มกันเป็นโดมิโน่
“โอ้ยไอ้เหี้ย!! จะหยุดก็ไม่บอก!!” เบโวยวายก่อนที่ควันจะหันมาจ้องหน้าเขาอีกครั้งด้วยแววสงสัย
“มึงบอกว่ามันไลน์มาหามึงหรอวะเบ?”
“เออ ก็วันที่มึงไม่สบายไงวะ มันไลน์มาบอกให้กูรีบไปหามึงที มึงไม่สบายนู่นนี่นั่น แถมแม่งเหมือนจะร้องไห้ด้วย”
“...”
“เงียบทำไมวะ”
ควันหันหลังให้เพื่อนอีกครั้งก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆจะเผยออกมาอย่างห้ามไม่อยู่... ทำไม...ทำไมแค่เรื่องเล็กน้อยที่คนชื่อชุนทำ มันสามารถทำให้คนแบบเขาแม่งเป็นบ้าจนมายืนยิ้มคนเดียวแบบนี้เลยหรอ? คนคนนั้นแม่งต้องเล่นของใส่เขาจริงๆนั่นแหละ ให้ตายเหอะ
“เอ๊ะๆ ยังครับยังไง มีแอบยิ้มด้วย เขินเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มเลยนะสัสป๋า แหมมมมมม” อินพูดขึ้นเมื่อเขาชะเง้อหน้ามาดูควันแล้วพบว่าร่างสูงกำลังยิ้มกับตัวเองเหมือนคนบ้า หัวใจยูนิคอร์นรึเกินนะมึ้งงง
“เหี้ยไร จะเรียนมั้ยวะ”
“เดี๋ยว...ก่อนเข้าห้อง ตกลงมันบอกเลิกมึงเพราะอะไรวะ” เนียนถามขึ้นก่อนที่ควันจะเดินนำเข้าห้องไป
“ก็...”
“ก็??”
“พี่ไอ”
“พี่ไอ? พี่ไอทำไมวะ...ไม่เข้าใจ” บีมขมวดคิ้วมุ่นทันที ก็เล่นเกริ่นมาแค่นี้ แล้วพี่ไอเกี่ยวเหี้ยไรกับเรื่องนี้กันแน่ล่ะวะเนี่ย งง
“พี่ไอ... คือคนที่ทำให้ชุนใส่ฮู้ดว่ะ...”
“...”
“เป็นคนที่ทำให้ชุนกลัวสังคม”
“หมายความว่า...พี่ไอคือไอ้คนที่มันถ่ายคลิปชุนลงโซเชียลอะนะ?”
“อืม”
“บ้า!/บ้า!/บ้า!/บ้า!” ทั้งสี่คนประสานเสียงกันโดยมิได้นัดหมาย ควันหันกลับมามองเพื่อนตัวเองอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นนิ่งๆ
“พี่ไอ...คือคนที่ทำให้ชุนใส่ฮู้ด พี่ไอ...พี่ชายของกูคือคนที่ทำลายชีวิตคนอื่นโดยไม่สนเหี้ยอะไร พี่ไอ...พี่ชายที่กูเคารพ...คือคนเดียวกับไอ้คนเหี้ยที่มันทำชุนของกู...”
“เชี่ย...พีคในพีคในพีค... กูไม่คิดเลยว่า...” บีมยกมือขึ้นดึงทึ้งหัวตัวเองจนผมที่เซ็ตมาไม่อยู่ทรงอีกต่อไป
“นี่สินะที่ทำให้ชุนบอกเลิกมึง... แล้วมึงจะเอาไงต่อวะป๋า?” เนียนพูดพลางจ้องหน้าควันที่มีสีหน้ากังวล
“กู... จะคุยกับพี่ไอว่ะ”
“มึงโอเคนะควัน” อินตบไหล่เพื่อนเมื่อเห็นแววตาที่มีแต่ความกังวล
“อืม”
“แล้วมึงจะคุยตอนไหนวะ”
“คืนนี้...ทุกอย่างมันต้องจบ...”
“...”
“กูต้องรู้ให้ได้...ว่าเพราะอะไรพี่ไอถึงเกลียดชุนขนาดนี้...”
“แล้วมึงจะบอกชุนมั้ยวะ”
“กูเคลียร์เองดีกว่า ไม่อยากให้แม่งมารับรู้เรื่องเหี้ยๆพวกนี้แล้วว่ะ” ควันถอนหายใจเบาๆ ... ถึงยังไง เรื่องทุกอย่างมันก็ต้องจบวันนี้ ไม่ว่าสุดท้ายมันจะเป็นยังไง แต่เขาก็คงปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“งั้นมึงก็เคลียร์ดีๆ ทิ้งไปบ้างนะไอ้นิสัยใจร้อนของมึงเนี่ย กูไม่อยากให้เกิดศึกสายเลือดนะเว้ย”
“...”
“เข้าใจมั้ยวะ?”
“อืม” ศึกสายเลือด... อย่างนั้นหรอ... นั่นสินะ...
——————————
“ตกลงมึงดีกับอีควันแล้วหรอวะ กูจำอะไรไม่ได้เลยอะมึง นี่กูพลาดอะไรไปวะเนี่ย!!!” เสียงซอลลี่แหลมขึ้นกลางห้องเรียน ตอนนี้เป็นเวลาที่อาจารย์ให้เวลานั่งทบทวนบทเรียนกันเองสักสิบนาที ซึ่งพวกเขาก็ตั้งใจกันมาก ตั้งใจทบทวนบทเรียนน่ะหรอ? อ๋อเปล่า ตั้งใจเม้าท์ต่างหาก!!
“อื้อ”
“อะไรวะ เลิกเร็ว ดีเร็ว เคลมเร็ว ซ่อมเร็วจนกูนึกว่าพวกมึงเป็นสินมั่นคงประกันภัยแน่ะ!!!”
“มึงก็เสียงดังน่าอีซอลลี่ เขารู้เรื่องอีชุนกันหมดโลกเพราะคนอย่างมึงเนี่ยแหละ!”
“จะทำไมกูล่ะแจ้ กูจะเสียงดังถึงดาวพลูโตมันก็เรื่องของกล่องเสียงกู!!!”
“อ่าวอีนี่! วอนซะแล้วนะมึง!!”
“พอๆๆ พวกมึงนี่ก็ตีกันได้ทั้งวัน สรุปวันนี้จะได้รู้เรื่องอีชุนมั้ยเนี่ยฮะ!!!” แด้ยกมือห้ามทับระหว่างซอลลี่กับแจ้ที่ลุกยืนบนเก้าอี้กันแล้ว ตีกันได้ทุกวันสิน่า
“ยังไงวะไอ้ชุน มึงไปทำอีท่าไหนถึงกลับมาดีกันได้วะ?” อู่หลงถามขึ้นอย่างสงสัย แต่คนโดนถามกลับก้มหน้างุดลงกับโต๊ะซะงั้น
“ก็หลายท่า”
“ซอลลี่!! มึงนี่ตลอดเลยนะ เลิกแซวกูสักทีได้มั้ยฮะ!!” ชุนโวยวายหน้าดำหน้าแดงจนซอลลี่ได้ใจ เบะปากส่งไปให้แทน
“อย่ามาเยอะหน่อยเลยอินังทัวร์ดีย์!! มึงน่ะมันร้าย อย่านึกว่ากูไม่รู้นะ ที่มึงให้พวกกูพาไปร้านเหล้าก็เพราะจะไปหาอีควันถูกมะ?”
“...”
“สุดท้าย ปล่อยพวกกูเป็นหมาไปเต้นเพลงผู้สาวขาเลาะกันอยู่ 4 ตัว ถุย!!!! อีเพื่อนเลว! มึงมันชั่ว!!!” ซอลลี่เบ้ปากยืนกอดอกจนชุนต้องเอื้อมมือไปเขย่าแขนเบาๆสองสามที
“กูขอโทษ... ก็ควันมันจะกลับนี่น่า”
“กูโดนเทตลอด โว้ยยยยย โมโหแต้ว้า!!!!”
“ได้ข่าวว่ามึงก็มีคนหิ้วกลับไม่ใช่?” อู่หลงถามขึ้นพลางมองเพื่อนด้วยสายตากรุ้มกริ่ม แน่ล่ะ... ก็เมื่อคืนเพื่อนเขาโดนคนคนนึงลากกลับจริงๆนี่หว่า ถึงจะเมาแต่ก็เห็นนะโว้ยยยย
“อะ...อะไรของมึงวะ ไม่มี๊!!!”
“แน่ะๆ ใครหรอมึง ใช่คนคุ้นเคยอะป่ะ” แจ้สะกิดแขนซอลลี่ยิกๆ คนโดนแซวชักแขนหนีก่อนจะตีมือแจ้อย่างแรงจนเจ้าตัวร้องโอย
“มึงไม่ต้องเปลี่ยนมาตำกู!! ใครจะหิ้วกูก็บ่เกี่ยวกะมึง!!!”
“ไม่เนียนๆ”
“อะไรอีแด้!!!”
“เปล๊า!”
“ดีย์!!!!”
“แล้วมึงบอกควันไปแล้วหรอ... เรื่องพี่ไอน่ะ...” แด้ถามเสียงจริงจัง ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ชุนเงยหน้ามองเพื่อนเล็กน้อย และพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ แด้ถอนหายใจโล่งอกทันทีที่เพื่อนตอบ
“มึงทำถูกแล้ว และกูคิดว่ามึงควรทำตั้งแต่แรกด้วย”
“อย่าด่ากูสิ...”
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ ดื้อนักนะมึงน่ะ แล้วสุดท้ายแม่งก็ร้องไห้ทั้งคู่ เป็นไงล่ะ สนุกมึงเลยสิ”
“สนุกอะไรล่ะ... ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบเลย”
“สมควร กูล่ะอยากโบกหัวมึงให้คว่ำตายไปเลย เรื่องแยะแท้!!!”
“เซมค่ะหญิงแด้ กูอยากเอากู่ไปฆ่ามันให้ตาย จะได้จบๆไป พอเสร็จควันก็เป็นของกู ฮิๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวมึงจะโดนกฤษณะกาลีเดี๋ยวนี้แหละซอลลี่!!”
“อีจงอางหวงไข่!!! อีเพื่อนชั่ว!!!”
“กูจะฟ้องบีม!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด มึงพูดชื่อมันทำไม!! มันเป็นคำสาป! บรื๋อออออออ”
“ทำมาเป็นนะสัส เมื่อคืนล่ะแหม พอไอ้บีมมาลากกลับหน่อยล่ะ โอปป้าอย่างนู้นโอปป้าอย่างนี้” อู่หลงเบะปากใส่จนซอลลี่อ้าปากค้าง
“เดี๋ยวนะมึง โอปป้าเหี้ยไรวะ?”
“เอ้าอีซอลลี่ นี่มึงจำไม่ได้หรอว่าเมื่อคืนที่มึงเมาแล้วอีบีมมาลากมึงไปอะ มึงอ้อนมันอย่างกับอะไรดี แรดจริงๆเลยนะ เขียม!”
“มึงพูดอะไรอีแจ้ เดี๋ยงกูจะกรีดปากมึงทิ้งซะ!!!”
“‘ง่าาาา โอปป้า~ เค้ายังไม่อยากกลับเลย เต้นๆๆ ซาหนุกกกก น้าาา’ เนี่ย มึงพูดแบบนี้เลย กูจำได้”
“กรี๊ดดดดดดด อีผีป่า!! ไม่จริ๊งงงงงงง ซอลลี่ไม่ได้พูด!!!!”
“มึงพูด” แด้
“มึงพูด” แจ้
“มึงพูด” อู่หลง
“กู..ไม่รู้อะ ไม่อยู่ แฮ่ๆ”
“โป้ปดนัก!!! กูจักประหารพวกมึงไปเจ็ดชั่วโคตร! อีพวกเลว!!!” ซอลลี่หน้าขึ้นสีก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องไปโดยไม่สนใจเพื่อนที่นั่งหัวเราะตามหลัง
“ปล่อยมันไปเถอะมึง บ้าๆบอๆมาแต่ไหนแต่ไร 5555”
“อย่างนี้ควันมันจะทำอะไรพี่ดินมั้ยวะ...?” แจ้พูดขึ้นทำให้ทุกอย่างเงียบลงอีกครั้ง...
...นั่นสินะ ควันบอกว่า...ถึงเป็นพี่ก็ไม่ปล่อยนี่น่า... อย่างนี้หมายความว่าไงกัน ไม่ใช่ตัดพี่ตัดน้องกันนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำยังไงดี...
“กูไม่รู้...”
“เฮ้ออออออ เมื่อไหร่เรื่องเหี้ยนี่จะจบสักทีวะ กูเครียด”
“ยังไง...มันต้องจบแน่ๆ”
“?”
“เพราะไอ...กำลังจะจางไป...กูเชื่อแบบนั้นนะ...”
——————————
ตู๊ด.... ตู๊ด.... ติ๊ด
(ฮัลโหล)
“พี่ไอ...” เสียงทุ้มส่งผ่านโทรศัพท์ไป ภายในใจรู้สึกไม่เป็นสุขเมื่อปลายสายตอบกลับมา
(ว่าไงเรา... มีอะไรรึเปล่า?)
“เย็นนี้พี่ว่างมั้ย”
(หืม? ทำไมหรอ) ปลายสายตอบกลับมาด้วยความฉงน
“ผม...มีเรื่องจะคุยด้วย” ควันพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุด ไม่อยากให้ปลายสายเกิดความสงสัยถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
(อ๋อ ได้สิ ที่ไหนล่ะ)
“ซอยข้างร้านเราได้มั้ยครับ”
(หืม?)
“ได้มั้ยครับ” ควันเน้นเสียงหนักแน่นจนคนปลายสายนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมา
(ได้สิ กี่โมงดี?)
“ทุ่มนึงครับ”
(โอเค แล้วเจอกัน)
“แล้วเจอกันครับ...พี่ไอ”
———————————
19.10 น.
ภายในตรอกซอยที่ไม่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาช่างเงียบสงัด มีเพียงแสงจากเสาไฟฟ้าข้างทางกับเสียงลมเท่านั้นที่พัดผ่านร่างสูง
ควันยืนพิงกำแพงที่ประดับด้วยรูปวาดจากสีพ่น มือหนาคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ถึงแม้จะสัญญากับร่างเล็กไปแบบนั้นแต่มันเป็นเรื่องยากที่จะเลิกขาดไปเลย เพราะเวลาที่มีเรื่องเครียดก็มักจะต้องพึ่งพามันอย่างช่วยไม่ได้
เวลาล่วงเลยมาสักพัก สายตาคมก็เหลือบไปเห็นคนที่เขารอคอย... พี่ไอเดินมาทางเขาช้าๆ ก่อนจะหยุดขาลงตรงหน้าพร้อมส่งสายตาฉงนมาให้
“ว่าไงเรา นัดพี่มาทำไมตรงนี้ ยุงไม่กัดหรอ?”
“ไม่หรอก”
“แล้วเป็นไง... โอเคขึ้นบ้างมั้ย?” ไอถามขณะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบบ้าง
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ชุน...” ไอพิงตัวกับกำแพง ควันสีขาวถูกพ่นออกมาจากปากทั้งสองคน ก่อนที่ควันจะเป็นฝ่ายโยนบุหรี่ลงพื้นและเหยียบมันเพื่อดับไฟ
“ครับ โอเค”
“เลิกไปก็ดีแล้ว ยังไงก็ไปไม่รอดหรอก”
“พี่รู้ได้ยังไงว่าจะไปรอดหรือไม่รอด”
“เพราะคนแบบชุนไม่เหมาะกับเราหรอกนะควัน”
“ชุนเหมาะกับผม พี่เอาอะไรมาตัดสินว่าไม่เหมาะ?” ควันพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองหน้าพี่ชาย ความเหมาะสมที่ว่า...มันคือเหตุผลจริงๆงั้นหรอ...
“เราโกรธอะไรพี่รึเปล่าควัน?” ไอยืดตัวยืน ดวงตาคมหันกลับมาจ้องหน้าน้องชายที่มีสีหน้าเรียบนิ่งไม่สบตา
“พี่ไอ... ผมถามจริงๆเถอะ พี่เกลียดอะไรชุน?”
“ถามอะไรแบบนั้น”
“ตอบผมมาสิ” ควันจ้องหน้าไอนิ่ง ไอกระตุกยิ้มขึ้นก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“เพราะชุนเป็นแค่เด็กวัดไง เขาไม่เหมาะกับเรา ยังไม่เข้าใจอีกหรอ?”
“ไม่เหมาะ...หึ ไม่เหมาะหรือเพราะพี่หวงก้างกันแน่ครับ...พี่ไอ” ควันตวัดสายตาขึ้นมองไออย่างไม่เกรงกลัว ไอจ้องกลับนิ่งก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ บ้ารึไง พี่จะหวงก้างทำไม เพิ่งจะรู้จักด้วยซ้ำ”
“ไม่ใช่ว่าพี่รู้จักชุนมานานแล้วหรอครับ...ไอ้ประเภทที่ว่า...เคยไปทำอะไรกับชุนไว้น่ะ”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ทั้งคู่จ้องหน้ากันนิ่งก่อนที่ไอจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“ชุนไปพูดอะไรให้ ถึงสงสัยพี่แบบนี้”
“พูดความจริงมั้งครับ ฮ่าๆ”
“รู้อะไรมา”
“กลัวผมหรอครับ? หึ”
“ไปรู้อะไรมา!!” ไอตะคอกเสียงดัง แต่คนฟังกลับไม่สะทกสะท้าน เอนตัวพิงกำแพงอีกครั้งพร้อมกับกอดอก ควันหันมองไอที่ดูเหมือนจะเริ่มโกรธเขาขึ้นมาบ้าง หึ ใจร้อนไม่ต่างกันเลยสินะ
“พี่ไอ... เราเป็นพี่น้องกันมาทั้งชีวิต กับเรื่องแบบนี้พี่ถึงกับทำร้ายผมให้เหมือนตาย ทำร้ายทั้งตัวผม ทั้งคนที่ผมรัก ทั้งๆที่พี่บอกว่าพี่รักและหวังดีกับผมหรอครับ... พี่ทำลงได้ยังไง?”
“พูดอะไรควัน พี่รักเรา เพราะเราเป็นน้องพี่นี่”
“รัก... แล้วพี่โกหกทำไม”
“เรื่องอะไร?”
“พี่...คือคนที่ทำลายชีวิตของชุน พี่คือคนที่ทำให้คนคนนึงต้องมีปม พี่ทำให้คนคนนึงที่สดใสกลับต้องกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาคนอื่น พี่ทำเพื่ออะไรครับ”
“...”
“พี่ทำชุนทำไม?”
“เพราะมันสมควรโดน...หึ คนไร้ค่าแบบนั้น น่าจะตายๆไปด้วยซ้ำ”
“ว่าไงนะ!!!” ควันพุ่งตัวไปกระชากคอเสื้อของไออย่างแรงจนตัวเซ ร่างสูงจ้องหน้าพี่ชายด้วยความโกรธ ชุนน่ะหรอไร้ค่า คนที่เขาเฝ้าทะนุถนอมกลับถูกใครอีกคนพูดแบบนี้ มันเกินไปแล้วจริงๆ
“เหอะ ชุนนี่ลีลาดีมากเลยหรอ? อะไรทำให้น้องชายพี่หลงได้ขนาดนี้กันนะ แต่ก็อย่างว่า... ผ่านผู้ชายมาเยอะแล้วนี่ จะลีลาดีก็คงไม่แปลก ฮ่าๆๆ”
พลั่ก!!!
“...”
“อย่าพูดดูถูกชุน! พี่รู้จักเขาดีพอรึยังถึงพูดแบบนี้ พี่ยังใช่คนอยู่มั้ยวะ!” ควันสวนหมัดใส่ใบหน้าคมอย่างแรงจนไอเซไปด้านหลัง ไอยกมือขึ้นเช็ดเลือดมุมปากออกก่อนจะแสยะยิ้ม... เขา... โดนน้องชายตัวเองต่อยเพราะชุนงั้นหรอ... เหอะๆ
“ทำไมจะพูดไม่ได้ ก็มันนอนกับผู้ชายไปทั่ว แล้วพี่พูดผิดตรงไหน?”
“ผมเป็นคนแรกของชุน!!”
“...”
“พี่เองไม่ใช่หรอที่สร้างข่าวเหี้ยๆนั่นขึ้นมาทำลายชีวิตชุน ยังกล้าพูดว่าชุนเป็นแบบนั้นอีกหรอวะ พี่รู้ตัวบ้างมั้ยว่าพี่ทำอะไรลงไปบ้าง!!”
ควันกระชากคอเสื้อไออีกครั้ง แต่กลับได้รับเพียงรอยยิ้มเล็กๆกลับมาเท่านั้น
“แต่มันก็ยังไม่ตายนี่”
“พี่ไอ!!!”
“ฟังนะ... คนแบบมันตายไปเลยก็ดี กลับมาทำไมวะ กลับมาเพื่อให้เราทะเลาะกัน กลับมาเพื่อสร้างปัญหา แต่ก็นั่นแหละ งานถนัดของชุนคงจะเป็นการอ่อยผู้ชายโง่ๆให้ตกหลุมรักตัวเองล่ะมั้ง ฮ่าๆ”
“พี่ทำแบบนี้ทำไม?”
“ทำอะไร”
“ทำลายชีวิตชุน”
“...”
“เพราะพี่... รักชุนใช่มั้ย...” ควันจ้องหน้าไอนิ่ง ร่างสูงของอีกฝ่ายกลับหลบสายตาอย่างที่ไม่เคยเป็น
“...”
“เพราะพี่...รักชุนมาตลอดใช่มั้ย?”
“หึ... อย่าพูดเพ้อเจ้อ มันจะเป็นไปได้ยังไง อย่าพูดให้ขำ”
“...”
“คนแบบนั้นมีค่าอะไรให้รัก คนที่...อ่อยผู้ชายไปทั่ว คนที่...ปั่นหัวให้ผู้ชายรักแบบชุน ไม่สมควรได้รับความรักจากคนอย่างพี่หรอก...”สายตาแข็งกร้าวตวัดมองหน้าพี่ชาย ทั้งคู่จ้องกันนิ่งไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก ควันค่อยๆปล่อยมือออกจากคอเสื้อไอช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“พอเถอะครับพี่ไอ...”
“...”
“ขอความจริงให้ผมที... ได้โปรด”
ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เวลาล่วงเลยไปก่อนที่ไอจะพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา...
“ทำไมถึงรักชุนขนาดนี้...ควันที่ไม่เคยหยุดนิ่ง... ทำไมถึงต้องเป็นคนนี้ด้วย...”
“คำถามนี้พี่น่าจะตอบได้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ...ว่าเพราะอะไร...” ควันเผยยิ้มออกมา
“พูดอะไร”
“ผมนั่งคิดเหตุผลล้านแปดว่าคนคนนึงทำไมถึงเกลียดคนอีกคนถึงขนาดทำลายชีวิตเขาให้พังย่อยยับได้ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ยิ่งเป็นคนแบบพี่ไอ คนที่ถึงแม้จะไม่ได้ดีที่สุดแต่ก็ไม่ได้เลวจนสามารถทำลายชีวิตคนคนนึงได้ แต่กลับทำให้ชุนต้องพบเจอกับช่วงเวลายากลำบากขนาดนั้น พอคิดมาถึงตรงนี้ก็ถึงได้รู้...” ควันหลับตาลงและพ่นลมออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไปที่ทำให้หัวใจคนฟังหยุดนิ่ง “เพราะความรักไงล่ะ...”
“...”
“พี่รักชุน... ใช่มั้ยครับ...พี่ไอ” ควันจ้องหน้าพี่ชายนิ่งในขณะที่ไอเอาแต่หลบสายตา ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามองกันด้วยซ้ำ
“พี่ทำเรื่องแบบนั้นกับชุน ถ้าคนที่เกลียดจริงๆคงจะนั่งรอดูผลงานตัวเอง คอยดูชีวิตที่ย่อยยับของคนคนนั้น แต่พี่กลับไม่ทำ พี่เลือกที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ เลือกที่จะลืมคนคนนี้ไปโดยไม่หันกลับมามองอีก แต่โชคชะตาดันเล่นตลก เพราะคนคนนั้นที่พี่ตัดเขาออกไปจากชีวิตกลับกลายมาเป็นคนรักของน้องชายตัวเอง...”
“หยุดพูด...”
“ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดมันไม่ควรเป็นแบบนี้ ความบังเอิญมีในโลก และคนเราเลือกไม่ได้หรอกว่าวันไหนที่ความบังเอิญจะเกิดขึ้น แต่พอถึงเวลานั้นกลับทำอะไรไม่ได้เลย บังเอิญว่าเหตุการณ์ทุกอย่างมันเหมือนกันพอดิบพอดี ผมได้เจอกับชุนเพราะพนันกับเพื่อน เหมือนที่พี่ทำ ผมเข้ามาตีสนิทชุนเหมือนกับพี่ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนคือผมได้รับความรักตอบกลับมา...
“บอกให้หยุด!!!”
“คนที่ชุนรักคือผม... ไม่ใช่พี่...พี่ไอ”
“หยุดพูดนะไอ้ควัน!!!”
พลั่ก!!!
ร่างของควันเซไปข้างหลังก่อนที่ไอจะตามมากระชากคอเสื้ออย่างแรง ควันแสยะยิ้มก่อนจะหันไปถ่มเลือดลงพื้นอย่างไม่ยี่หระ
“ต่อยผมอีกสิ... เพราะถึงยังไงความจริงมันก็ไม่มีทางเปลี่ยนได้หรอก... ชุนรักผม”
พลั่ก!!!
ไอสวดหมัดไปที่ใบหน้าคมอีกครั้งจนควันลงไปนั่งกับพื้น
“ฮะๆ ต่อยผมอีกสิครับ ต่อยน้องพี่ที่มันเลว คนที่มันแย่งความรักของพี่ไปอย่างผม คนที่แย่งชุนมาจากพี่ไง!!”
“หยุดพูดซะที!!”
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
ไอคร่อมทับก่อนจะส่งหมัดไปกระแทกหน้าร่างสูงอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ควันได้แต่อยู่นิ่งๆและปล่อยให้พี่ชายต่อยตัวเองไปอย่างนั้นโดยไม่ตอบโต้อะไร ไม่นาน...ไอก็หยุดมือลง มืออีกข้างยังกำคอเสื้อของน้องชายไว้แน่น ควันเงยหน้ามองไอก่อนจะเห็นบางสิ่งที่ทำให้ใจกระตุกได้ไม่ยาก...
พี่ไอกำลัง...ร้องไห้...
“หึ... รักหรอ... คนแบบชุนจะรักใครเป็น... ถนัดไม่ใช่หรอเรื่องปั่นหัวให้ผู้ชายรักน่ะ... เราก็อย่าโง่นักเลยควัน สักวัน...เขาก็ทิ้งเราไม่ต่างจากคนอื่นๆหรอก...”
“พี่ไอ..”
ไอลุกขึ้นจากตัวควันก่อนจะนั่งพิงกำแพง ไอกระพริบตาถี่เพื่อไล่ให้น้ำที่มีจางหายไป... ควันที่เห็นแบบนั้นจึงลุกขึ้นมานั่งเช่นกัน
“หึ... ตลกดีที่ชุนกลับมาแบบนี้ ตลกร้ายเชียวล่ะ ฮ่าๆ”
“...”
“จะบอกอะไรให้นะ... ชุนน่ะ... ไม่เคยรู้หรอกว่าสิ่งที่ทำอยู่มันแย่ขนาดไหน... เพราะความสดใส ความเป็นกันเองแบบนั้น รอยยิ้มที่ส่งมาให้ ทุกๆอย่างมันทำให้คนคนนึงตกหลุมรักอีกคนได้ง่ายๆ...”
“...”
“พี่...รู้จักชุนตอนที่เห็นผ่านไอจี อย่างที่รู้ว่าเราเรียนโรงเรียนชายล้วน และไม่แปลกถ้าผู้ชายจะคุยเรื่องชุนกันทั้งนั้น...”
“...”
“จนวันนึงพี่ถึงอยากรู้จักคนคนนี้ขึ้นมา อยากรู้ว่าตัวจริงเขาจะเป็นยังไง และเพื่อนพี่ก็บอกให้พี่พนันกับพวกมัน ถ้าได้ชุนเมื่อไหร่ มันจะให้ทุกอย่างที่พี่ต้องการ...”
ควันกระตุกความคิดทันทีเมื่อพี่ชายพูดมาถึงตรงนี้ เหตุการณ์ทุกอย่างมันเหมือนกันกับเขา... ทุกอย่างมันคล้ายเรื่องของเขาจนเหมือนฟ้าเล่นตลก ทำไมกันนะ...
“พี่ตกลงรับข้อตกลงนั้น และเอาตัวเข้าไปผูกพันกับชุนมากขึ้น น้อง...น่ารักมาก สดใส ร่าเริง เป็นกันเองกับทุกคน...แถมยัง...ซื่อจนเผลอยิ้มออกมาทุกครั้ง...” ไอเผลอยิ้มทั้งน้ำตาคลอหน่วยเมื่อนึกไปถึงช่วงที่เขาเรียนอยู่มัธยม ตอนที่ได้เจอกับคนคนนั้นครั้งแรก... เป็นครั้งแรก...ที่เผลอใจเต้นแรงกับใครสักคน...
“...”
“จนวันนึง...พี่ถึงได้รู้ว่าใจของตัวเองไม่เหมือนเดิม... มันเต้นแรงเพราะคนคนนั้น... ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไป คนที่ไม่เคยจริงจังกับใครกลับรักคนคนนึงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่...”
“...?”
“ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ตั้งใจเสมอไป... ชุนปฏิเสธความรักของพี่ทั้งๆที่เหมือนว่ามันจะเป็นไปด้วยดีด้วยซ้ำ... แต่ความจริงแล้ว...พี่ก็แค่คิดไปเองฝ่ายเดียว...”
“พี่ไอ...”
“ชุนปฏิเสธพี่ ฮ่าๆ น่าขำที่คนอย่างไอดินโดนปฏิเสธจากคนอื่น น่าแปลก...ที่รู้สึกเจ็บจนพูดไม่ออก ใช่... พี่รู้อยู่แล้วว่าชุนไม่ได้คิดอะไรกับพี่ ชุนให้ความสำคัญกับพี่เท่าๆกับเพื่อนทุกคน มีแต่พี่เองที่คิดไปว่าจะได้รับความรักตอบกลับมา...”
“...”
“หลังจากนั้น พี่ก็รู้สึกว่าคนแบบพี่ไม่สมควรเจ็บคนเดียว ทำไมคนอย่างไอดินต้องโดนปฏิเสธด้วย เพราะงั้นพี่ถึงทำลายชีวิตคนคนนั้นให้ย่อยยับ ให้เหมือนกับที่เขาทำให้พี่เจ็บ... “
“...”
“พี่ทำลายชีวิตเขาโดยไม่หันกลับมามองกันอีก เขาหายไปจากชีวิตพี่หลายปี พี่ไม่คิดอยากจะรู้อีกแล้วว่าเขาจะเป็นยังไง ทำอะไร อยู่ที่ไหนกับใคร...จนเขากลับมา...ในฐานะคนรักของน้องชาย...”
“...”
“ในหัวสมองคิดแต่ว่า...ความบังเอิญบนโลกจำเป็นต้องโหดร้ายกับเราขนาดนี้เลยหรอ... ทำไมต้องเป็นน้องชายของพี่ด้วย ทำไมต้องเป็นควันด้วย พี่ยอมรับว่าคิดอะไรไม่ออก เพราะทุกอย่างมันเกินจะเชื่อได้จริงๆ”
“...”
“พี่...บังคับให้คนคนนั้นเลิกกับเรา แล้วรู้มั้ย...เขาคนนั้นพูดกับพี่ว่ายังไง?... เขาบอกว่าจะไม่เลิก แม้ต้องทนเห็นคนแบบพี่ คนที่เขาเกลียดก็ตาม เป็นเพราะเขารักควัน รักน้องชายของพี่ เขาบอกว่ามันเป็นความรักแบบที่คนอย่างพี่ไม่มีวันเข้าใจได้...หึ” ไอกระพริบตาถี่อีกครั้งเมื่อน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงคนคนนั้น
“...”
“ความรักที่พี่ไม่เข้าใจ... ใช่... พี่ไม่เข้าใจหรอก ทำไมถึงไม่เป็นพี่...คนที่เจอเขาก่อน คนที่ทุ่มเททุกอย่างให้ คนที่อยู่เคียงข้าง... แต่กลับเป็นน้องชายของพี่เอง... ทำไม...ทำไม... ทำไม!!” ไอลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปต่อกำแพงอย่างแรงจนเลือดที่มือไหลออกมาเป็นทาง ควันที่เห็นแบบนั้นจึงรีบห้ามไว้ก่อนที่มันจะมากไปกว่านี้
“หยุดเถอะครับ...”
“ทำไมล่ะชุน...ทำไมถึงเป็นพี่ไม่ได้!!”
“เพราะผม...ออกแบบความรักไม่ได้ครับ...” เสียงหวานที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ไอหยุดชะงัก มือที่กำต่อยกำแพงหยุดนิ่ง เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกลทำให้ทั้งคู่ค่อยๆหันไปมองช้าๆ ...
“ชุน...”
“ผม...ขอโทษครับพี่ดิน...” ร่างเล็กยืนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกจากดวงตากลมเงียบๆ ควันก้มหน้าไม่อยากรับรู้เรื่องบ้าๆ นี่อีกแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
“หึ... ขอโทษทำไม... พี่ทำลายชีวิตเราไม่ใช่หรอ?”
“พี่ดิน...”
“ถามหน่อยสิ... ทำไมต้องเป็นควันด้วย...”
“...”
“ทำไมถึงเป็นพี่ไม่ได้ล่ะครับ...กระต่ายน้อย...” ไอจ้องหน้าชุนนิ่ง น้ำตาค่อยๆไหลออกจนเปรอเปื้อนใบหน้าคม ควันที่เห็นแบบนั้นจึงหันหลังให้ทั้งคู่เพื่อให้เวลา... ใช่... มันถึงเวลาแล้วที่ต้องเปิดใจกันสักที
“ฮึก... ผมไม่รู้...ผมขอโทษครับ...”
“ทั้งๆที่... พี่เจอชุนก่อน พี่ดูแลชุนทุกอย่าง... ทำไมถึงเป็นพี่ไม่ได้ครับ...ฮึก”
“พี่ดิน...”
ไอเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ก้าวเดินก็เหมือนหัวใจเต้นช้าลงไปทุกที่ ใบหน้าของชุนที่เปลี่ยนไปไม่มากจากสองปีที่แล้วยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหว คราบน้ำตาที่เขาไม่ชอบ แต่กลับทำให้คนคนนี้มีอยู่บ่อยๆยิ่งทำให้หัวใจบีบรัด
“ตอบพี่สิครับ... ควันต่างจากพี่ตรงไหน...” ไอหยุดยืนตรงหน้าชุนก่อนจะเชยคางให้ชุนเงยหน้ามาสบตากัน ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาสบเข้ากับดวงตาคมของอดีตพี่ชายที่เคารพ เวลานี้มันกลับมาเป็นพี่ดิน...พี่ดินที่คอยดูแลเขาอีกครั้ง ไม่ใช่พี่ดินที่ทำร้ายกันอีกแล้ว...
“บางที...ความรักมันก็บังคับกันไม่ได้หรอกครับ... ผมไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร ถะ...ถ้าผมกำหนดมันได้...ผมคงจะรักพี่ตั้งแต่วันนั้นแล้ว...ฮึก...”
“เพราะพี่ไม่ดีใช่มั้ย...”
“ไม่ใช่ครับ...”
“...”
“เป็นเพราะ...หัวใจผมมันเต้นแรงเพราะควัน...เท่านั้นเอง...”
ควันหันกลับมามองชุนอีกครั้ง ชุนปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆแต่ไม่คิดจะหลบสายตาพี่ชายเขาสักนิด
“...”
“ใช่ครับ...ทุกอย่างมันเหมือนกันจนผมกลัว ควันเข้ามาทำดีกับผมเหมือนกับที่พี่ทำ แต่...ความรักมันไม่เคยมีเหตุผลเลย... ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเผลอรักควันไปตั้งแต่ตอนไหน... ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือ...น้องของพี่...”
“ถ้ารู้ล่ะ...”
“ผมก็จะรักครับ”
“...ทำไม ทั้งๆที่เราเกลียดพี่ขนาดนี้...”
“เพราะควัน...เป็นทุกอย่างของผม...”
“...”
“ในวันที่ผมแทบจะไม่เหลือใคร... ควันเข้ามาทำให้โลกของผมสดใสอีกครั้ง ควันปกป้องผม ควันทำให้ผมยิ้มได้ ควันเติมเต็มทุกอย่างให้ผม ฮึก... โลกที่โหดร้ายมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โลกที่มีแต่คนเกลียดชัง โลกที่ไม่เหลือใคร ทุกอย่างมันมาจากคนชื่อควันครับ ผมไม่รู้ว่าถ้าวันแรก...ที่ผมได้รู้จักกับเขาแล้วรู้ว่าควันเป็นน้องของพี่ เรื่องจะเป็นแบบไหน... แต่...” ชุนหันหน้าไปสบตากับควันชั่วขณะก่อนจะกลับมาจ้องหน้าไอที่ยังคงมีน้ำตาคลอหน่วย “ผม...ไม่มีควันไม่ได้แล้ว...”
“...”
“ผมขอโทษที่รักพี่ไม่ได้ ผมไม่คิดว่าคนแบบผมจะได้รับความรักมากมายขนาดนี้จากใคร แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึก... ถ้าผมเลือกได้ ผมจะรักพี่ตั้งแต่วันนั้น...”
“...”
“ขอบคุณนะครับที่พี่คอยดูแลผม... แต่ว่า...”
“ถ้าพี่บอกว่ายังไงก็ไม่ให้คบกับควัน... จะทำยังไง?”
“ผมจะพาควันหนีครับ”
“ฮะๆ ทำแบบนั้นได้ด้วยหรอ?”
“ผมไม่อยากเสียควันไป...”
“ชุน... เคยรักพี่บ้างมั้ย...”
“ผม...รักพี่ ในฐานะพี่ชาย...”
“แล้วโกรธพี่มั้ย ที่พี่ทำลายชีวิตเราขนาดนั้น...”
“โกรธครับ”
“ตลกดี... พี่ทำลายชีวิตเรา ส่วนควันก็มาคืนชีวิตให้... ฮ่าๆๆ”
“พี่ดิน...”
“ถ้าอย่างนั้น... ก็หนีตามกันไปสิ เพราะพี่ไม่มีวันยอมให้เราสองคนคบกันแน่”
“พี่ไอ!/พี่ดิน!” ควันเดินเข้ามาประชิดตัวไอก่อนจะกระชากคอเสื้อของไออีกครั้งแต่กลับถูกชุนห้ามไว้ก่อน
“เลิกงี่เง่าสักที! ผมรักชุน ถึงยังไงผมก็ไม่มีวันเลิก และผมก็จะไม่ยกชุนให้ใครด้วย!”
“ควัน...”
“ต่อให้พี่จะขัดขวาง ต่อให้พี่จะฆ่าผมให้ตาย มันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ เพราะผมรักชุน! ทำไมพี่ยังไม่เข้าใจอีกวะ!!”
“งั้นฆ่าทั้งคู่เลยดีมั้ย? จะได้สมกับที่ทำให้พี่เจ็บไงล่ะ...” ไอจ้องหน้าควันนิ่ง ควันขบกรามแน่นกับความหัวรั้นของพี่ชาย แค่ยอมแค่นี้ไม่ได้เลยเชียวหรอ หรือต้องให้ตายจริงๆถึงจะยอมกันแน่
“พี่ไอ...ผมขอร้อง...” ควันคุกเข่าตรงหน้าพี่ชายอย่างที่ไม่เคยทำ ชุนที่เห็นแบบนั้นเผลอร้องไห้ออกมาอีกครั้งก่อนจะคุกเข่าตรงหน้าไอเช่นกัน
“...”
“ผม...ขอคบกับชุนได้มั้ยครับ...ขอร้อง”
“...”
“อย่าขัดขวางเราอีกเลย...”
“...”
“...”
“ชุน...ยืนขึ้น” ไอสั่งเสียงเข้ม ดวงหน้าหวานเงยหน้ามองไอทั้งน้ำตา แต่กลับไม่คิดจะขยับตัวใดๆ แต่กลับเป็นควันที่พูดขึ้นแทน
“พี่จะทำอะไร!?”
“ยืนขึ้นทั้งคู่นั่นแหละ”
“ไม่! จนกว่าพี่จะยอม!!”
“ถ้าไม่ทำตาม ก็อย่าฝัน...” ไอพูดเสียงแข็ง ควันลังเลไม่นานก่อนจะลุกขึ้นยืนและดึงชุนให้ยืนตาม
“พี่จะทำอะ...”
“ควันหันหลัง”
“ว่าไงนะ? พี่จะทำอะไรชุนวะ!!”
“หันหลัง! ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ!” ไอตะคอกกลับจนคนฟังได้แต่กัดฟันกรอด ควันหันไปสบตากับชุนอีกครั้งก่อนจะได้รับการพยักหน้ากลับมา ควันกำมือแน่นแต่ก็ยอมหันหลังให้คนทั้งคู่อย่างจำยอม
“หึ...”
“พี่ดินจะทำอะไรครับ...”
หมับ...
ร่างเล็กถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของคนใจร้ายที่ทำลายชีวิตเขายับเยิน เวลานี้มันกลับดูอบอุ่นขึ้นมาจนเผลอน้ำตาคลออีกครั้ง... พี่ดินกอดเขาทำไมกันนะ...
“ขอกอดแบบนี้สักพักได้มั้ย...”
“ว่าไงนะ? กอดหรอวะ!!” ควันทำท่าจะหันหลังกลับมา แต่กลับถูกไอจับหัวไว้ไม่ให้หันมาเห็นภาพตรงหน้าแทน
“อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจก็หันมา จะเอาไง?”
“...”
“หึ...”
ไอปล่อยมือออกจากน้องชายที่ดูจะนิ่งไป หันมากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกครั้ง
อ้อมกอดที่เขาโหยหาและแสนคิดถึง กระต่ายน้อยของเขาที่หาเรื่องน่าปวดหัวมาให้ไม่เว้นวัน แต่กลับทำให้ใจสั่นได้ตลอดเวลา แค่อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้สักพัก อยากหยุดเวลาที่มีตรงนี้ไว้ ถึงแม้ลึกๆจะรู้ว่าคนในอ้อมกอดไม่ใช่ของตัวเองก็ตาม แต่ขอสักครั้งที่เขาจะได้ทำตามหัวใจตัวเอง...
ใช่... เขารักชุน
มันเป็นความรักที่ไม่สมหวัง เรื่องทุกอย่างเกิดเพราะอีกฝ่ายปฏิเสธเขาและขอให้เขาเป็นเพียงพี่ชายเท่านั้น ด้วยความเป็นคนรักแรงเกลียดแรงถึงได้ทำเรื่องบ้าๆนั่นลงไปโดยไม่ได้นึกถึงผลเสียที่จะเกิดกับคนตัวเล็กเลยสักนิด เขาไม่รับรู้ ไม่สนใจว่าชีวิตของชุนต่อจากนั้นเป็นอย่างไร จนได้รู้ว่าน้องชายตัวเองเป็นคนดึงคนคนนี้ออกมาจากความมืดมิด
ก็ถูกแล้ว...ถ้าชุนจะรักควันแทนที่จะเป็นเขา...
ก็ถูกแล้ว...ที่ชุนไม่เอาชีวิตมาฝากไว้กับคนเลวๆอย่างเขา
ทั้งๆที่คิดว่าลืมได้แล้วแท้ๆ แต่พอเห็นชุนอีกครั้ง หัวใจกลับเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ แถมมันยังบีบรัดทุกครั้งที่เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอีกต่างหาก แต่ในฐานะพี่ชาย เขาไม่ควรทำให้น้องตัวเองต้องเจ็บปวด เพราะต้องเลิกกันควันถึงมีสภาพเหมือนตาย มันเป็นเพราะเขาเป็นพี่ชายที่แย่ด้วยสินะ น่าขำที่เขาทำให้คนที่เขารักทั้งสองคนต้องเจ็บจากการกระทำของตัวเองขนาดนี้
แต่มันจะไม่มีอีกแล้ว...
เพราะคนอย่างไอดิน... คงทำลายความรักของสองคนนี้ไม่ได้สินะ...
“กอดนานไปมั้ยวะ พอได้ยัง...” เสียงควันที่หันหลังให้ดังขึ้นจนไอหลุดออกจากภวังค์
ไอ้น้องคนนี้มันจริงๆเลยสินะ ฮะๆ
“พี่...ขอโทษ...” ไอคลายอ้อมกอดมาสบตากับดวงตากลมที่เขาชอบมองบ่อยๆ ไอส่งยิ้มจางให้ชุนที่ยังนิ่งอึ้งกับคำพูดอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“...พี่ดิน...ว่าอะไรนะครับ...”
“พี่ขอโทษ... ที่ทำลายชีวิตเรา...”
“...”
“วันนี้...เราอาจจะไม่อภัยให้พี่ก็ได้ พี่เข้าใจดี... แต่สักวันนึง... เราคงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...”
“เหมือนเดิมยังไง พูดให้เคลียร์ๆ” ควันยังหันหลังกอดอก แต่ส่งเสียงมาเรื่อยๆจนไอส่ายหัวเอือมระอาน้องชายตัวเองเต็มทน
“หมายถึง...พี่กับน้องไง”
“เออ แล้วไป”
“เงียบก่อนได้มั้ยวะ”
“ชิ” ควันเบะปากก่อนจะยอมเงียบตามคำสั่งพี่ชายอีกครั้ง
“ได้มั้ยชุน”
“ผม...ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง... ทั้งๆที่พี่...ทำร้ายผมไว้มาก และ...”
“พี่เข้าใจ... พี่ถึงให้เวลาไง และพี่จะไถ่โทษทุกอย่างเท่าที่พี่จะทำได้...”
“ยังไง?”
“เดี๋ยวก็รู้”
“...”
“ได้มั้ยล่ะ หรืออยากให้ร้ายใส่ กีดกัน ไม่ยอมรับ? แบบนั้นรึไงหืม?”
“ไม่เอาครับๆๆ งั้นก็ได้... ก็หวังว่าสักวัน ความรู้สึกผมที่มีต่อพี่จะดีขึ้นนะครับ”
“ดีขนาดไหน ไม่ใช่หักอกคนแถวนี้แล้วไปคบกับพี่ชายเขานะ กูจะได้ไปบวชซะตั้งแต่ตอนนี้เลย”ควันแทรกเสียงขึ้นมาทำลายบรรยากาศอีกครั้งจนชุนต้องหันไปให้ความสนใจแทน
“โว๊ะ!! ไอ้ไก่หื่น มึงเงียบไปเลยก็ไม่มีใครว่านะ!”
“เอ้า เป็นงั้นไป”
“ฮ่าๆ” ไอหลุดขำเมื่อเห็นคนสองคนทะเลาะกันทั้งที่ควันยังหันหลังให้อยู่เลย เพราะแบบนี้ล่ะมั้ง... เขาถึงควรปล่อยสักที...
เพราะเขาไม่มีวันเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนนี้ได้หรอก... ไม่มีวัน
“ถ้างั้น... เป็นเด็กดีของน้องพี่นะ อย่าดื้อกับมันมาก ยิ่งเอาแต่ใจอยู่ด้วยสิ...” ไอวางมือลงบนหัวชุนก่อนจะขยี้มันเบาๆ รอยยิ้มที่เคยได้รับเมื่อนานมาแล้วถูกส่งให้อีกครั้งจนต้องเผลอยิ้มตาม
“เอาแต่ใจไร มีแต่มันแหละดื้อกับผม”
“ควัน! มึงนี่นะ เงียบไม่เป็นหรอวะ”
“เงียบได้ไง เมียกำลังจะมีชู้ กูจะต้องเงียบหรอเนี่ย??”
ทั้งสามคนก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ไอแห่งความขุ่นมัวค่อยๆจางหายไปเหลือไว้แต่เพียงความรู้สึกดีๆและรอยยิ้ม ไอเห็นแบบนั้นจึงเดินออกมา แต่กลับถูกชุนเรียกไว้เสียก่อน
“พี่ดินครับ... แบบนี้หมายความว่า... พี่อนุญาตให้ผมกับควัน...”
“อืม... อยากคบก็คบไปสิ ยังไงพี่ก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่...”
“จริงหรอ!? จริงหรอครับ!! พี่ไม่ห้ามแล้วหรอ? ฮือ พี่พูดจริงหรอครับ....” ชุนเผยยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ปี่แตกอย่างห้ามไม่อยู่ ควันหันกลับมามองพี่ชายตัวเองอีกครั้งและได้รับรอยยิ้มที่มีเสมอมาให้
“พี่ไอ... จริงนะเว้ย”
“เออ ตามสบายเลย แต่อย่าเผลอแล้วกัน ชุนเป็นของพี่แน่”
“ไอ้พี่เหี้ย อย่ามาตีท้ายครัวผมดิวะ รีบไปเลยไป”
“ฮ่าๆๆ งั้นก็...โชคดีนะ...”
ไอยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินหายไปช้าๆเหมือนกับไอที่ค่อยๆจางไป ไม่มีอีกแล้วเรื่องที่ต้องแบกรับ เหมือนเรื่องทุกอย่างถูกยกออกไปจากอกจนหยุดยิ้มไม่ได้
“ยิ้มไรมึง ยืนกอดพี่กูเพลินเลยนะ”
“โว๊ะ... มาอีกละ มึงก็หึงเรี่ยราดไปทั่วอะควัน”
“ก็มึงยิ้มหวานให้พี่กูทำไม กูหล่อกว่าตั้งเยอะ”
“พี่ดินหล่อกว่ามึงอีก อย่ามโน”
“ได้ชุนได้ มึงพูดอะไรไว้มึงจำให้ดีเหอะ เดี๋ยวกูจะรอดูตอนมึงโดนกูเข้าไปในตัวมึงนะ ว่าจะปากเก่งอย่างนี้รึเปล่า :)”
“เฮ้ออออออ คิดผิดจริงๆด้วยว่ะ บางทีพี่ดินอาจจะไม่หื่นแบบมึงก็ได้นะควัน ไม่น่าเล้ยยย”
“เดี๋ยวมึง จะเดินหนีกูไปไหน!!” ควันคว้ามือชุนไว้ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินหนีไป
“รำคาญมึง”
“ห้ามรำคาญ!”
“จะรำคาญ!!”
“รำคาญใช่มั้ย! ได้!!” ควันจับใบหน้าชุนไว้ก่อนจะก้มลงไปมอบจุมพิตให้ แต่ไม่นานก็ต้องร้องโอ้ยขึ้นจนชุนตกใจ
“โอ้ย!”
“เป็นอะไร!!?”
“เจ็บปาก...”
“...”
“มองหน้าทำไม”
“55555555555555555555555 สมน้ำหน้า!!! สมน้ำหน้ามึง ซ่าดีนัก!”
“ไม่ต้องมาขำเลย เพราะใครล่ะ”
“มึงไปท้าพี่ดินให้ต่อยอีกๆเองนะ สมควร”
“มึงมาตั้งแต่ต้นเลยหรอ?”
“กูตามมึงออกมาตั้งแต่แรกแล้ว ก็มึงไม่ยอมบอกกูว่าไปไหนนี่ กูก็เป็นห่วงสิ”
“...”
“ป่ะ... กลับบ้าน” ชุนแบมือตรงหน้าควัน แต่ควันกลับทำหน้ามึนส่งให้เป็นคำตอบแทน
“แบมือมาทำไม?”
“จับมือหน่อยไม่ได้หรอ...” ชุนกระพริบตาปริบๆ หงอยๆ ออดอ้อนควันจนร่างสูงยิ้มออกมา มือหนาจับเข้ากับมือเล็กและประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกัน ก่อนจะดึงมือให้ชุนเข้ามาใกล้ๆตัวเองและก้มลงกระซิบแผ่วเบา
“กูรักมึง”
“...”
“ไอ้ดื้อของกู...” ควันส่งยิ้มให้ชุนอีกครั้ง ใบหน้าหวานเห่อแดงขึ้นก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มร่างสูงอย่างเร็วจนควันตั้งตัวไม่ทัน
ฟอด
“กูก็รักมึง ไอ้ไก่หื่น อิอิ”
“ร้ายนักนะมึง”
“ไปทำแผลกันป่ะ ปากแตกไม่หล่อนะ”
“แต่ถ้าแตกเพราะปากเธอก็หล่อใช่ป่ะ”
“เดี๋ยวนะมึง หยุดกามเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ได้ว่ะ มันอยู่ใน DNA “
“เฮ้อ งั้นก็ตายๆไปเลยไป ไม่ทำแผลให้แล้ว”
“5555 ล้อเล่นน งั้นก็...”
“??”
“กลับบ้านเรากันเถอะ^^”
“อื้ม!”
ไม่รู้เหมือนกันว่าความรักเกิดขึ้นตอนไหน...
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นคนนี้...
เพราะบางที ความรักก็มาได้หลากหลายรูปแบบ บางคนที่เราคิดอยากจะรัก เรากลับไม่รัก...
แต่กลับบางคน... คิดไว้ว่าไม่รัก แต่ก็กลับรักเขาที่เป็นเขาไปเสียทุกอย่าง
เราไม่มีทางรู้หรอกว่าหัวใจเราจะเผลอเต้นแรงกับใคร
บางคนอาจจะเป็นกับคนใกล้ตัว...
บางคนอาจจะเป็นกับศิลปินที่ชอบ...
หรือบางคน... อาจจะเป็นคนที่เกลียดก็ได้
แต่กับชุนน่ะหรอ... มันเต้นแรงแค่กับควันคนเดียวเอง...
เพราะฉะนั้น... เขาจะไม่ปล่อยให้มือนี้ต้องหายไปอีกแล้ว ต่อให้เรื่องมันจะร้ายแรงแค่ไหนก็ตาม
เพราะเขารู้แล้วว่า ไม่มีอะไรอบอุ่นเท่ามือนี้อีกแล้ว...
“ทำแผลเสร็จแล้วทำอย่างอื่นต่อด้วยได้ป่ะ”
ยกเว้นความหื่นของมันที่มีมากกว่าความอบอุ่นเนี่ยแหละ
โว๊ะ!!! วัยรุ่นเซ็ง!!!
TBC
#ชุนงง
——————————
Talk. จากไรท์
นิยายเรื่องนี้กำลังสอนอะไรบางอย่างค่ะ
เหตุการณ์นี้ทำให้รู้แล้วว่าความรักมันไม่ได้เกิดแค่ความใกล้ชิดอย่างเดียว ชุนไม่ได้ชอบควันเพราะความเอาใจใส่ แต่บางทีเรื่องหัวใจก็บังคับกันไม่ได้
เหมือนพี่ดิน ทำทุกอย่างให้ชุนเหมือนกัน เหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนกัน ทั้งเหตุที่มาเจอ ความสนิทที่มี แต่ชุนก็ไม่ได้รัก เพราะพี่ดิน ‘ไม่ใช่’ ไงคะ😊
พี่ดินเป็นคนรักแรง เกลียดแรง หึงแรง ไม่แปลกถ้าโดนปฏิเสธแล้วจะโกรธจนทำเรื่องนั้นไป แต่เขาก็ไม่ได้ไม่รู้สึกผิดนี่คะ เขารู้สึกผิด ถึงได้หนีไปให้พ้นและไม่รับรู้ข่าวอะไรเกี่ยวกับชุนอีก
อย่างที่เคยฝากไว้ให้คิดค่ะ
ทุกตัวละครมีเรื่องราวของตัวเอง ทุกคนเป็นสีเทา ไม่มีใครดำหมด ไม่มีใครขาวหมด อยู่ที่ว่าจะเลือกหยิบสีไหนมาใช้
ควันมีด้านดี ก็มีด้านเลว
พี่ไอมีด้านเลว ก็มีด้านดีเหมือนกัน
เรื่องอาจดูจบง่าย แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องไม่มีวันตัดขาด ถ้ามันถึงเวลาต้องปล่อย ก็ต้องปล่อยค่ะ พี่ไอมีความเป็นผู้ใหญ่นะคะ ไม่ได้เลวอย่างเดียว...
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ เลิฟ❤️