พัคจีฮุนกำลังพ่ายแพ้ต่อคนตรงหน้าอย่างราบคาบ
มือหนาแทรกเข้ามาในกลุ่มผมนิ่มของจีฮุนแล้วค่อยๆก้มลงมาทาบทับริมฝีปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับนุ่มนวลราวกับทะนุถนอม ค่อยๆสอดลิ้นเข้ามาเกาะเกี่ยวกันอย่างไม่เร่งเร้าจนเผลอใจสั่น
เพราะความไม่ประสาทำให้ถูกชักจูงได้ง่ายๆ มือหนาสอดเข้ามาภายใต้เสื้อขนสัตว์สีขาวแล้วลูบไล้บั้นเอวไปมาโดยที่จีฮุนไม่ขัดขืน เอ็ดเวิร์ดไล่ต้อนโพรงปากอิ่มจนร้อน ลากฟันคมจากแก้มไปยังลำคอจนมาถึงไหปลาร้า
คนเอาแต่ใจเลิกเสื้อขนสัตว์ของเขาขึ้นแล้วครอบปากลงบนยอดสีหวาน ชิมรสของมันราวกับขนมรสโปรด จีฮุนไม่อาจขยับหนีไปไหนได้ ทำได้เพียงยืนนิ่งให้คนตรงหน้าสำเร็จโทษเท่านั้น
เอ็ดเวิร์ดเคลื่อนใบหน้าลงมาจนถึงหน้าท้องบาง แตะลิ้นลงในหลุมสะดือแล้วขบกัดเบาๆจนจีฮุนหอบหายใจขาดห้วง คนร้ายกาจเงยหน้าขึ้นมามองจีฮุนเสี้ยววินาทีก่อนจะร่นกางเกงของเขาลงจนส่วนน่ารักที่เริ่มชื้นแฉะปรากฎตรงหน้า
จีฮุนแทบอยากจะร้องไห้เมื่อคนร้ายที่ทำการอุกอาจแตะลิ้นลงบนยอดที่เริ่มชื้นแฉะ ก่อนจะไล้เลียตั้งแต่ปลายจนถึงโคนเหมือนกับการกินไอศกรีม ริมฝีปากหยักนั่นรูดรั้งแกนกายของเขาเข้าออกพลางห่อปากจนจีฮุนต้องจิกไหล่อีกคนไว้แน่น
เกินไปแล้วจริงๆ แม้แต่จะร้องออกมาก็ยังไม่ได้เลย
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกทั้งที่กำลังปรนเปรอให้กับเขา ดวงตาสีแดงตวัดขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะถูกส่งมาให้ แขนเรียวจับขาของจีฮุนแยกออกและพาดมันเข้ากับไหล่ของตัวเองจนส่วนนั้นจ่ออยู่ตรงใบหน้าคม
น่าอาย... อยากหนีไปจากตรงนี้แล้ว
“โอะโอ... ถ้าร้องไม่ได้แบบนี้ก็แย่น่ะสิ ฉันอยากได้ยินเสียงของเธอนะ...จีฮุน” เอ็ดเวิร์ดยกยิ้ม ยกตัวเขาขึ้นและเริ่มครอบเอาตัวตนของเขาเข้าไปโพรงปากอีกครั้ง แต่คราวนี้ความเสียวซ่านที่รับกลับทำให้เขาปลดปล่อยเสียงออกมาได้อย่างน่าประหลาด
“อ่าห์... คะ...คุณ... อ๊ะ อ่าห์” เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้จีฮุนก็ทำได้เพียงจิกนิ้วระบายความเสียวซ่านลงบนกลุ่มผมสีดำที่ไม่มีฮู้ดปิดบังอีกแล้ว
ร่างเล็กมองภาพที่อีกคนปรนเปรอตัวเองด้วยใบหน้าแดงซ่าน ตัวตนของเขาที่ผลุบเข้าผลุบออกในโพรงปากทำให้จีฮุนอยากจะตายๆไปซะ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำเรื่องแบบนี้กับใคร แต่กลับต้องมาทำกับคนแปลกหน้าในเวลาแบบนี้
แล้วทำไม... ความรู้สึกข้างในถึงบอกว่าคนคนนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าเลยสักนิดกันนะ
กายเล็กเกร็งกระตุกปล่อยน้ำรักออกมาทั่วโพรงปากของเอ็ดเวิร์ด คนน่ารักหน้าขึ้นสีเมื่อไม่สามารถควบคุมมันได้ เอ็ดเวิร์ดกลืนมันทั้งหมดเข้าไปและใช้ลิ้นเลียรอบแกนกายเล็กจนจีฮุนครางหวิว
“อ๊ะ... พอที อย่าทำแบบนี้...”
“นี่แค่เริ่มต้นเองหนูน้อย คืนนี้ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ” เอ็ดเวิร์ดจับให้ร่างเล็กโอบคอตัวเองเอาไว้ทั้งที่เรียวขาเล็กยังหนีบคอเขาเอาไว้ในท่าที่ไม่น่าดู ขายาวก้าวเข้าไปยังห้องรับแขกก่อนจะวางคนตัวเล็กลงบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทับโดยไม่คิดจะถามสักคำ
ปึก!
“อ๊ะ... คุณ...!” มือหนาแยกขาของจีฮุนออกกว้างจนเห็นกลีบสวรรค์สีหวานที่ขมิบตอดรอการเติมเต็ม ใบหน้าคมยกยิ้มใช้ลิ้นเลียปากอย่างหิวกระหาย จับขาข้างหนึ่งของจีฮุนพาดไว้กับพนักโซฟา ส่วนอีกข้างก็รั้งไว้กับเอวสอบ
พอกันที... พัคจีฮุนคนนี้จะตายอยู่แล้ว
เอ็ดเวิร์ดใช้มือกระชากผ้าคลุมสีดำออกให้พ้นตัว เผยให้เห็นแผงอกกำยำและส่วนแข็งขืนภายใต้กางเกงขายาว ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถอดมันออกจนเหลือเพียงชั้นในบางที่แทบจะปิดอะไรไว้ไม่มิด
จีฮุนเผลอลอบกลืนน้ำลายกับความใหญ่โตที่แตกต่างจากเขา ทั้งขนาดตัว และส่วนนั้นมันทำให้รู้สึกคลั่งจนอยากจะกรีดร้อง มันบ้ามากที่รู้สึกตื่นเต้นทั้งที่ไม่ควร
“ร่างกายฉันเป็นของเธอ... อยากทำอะไรก็ทำสิ ร้องออกมา” อีกคนยกยิ้ม จับมือจีฮุนไปลูบตรงเป้าผ่านเนื้อผ้าก่อนนำทางให้แทรกเข้าไปด้านใน ความหยาบโลนของมันสัมผัสกับมือจนอยากจะถอยหนี แต่อีกฝ่ายกลับบังคับให้จีฮุนสัมผัสมันอยู่แบบนั้นแล้วรูดรั้งมันเบาๆ
“อ่าห์... แบบนั้นแหละจีฮุน อื้ม...” อีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นเมื่อถูกปรนเปรอ จีฮุนถูกบังคับให้ทำอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่เสียงแห่งความสุขของคนบนร่างกลับทำให้เขาได้ใจ เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นจนเอ็ดเวิร์ดครางต่ำอย่างพอใจ
“อ่าห์... แบบนั้นแหละคนดี” ความแข็งขืนทำให้จีฮุนเบือนหน้าหนี ทุกอย่างมันพองคับมือจนเกิดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีขึ้นมา แต่ความคิดด้านร้ายกลับเอาชนะทุกอย่าง จีฮุนในตอนนี้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว
เอ็นร้อนที่ได้รับการปรนเปรอเกร็งกระตุกและปล่อยของเหลวออกมาจนเลอะเต็มมือ จีฮุนหอบหายใจจนหน้าอกบางกระเพือม แต่แทนที่จะได้พักหายใจ เอ็ดเวิร์ดกลับเลิกเสื้อขนสัตว์ของเขาขึ้นอีกครั้งก่อนจะโยนมันทิ้งจนหลุดออกไปพ้นตัว
พรึบ!
“น่ากิน...” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างพอใจเมื่อตอนนี้ไม่มีอาภรณ์สักชิ้นติดตัวจีฮุนอีกแล้ว ผิวกายเนียนปรากฎต้องกับแสงจันทร์ภายนอกปลุกความกระหายในตัวคนบนร่างจนเก็บแววตาของความต้องการไว้ไม่ได้
เอ็ดเวิร์ดก้มลงมาดื่มด่ำริมฝีปากของเขาอย่าจาบจ้วงกลีบปากเล็กโดนครอบครองซ้ำแล้วซ้ำอีกจนบวมช้ำ ความเฉอะแฉะไหลออกด้านข้างแต่ร่างสูงก็ไม่ปล่อย กลับใช้ลิ้นตวัดเลียทุกหยดแล้วกลืนมันด้วยตัวเอง
เอ็ดเวิร์ดจงใจกระแทกส่วนแข็งขืนเข้ากับท่อนเอ็นน่ารักผ่านชั้นใน ความเปียกชื้นของเราสัมผัสกันไปมาสร้างความปั่นป่วนให้จีฮุนไม่น้อย ความต้องการบางอย่างบอกว่าอยากได้มากกว่านี้ อยากให้คนบนร่างทำกับเขามากกว่านี้
และดูเหมือนความคิดนั้นจะส่งไปถึงอีกคนโดยไม่ต้องพูดอะไร
เอ็ดเวิร์ดถอนริมฝีปากออกพลางยกยิ้ม มือหนายกสะโพกจีฮุนขึ้นก่อนจะอ้ากว้าง ใช้เวลาไม่นานกับการจัดการชั้นในน่ารำคาญให้พ้นทาง ความใหญ่โตผงาดตรงหน้าชัดเจนจนจีฮุนเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
นี่เขากำลังทำเรื่องอะไรอยู่ มันไม่ถูกต้อง เขาไม่ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ
“ทำตามหัวใจของตัวเองสิครับ มามีความสุขด้วยกันดีกว่า...” เป็นอีกครั้งที่ถูกอ่านใจ เอ็ดเวิร์ดแกล้งจ่อมันเข้ากับปากทางสีหวานแล้วถูไถไปมาจนจีฮุนแทบคลั่ง มือเล็กจิกเข้ากับลาดไหล่กว้างจนขึ้นสีแดงจัด ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอะไรนั่นมันสู้ความต้องการในตอนนี้ไม่ได้เลย ก็ในเมื่อเขาอยากให้อีกคนใส่มันเข้ามา ทำทุกอย่างให้เขาอย่างปลดเปลื้อง
ไม่รอช้า ไม่มีการเบิกทางใดๆ เอ็ดเวิร์ดจับแกนกายใหญ่แทรกเข้าไปในช่องทางสีหวานโดยที่จีฮุนตอดขมิบจนไม่สามารถแทรกเข้าไปได้ ร่างสูงเชิดหน้าขึ้นเมื่อมันแน่นจนสอดใส่แทนไม่ได้ มือหนาบีบตามเนื้อนิ่มให้ผ่อนคลายอีกหน่อย แต่คนตัวเล็กก็เอาแต่หนีบขาเกร็งเหมือนเดิม
ดื้อแบบนี้... ต้องโดนลงโทษ
“อ้าขาหน่อย...คนดี อ่าห์...” จีฮุนส่วนหน้าไปมา กลีบปากเล็กเผยอบวมเจ่อพ่นลมหายใจหอบกระชั้น ร่างสูงไม่ได้ใจดีขนาดนั้น กลับดึงให้ขาจีฮุนพาดกับไหล่แกร่งและสอดตัวตนเข้าไปจนสุดลำ
“เฮือก...!” ตัวจีฮุนเบาหวิวเมื่อความใหญ่โตสอดใส่เข้ามาในครั้งเดียว ของเหลวสีแดงไหลออกมาตามเรียวขาขาว ความเจ็บแสบแทรกซึมจนทำให้น้ำตาไหลออกข้างแก้ม จุกจนพูดไม่ออก พัคจีฮุนทำได้เพียงเกาะเกี่ยวอีกคนไว้เท่านั้น
ครั้งแรกของเขา... มันทั้งแสนเจ็บปวดและทรมาน
กลิ่นคาวเลือดทำให้คนบนร่างยกยิ้ม ก้มลงประโลมจูบใบหน้าหวานมาจนถึงซอกคอแล้วขบกัดจนจีฮุนครางหวาน แต่ส่วนล่างก็ยังไม่ขยับ
ฟันคมกัดบริเวณคอระหงส์จนรู้สึกเจ็บ รอยรักสีกุหลาบค่อยๆผุดขึ้นตามเนื้อตัวจนคนมองปั่นป่วน เอ็ดเวิร์ดใช้มือลูบไล้ไปบนทุกส่วนของร่างกายจีฮุนราวกับตีตราจอง
“อ่าห์... ช่วยที” ใบหน้าหวานปรือเปรอจากพิษรัก มองเอ็ดเวิร์ดด้วยสายตาเว้าวอน มือเล็กเอื้อมไปแตะใบหน้าคมและค่อยๆลูบตามเรียวคางช้าๆ ร่างสูงยกยิ้มและหันไปใช้ลิ้นเลียมือเล็กอย่างหื่นกระหาย
“ขอร้องฉันสิ อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?”
“ขะ...ขยับที”
“หื้ม...?” อีกฝ่ายแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจ คิ้วหนาที่เรียงตัวสวยเลิกขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย
จีฮุนจิกเล็บลงบนท่อนแขนแกร่งอีกครั้ง พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดจนใบหน้าหวานแดงก่ำ หนีบขาเข้ากับคออีกฝ่ายแล้วพยายามขยับสะโพกด้วยตัวเองจนเอ็ดเวิร์ดหัวเราะร่า
เพราะท่าทางน่ารักของคนแสนดื้อทำให้ปีศาจร้ายอย่างเขาอยากจะปรนเปรอให้โดยไม่มีข้อแม้ ริมฝีปากหนาก้มลงไปจูบซับแก้มใสแล้วขบกัดราวกับมันคือมาชเมลโล่ที่แสนหอมหวาน
ใบหน้าคมคลอเคลียไปตามแก้มก่อนจะจบลงที่ริมฝีปากบวมเจ่อแล้วประกบมันลงอีกครั้ง
ความหวานที่สอดแทรกเข้ามาทำให้เผลอใจสั่น จีฮุนไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ปล่อยให้อีกคนทำตามใจได้ถึงขนาดนี้ อาจเพราะคนตรงหน้าคือปีศาจร้ายที่จงใจสร้างความคิดไม่ดีให้กับเขา หรือเพราะอะไรบางอย่างที่ซ่อนลึกในใจของตัวเขาเองกันแน่
กายหนาขยับช่วงล่างอย่างฝืดเคือง ความแข็งขืนที่อยู่ภายในตัวทำให้จีฮุนเผลอร้องออกมา แต่เพราะริมฝีปากถูกครอบครองเสียงเลยถูกกลืนหายไปอย่างไม่น่าให้อภัย
ใบหน้าหวานขึ้นสีเมื่อเสียงเนื้อของเราดังระงมไปทั่วบริเวณ กลีบปากหนายังคงเอาแต่ใจและป้อนลิ้นสากนั้นทั่วโพรงปาก มือหนาที่ซุกซนไล่บีบตามเนื้อตัวก่อนจะไปจบลงที่กลางลำตัวของเขาแล้วออกแรงรูดรั้งอย่างไม่ปราณี
จีฮุนไม่อยากมีชีวิตอีกแล้วเมื่อความตายใกล้เข้ามาทุกที ร่างกายของเขาโดนโจรชั่วร้ายริดรอนไปทีละน้อย ทั้งสอดใส่ รูดรั้ง และไล่เม้มจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีละลายไปเมื่อความเจ็บที่เคยมีค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความสุข ความต้องการที่อยากจะให้คนบนร่างกลืนกินตัวเขาให้มากกว่านี้
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อะ...อ่าห์ คุณ...” ดวงตาหวานมีน้ำใสๆเอ่อจากความเจ็บปวด ก้มมองส่วนที่เราเชื่อมติดกันด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว ความใหญ่โตที่ผลุบเข้าออกภายในตัวเขาทำให้ใบหน้าหวานเห่อแดงซ้ำๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนึงจะต้องมาทำเรื่องแบบนี้กับใคร
เหมือนกับว่า... กำลังรอให้ใครบางคนมาเติมเต็ม
เอ็ดเวิร์ดก้มลงไปดูดดุนกลีบปากเล็กอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้งในขณะที่ส่วนล่างก็ยังทำงานได้อย่างดี ไม่มีคำว่าปราณีอีกแล้วในเมื่อทั้งคนเอาแต่ใจและจีฮุนต่างมีความต้องการที่ตรงกัน
ความต้องการที่จะได้ครอบครองใครอีกคน
“ได้โปรด... อย่าแกล้งกันแบบนี้เลย ฮึก...” ร่างเล็กเอ่ยเสียงกระเส่า ความสับสนทำให้เกิดความรู้เสียใจจนยากจะห้าม เจ้าของเรือนร่างกำยำก้มมองคนใต้ร่างก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“พูดสิ ว่าเธอต้องการไม่ต้องการฉัน...อ่าห์”
“ผมต้องการคุณ...” เพราะประโยคที่ขัดกับคำพูดก่อนหน้าทำให้ร่างสูงเผลอยิ้ม กระแทกตัวตนถี่รัวจนร่างเล็กสั่นคลอน เม็ดเหงื่อของเราผุดขึ้นตามกายทั้งที่อากาศเย็น เสียงครางต่ำเคล้ากันกับเสียงหวานที่เอ่ยร้องซ้ำๆ
ความสวยงามที่ไม่อาจละสายตา ปีศาจร้ายอย่างเอ็ดเวิร์ดกลับยกยิ้มมองใบหน้าของคนตัวเล็กที่บิดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์ด้วยความพอใจ แต่คืนนี้มันไม่จบลงง่ายๆหรอก
สำหรับเขาแล้ว มันยังไม่พอ
กิจกรรมยังดำเนินไป ทุกจังหวะ ทุกสัมผัสสร้างความสุขให้จีฮุนอย่างประหลาด ความสุขที่แปลกอย่างไม่น่าเชื่อ ความสุขที่ถูกเติมเต็มให้ แต่ก็ยังไม่เคยพอ
ไม่นานความอุ่นร้อนก็ถูกฉีดเข้าไปในสะโพกขาวจนไหลเป็นทาง เช่นเดียวกับร่างเล็กที่ปลดปล่อยมันออกมาเลอะมือ
จีฮุนนอนแน่นิ่งอย่างหมดแรงทั้งที่สะโพกยังกลืนกินส่วนแข็งขืนไว้อยู่ กลีบปากหนาป้อนจูบให้เด็กน้อยอีกครั้งและอีกครั้งโดยที่จีฮุนไม่ปฏิเสธ แต่แทนที่มันจะจบลงแค่นี้ ร่างสูงกลับพลิกตัวอีกคนให้คว่ำหน้าลงโซฟาแล้วจับสะโพกให้แอ่นรับตัวตนของเขาเข้าไปอีกครั้ง
“อ๊า!! คุณ!!” จีฮุนกำเนื้อโซฟาแน่น ใบหน้าหวานแนบกับเบาะ สะโพกถูกยกขึ้นก่อนที่คนตัวสูงจะถอนกายออกไป
เกินไปแล้ว... จะทรมานกันไปถึงไหนกันแน่
“ก็จนกว่าจะเช้านั่นแหละ”
“คะ...คุณ อ๊ะ...” จีฮุนสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ใบหน้าหล่อก็สอดเข้าใต้สะโพกของเขาในท่านอนหงาย เอ็ดเวิร์ดกดให้สะโพกของเขาแนบกับใบหน้าก่อนจะใช้ลิ้นเลียร่องสะโพกจนถึงกลีบที่ยังมีน้ำกามเปรอะเต็มผิวกาย
“คุณจะทำอะไร... อึก อ่าห์” ลิ้นที่แทรกเข้ามาสร้างความเสียวซ่านไม่น้อย จีฮุนเผลอขยับสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะตามแรงของลิ้นที่ร่างสูงทำให้ มันน่าอายที่ต้องทำเรื่องแบบนี้ แต่กลับรู้สึกดีจนปฏิเสธไม่ได้
เสพสมจนแทบคลั่ง เอ็ดเวิร์ดพลิกตัวกลับมาท่าเดิม ยกสะโพกบางขึ้นและจับมันอ้ากว้างจนเห็นทางรัก จับเอ็นร้อนสอดใส่เข้าไปจนสุด ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวไถลหน้าไปกับโซฟา มือเล็กกำจิกจนขึ้นเป็นรอย เม็ดเหงื่อตามตัวชื้นแฉะในแบบที่ไม่เคยเป็น
“อ่าห์...ไม่ไหวแล้ว... มะ... ไม่ อึก” ถึงปากจะบอกแบบนั้น แต่ในจังหวะที่ถูกสอดใส่จากทางด้านหลังกลับแอ่นรับเข้าจังหวะได้ดี ความลึกของมันมากกว่าเดิมยิ่งทำให้ใจสั่น ความเสียวแล่นแปรบขึ้นที่ท้องน้อยส่งผลให้ไม่สามารถกลั้นเสียงของความต้องการได้อีกแล้ว
“อ่าห์... คุณ... เอ็ด... ผม อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ...”