ห้าทุ่มแล้วสินะ...
ผักกาดเบนสายตาออกจากหน้าปัดนาฬิกาภายในห้องนั่งเล่น ห้าทุ่ม...ปกติแล้วคงจะมีใครบางคนโทรหาเขา และคุยกันจนเผลอหลับคาโทรศัพท์ในทุกๆวัน แต่จนถึงตอนนี้คนที่กำลังนึกถึงก็ไม่คิดจะมาหาเขาเลยสินะ ถึงเขาจะไม่รับโทรศัพท์ของพี่คิน ถึงจะบล็อกไลน์ไป แต่ทำไมใจต้องหวังให้พี่คินมาหา มาอธิบายด้วยนะ ย้อนแย้งชะมัด
พี่คิน...ที่ผักบอกเลิกไป พี่คินจะรู้สึกเสียใจบ้างรึเปล่า... หรือตอนนี้พี่กำลังอยู่กับใครที่ไม่ใช่ผักกันแน่ครับ...
คนตัวเล็กเผลอถอนหายใจพรืดเมื่อนึกถึงบุคคลที่ทำให้เขาตัดสินใจบอกเลิกคนรักจนต้องมานั่งเศร้าแบบตอนนี้ บางทีก็อยากจะลองเป็นคนเลวดูบ้าง อยากทำให้เขาเสียใจ อยากทำให้เขาร้องไห้เหมือนที่เขาทำกับเรา อยากให้เขาหายไป ออกไปจากชีวิตพี่คินตลอดกาลได้ยิ่งดี หึ..บ้าจัง ทำไมคิดอะไรแบบนี้นะ จำไว้สิ ยังไงซะ พี่คินก็ไม่มีทางเลือกเราหรอก อย่าโง่ไปหน่อยเลย....
มือบางเลื่อนนิ้วไปกดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียวที่คุ้นเคยด้วยความรู้สึกปนเป ผักกาดทำแบบนี้ซ้ำๆมาตั้งแต่ช่วงเช้า จนเพื่อนตัวดีอย่างปวีร์สังเกตเห็นถึงความผิดปกติอีกครั้ง อีกครั้ง และก็อีกครั้ง!
"มึงจะกดอีแอพเวรนี่อีกนานแมะ"
"พูดอะไรน่ะวีร์"
"ถ้าคิดถึงเขามาก ก็แค่ปลดบล็อกออก แล้วก็ทักไปว่า 'พี่คิน~ ผักรักพี่คินนะ คิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว มาอธิบายเหตุผลข้างๆหูสิครับ ผักจะให้อภัยหมดเลย' ก็แค่เนี้ย!"
"เพ้อเจ้อน่า"
"แหมมม ทำเป็นพูดไปมึง แล้วอ้ายอีคนไหนมันนั่งร้องไห้จนพิซซ่าเกือบเป็นหมันวะ คนนั้นไม่ใช่มึงหรอ?"
"..."
"กูถามจริงนะ มึงจะยอมปล่อยพี่คินไปจริงๆหรอวะ ไม่ใช่ว่ากูเชียร์พี่คินนะเว้ย แต่กูแค่สงสัยอะ ยังไงมึงก็ชอบพี่เขามาตั้งหลายปี แถมทนพี่จี๊ดมาได้ถึงขนาดนี้อะ ทำไมยอมแพ้ง่ายๆวะ"
"..." ผักกาดหลุบตาลงต่ำทันทีที่เพื่อนพูดเรื่องที่กระทบต่อจิตใจ ... นั่นสินะ ทำไมเราถึงยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ ทั้งๆที่ทนมาถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ... เหนื่อย...คงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนี้ล่ะมั้ง ทุกอย่างมันดูยากไปหมด เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรเลย ใจของพี่คินที่ผักคนนี้ไม่เคยเข้าไปได้... ทำไมคนที่ชื่ออคินจะต้องมีอิทธิพลกับเขาขนาดนี้ด้วย
"แล้วเมื่อคืน...มึงพูดจริงใช่มั้ยเรื่องพี่มินน่ะ กูยังไม่หายสงสัยนะ"
"จริง... พี่มินไม่ได้ทำอะไรเราหรอกวีร์"
"มึงไม่ได้โกหกกูจริงๆนะ นี่กูเพื่อนมึงนะอีผัก!"
"จริงๆสิ ถึงตอนแรกพี่มินเขาจะทำตามแผนของพี่จี๊ดก็เถอะ... แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเราจริงๆหรอก"
"แล้วทำไมขามึงถึงมีสภาพนี้วะ?"
"ก็เราเมาอะ แล้วเผลอลื่นในห้องน้ำ ก้นก็เลยไปกระแทก ข้อเท้าก็พลิกนิดหน่อย"
"อย่าตอแหลกูนะ กูโกรธจริง"
"รู้แล้วน่า"
"งั้นกูไปเข้าห้องน้ำแปป กูว่าพิซซ่าเริ่มทำพิษกูละ ไม่น่าแดกเยอะเลยกู"
"อืม..."
"มึงอย่าร้องไห้ตอนกูเข้าห้องน้ำนะเว้ย! กูขี้เกียจมานั่งปลอบมึงแล้วนะ กูเหนื่อยค่ะ!"
"อือ รีบไปสิ อย่ามาปล่อยตรงนี้นะ!"
"อีนี่! โอ้ยย ไม่ไหวละ ลาค่ะ"
ร้องไห้...ไม่ร้องหรอก
ซะเมื่อไหร่....
หลังจากปวีร์เดินไปเข้าห้องน้ำ ร่างเล็กก็กลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา ถ้าพี่คินอยู่ตรงนี้ พี่คินจะรวบตัวเขาเข้าไปกอดมั้ยนะ พี่คินจะยอมปล่อยเขาไปแบบนี้จริงๆน่ะหรอ? ทำไมเขาถึงไม่ง้อเราเลยทั้งๆที่ควรจะรั้งกันมากกว่านี้ไม่ใช่หรอ? หรือเป็นอย่างที่พูดไปจริงๆ ว่าพี่คินเลือกพี่จี๊ด ทำไมล่ะ แล้วมาบอกรักเราทำไม??
ผักกาดส่ายหน้าไล่ความคิดบ้าๆของตัวเองออกก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง พร้อมกับจิตใจที่เหม่อลอย
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังเรียกสติของร่างเล็กให้กลับมาอีกครั้ง ผักกาดหันหน้าไปมองทางประตูห้อง สีหน้าฉายแววสงสัยอย่างชัดเจน ก็แน่ล่ะ...นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนะ ใครจะมาหาเขาหรือวีร์ตอนนี้กันล่ะ?
ก๊อกๆๆๆๆ
"ครับๆ รอแปปนึงนะครับ" ร่างเล็กตะโกนบอกคนที่รัวเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งก่อนที่เขาจะพังประตูเข้ามา.. กลัวเหลือเกินว่ามือเขาจะหักซะก่อนที่จะได้ไปเปิดประตูให้ อยากถามว่าประตูทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องทำกับมันขนาดนี้ แต่ก็คงไม่ใช่เรื่อง
ร่างเล็กลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่เผลอไหลตอนไหนก็ไม่รู้ด้วยความรีบเร่ง ขาเรียวก้าวเท้าไปยังประตูห้องด้วยหัวใจสั่นระรัว
แอ๊ด...
"มาหาใครครั..." .... "พี่คิน..!?"
"ตกใจหรอที่เป็นพี่?"
"กินเหล้าหรอ?" ผักกาดถามออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ พร้อมกับผลักประตูปิด แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับเอามือมาคั่นไว้ได้ก่อน
"บอกเลิกพี่ทำไม?" คินตอกกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างผิดวิสัยจนใจร่างเล็กสั่นไหว มันแปลก...เพราะพี่คินไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง...
"ผักพูดชัดแล้วนะครับ พี่ยังไม่เข้าใจอีกรึไง?" ผักกาดพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งๆที่ภายในใจตีรวนกันไปหมดแล้ว เห็นหน้าเขาแบบนี้...มันยิ่ง....คิดถึงและ...เจ็บปวด
"พี่ถามว่า...บอกเลิกพี่เพราะอะไร? เพราะใคร?" คินถามย้ำอีกครั้ง สายตาคมจ้องมองใบหน้าของคนรักไม่วางตา ใบหน้าหวานที่เขาชอบมองทุกครั้งเวลาที่อยู่ด้วยกัน ตอนนี้กลับกลายเป็นยาพิษที่มาทำร้ายตัวเขาเอง ผักกาดหักหลังเขาจริงๆหรือเพราะอะไรกันแน่? ได้โปรด..พูดอะไรสักอย่าง บอกสิว่าเรื่องทั้งหมดมันแค่เรื่องล้อเล่น เรื่องที่พี่มินพูดก็แค่ปั่นหัวเขาให้หึงก็เท่านั้น ขอร้อง...พูดอะไรก็ได้ โกหกก็ได้ เขาพร้อมจะเชื่อคนตัวเล็กเสมอ
"พี่พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ กลับไปเถอะครับ"
"ไม่! ผักต้องคุยกับพี่ให้รู้เรื่อง!" ร่างสูงคว้าแขนผักกาดอย่างแรงพร้อมออกแรงกระชากจนร่างเล็กเซไปชนกับอกร่างสูง ขาเล็กก้าวตามคินไปเรื่อยๆอย่างต้านทานไม่อยู่
"พี่คิน!! ปล่อยผักนะ! จะพาไปไหน...ปล่อย! ผักเจ็บ!!"
"กับพี่มิน ทำตัวอ่อนแอแบบนี้ด้วยรึเปล่าล่ะ?"
"ว่าไงนะ?"
ร่างสูงฉุดแขนคนตัวเล็กจนไปถึงลิฟท์ที่จอดรออยู่แล้ว สองขาก้าวเข้าไปในลิฟท์ด้วยความรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะลากคนรักเข้ามาด้วยโดยไม่สนใจรอยแดงที่ข้อมือซึ่งเกิดจากแรงบีบ ผักกาดร้องให้คนช่วยแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์
"ร้องทำไม กลัวพี่ทำอะไรรึไง? "
"ฮึก...พี่เป็นบ้ารึไง ทำแบบนี้ทำไม? ปล่อย!"
"แค่คุยกับแฟน จะเล่นตัวทำไมล่ะครับ หืม?"
"พี่คิน! หยุดนะ จะพาอีผักไปไหน? ปล่อยเพื่อนวีร์เดี๋ยวนี้!!" ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง ปวีร์ที่ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันก็รีบวิ่งออกมา แต่ก็ไม่ทันแล้ว เพราะประตูลิฟท์ได้ปิดลงก่อนที่จะแทรกตัวเข้าไปได้...
"พี่คิน...ผักเจ็บ...ปล่อยได้มั้ย"
"ถ้าปล่อย... ผักก็จะหนีพี่ไปอีกใช่มั้ย?"
"ไม่หนีหรอก นะ...พี่คิน"
ตึ๊ง
"พี่จะไปไหน? พาผักไปไหนพี่คิน ฮึก หยุดนะ!"
"อยากรู้ก็ตามมาเงียบๆ อย่าดิ้นได้มั้ย"
"ไม่เอา...ผักกลัวจริงๆแล้วนะ ฮือ พี่คิน มีอะไรก็พูดกันสิ อย่าทำแบบนี้เลย"
ร่างสูงไม่ตอบอะไรกลับมาอีก คินลากแขนผักกาดให้เดินตามตัวเองไปโดยที่ร่างเล็กทั้งขัดขืน ทั้งดิ้น ทั้งตีก็แล้ว แต่เขาก็ไม่มีที่ท่าว่าจะปล่อย ขายาวก้าวผ่านล็อบบี้หอพักตรงไปยังรถ BMW ของตนที่จอดอยู่ริมถนนด้วยความรวดเร็ว มือบางที่พยายามแกะแขนตัวเองให้พ้นพันธนาการก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงเหวี่ยงเขาเข้าไปในรถอย่างแรงจนแขนเผลอไปกระแทกกับขอบประตูรถก่อนที่ประตูจะถูกปิดลง ใบหน้าหวานเหยเกทันทีเมือรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ แต่เขาก็ต้องข่มความเจ็บปวดเอาไว้ก่อน ร่างเล็กส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อเรียกสติให้กลับคืนก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่เปิดประตู แต่คินที่นั่งที่คนขับแล้วกลับคว้าแขนร่างเล็กไว้จากอีกฝั่ง และดึงร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากัน
"อยู่นิ่งๆ"
"พี่คินเป็นบ้ารึไง! ทำแบบนี้กับผักทำไม"
ร่างสูงเงียบอีกครั้งจนผักกาดรู้สึกกลัวขึ้นมา และก่อนที่จะได้คิดอะไรต่อ มือหนาก็เอื้อมมาใกล้ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตา ผักกาดหลับตาลงทันทีด้วยความรู้สึกกลัว ภายในรถที่มีเพียงเสียงแอร์ดังพอให้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง มือหนากอบกุมใบหน้าหวานของผักกาดเอาไว้จนคนตัวเล็กสะดุ้ง ก่อนที่จะได้รับสัมผัสบางเบา... ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนแก้มใสที่เต็มไปด้วยน้ำตาเบาๆราวกับต้องการซับน้ำตาของร่างเล็กทำเอาจิตใจของผักกาดสั่นไหว พี่คินทำแบบนี้ทำไม...?
คินถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิงราวกับเสียดาย ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วสบเข้ากับดวงตาคมของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
คินละสายตาออกจากใบหน้าหวานก่อนจะเอื้อมมือผ่านตัวร่างเล็กไปจนร่างเล็กเผลอสะดุ้งเฮือก ร่างสูงสบตากับคนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะเบนสายตาไปยังเข็มขัดนิรภัยเพื่อคาดให้คนที่ยังนิ่งอึ้งกับการกระทำตรงหน้า ... เดี๋ยวใจร้าย ... เดี๋ยวอ่อนโยน ... พี่คินคิดจะทำอะไรกันแน่...?
"อยู่นิ่งๆได้แล้วรึไง? หืม "
"..."
"หึ"
รถยนต์ BMW แล่นไปตามถนนในช่วงค่ำคืนอย่างไร้จุดหมายปลายทาง รถราที่วิ่งบนท้องถนนยามนี้ช่างบางตาผิดจากช่วงกลางวันที่รถแน่นหนาจนทำให้หลายคนหงุดหงิดกับชีวิตในเมือง
ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาผิดวิสัยจนคนตัวเล็กรู้สึกถึงสายตาที่กำลังจ้องมายังตน
ผักกาดเบนสายตาออกจากถนนก่อนจะพบว่าคินกำลังจ้องมองมาที่เขาจริงๆ มองทำไมกัน?
คนขับอย่างคินควรจะเอาสายตาไปมองถนนข้างหน้ามากกว่าไม่ใช่รึไงกัน
“มองทำไม”
“เปล่านี่” ร่างสูงกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเบนสายตากลับไปยังถนนข้างหน้าโดยไม่แววสงสัยของร่างเล็ก
“เป็นบ้ารึไง...”
ผักกาดบ่นอุบอิบ
“หนาวมั้ย?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบอีกครั้งจนร่างเล็กเผลอสะดุ้ง
“มะ...ไม่”
“ตัวสั่นหมดแล้วนะ
ยังจะบอกว่าไม่หนาวอีกหรอ?” คินปลายตามองผักกาดที่นั่งสั่นเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปยังเบาะหลังเพื่อหยิบเสื้อหนาวของตนให้ร่างเล็กห่มกันหนาว
ผักกาดหันมองร่างสูงอย่างประหลาดใจ
กลิ่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์โชยอ่อนๆอยู่ภายในรถหรูสีดำที่เงียบสงัด
ถึงแม้ผักกาดจะเคยนั่งรถคันนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้กลับแตกต่าง
เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยของคินกำลังคิดอะไรอยู่
ร่างสูงลดความเร็วลงก่อนจะหักพวงมาลัยรถลงข้างทาง
ร่างบางเสียหลักเล็กน้อย ฝ่ามือเล็กจึงคว้าจับประตูรถด้วยความตกใจ
และเมื่อรถทั้งคันจอดสงบนิ่ง ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ก่อนที่ร่างเล็กจะทนแรงกดดันไม่ไหวจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูรถโดยมีสายตาของคินจ้องมองการกระทำนั้นอย่างจับผิด
"จะทำอะไร?"
"ผักจะกลับ!"
"จะรีบไปไหน?"
"พี่คิน...อย่าทำแบบนี้เลย
ไว้พี่หายเมาแล้วเราค่อยมาคุยกันนะครับ"
"พี่ไม่ได้เมา!"
"ไม่จริง
กลิ่นเหล้าฟุ้งขนาดนี้ พี่กินมันทำไม"
"สนใจด้วยรึไง?"
"ถ้างั้นอยากทำอะไรก็ทำ"
ร่างเล็กหันกลับมาเปิดประตูอีกครั้ง แต่คนตัวสูงใช้ความไวกว่าเอื้อมปิดประตูอย่างเร็วก่อนที่ร่างเล็กจะได้ออกไป
"พี่จะเอายังไง!"
"ทำไม...อยู่กับพี่มันทรมานมากเลยรึไง?
หรือต้องอยู่กับไอ้มินล่ะ ถึงจะชอบ"
"พี่มิน? พี่พูดอะไร แล้วทำไมเรียกพี่เขาแบบนั้น"
"ทำไม...
เรียกไม่ได้หรอ!? ไอ้มินนี่แตะต้องไม่ได้เลยใช่มั้ย?"
"อยากคิดอะไรก็คิดไป!
พี่มันบ้า"
"เออ! บ้า!
ทั้งบ้าทั้งโง่ ตั้งแต่ปล่อยให้แฟนตัวเองไปนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้ว!!"
ผักกาดนิ่งอึ้งไปหลังจากคินพูดประโยคนั้นออกมา
หมายความว่าไง? พี่คินไปเอามาจากไหน พี่คินรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? พี่มินบอกงั้นหรอ?
"เป็นไง
อึ้งไปเลยรึไง?"
"พะ...พี่คินพูดอะไร"
"คิดว่าพี่โง่มากหรอ
ที่บอกเลิกกันเป็นเพราะไปเอากับไอ้มินมาใช่มั้ยล่ะ! พูดมาสิ!!"
ร่างสูงเอื้อมมือไปรวบมือเล็กไว้แล้วกระชากผักกาดเข้าหาตัวด้วยโทสะ
"ผักเจ็บนะ!"
"ใครกันแน่ที่โกหก
ทีนี้จะพูดได้รึยัง?"
"อยากให้พูดหรอครับ...ใช่!!
ผักไปนอนกับพี่มินมา รู้แบบนี้แล้วพี่ก็เลิกยุ่งกับผักสักทีสิ!
พี่มันโง่เองที่คิดว่าผักเป็นคนดี ใสซื่อบริสุทธิ์น่ะ
พี่มันโง่เองที่หลงเชื่อมารยาแบบนั้น! พี่มันโง่!"
ผักกาดพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะฝืนยิ้มส่งไปให้คินที่ยังนิ่งอึ้งกับคำพูดที่คาดไม่ถึงว่าจะได้รับฟังจากคนรัก
"ผัก!!"
"ก็ดีครับ ฮึก
ทีนี้พี่ก็รู้แล้วนี่ว่าผักบอกเลิกพี่ทำไม แบบนี้แล้วพี่ก็จะได้สบายใจ
เชิญไปเอากับพี่จี๊ดอย่างเปิดเผยเลยครับ จะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีก!"
"หึ...ไม่ต้องเอาจี๊ดมาอ้างหรอก
ที่จริง...ผักคงจะผ่านมือผู้ชายมาเยอะสินะ อาจจะทั้งไอ้ฮั่น คุ้ง แล้วก็มาพี่มิน
หรือเผลอๆอาจจะทั้งมหา'ลัยแล้วมั้ง" คินแสยะยิ้มส่งให้ร่างเล็ก
ผักกาดเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ ในที่สุด
ร่างเล็กปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ คินนิ่งอึ้งไปก่อนที่ร่างเล็กจะสะบัดมือให้หลุดจากพันธนาการ
"ละ...แล้วพี่มายุ่งกับคนสำส่อนอย่างผักทำไม!
จะมายุ่งกันทำไม!!" ผักกาดตวาดใส่ร่างสูงกลับไปบ้าง
ร่างเล็กก็โมโหคนตรงหน้าของเขาไม่แพ้กัน ฝ่ามือเล็กยังทุบเขาไม่ยั้ง
แขนแกร่งยกขึ้นปัดป้องในขณะที่อีกมือหนึ่งก็คิดจะรวบมือร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายเขาได้
"หยุด!
หยุดตีพี่นะผัก!"
"ไม่หยุด!
พี่มันเลว ฮึก เลวที่สุด!"
ร่างเล็กตะคอกออกไปทั้งน้ำตาโดยที่มือยังทุบร่างสูงไม่หยุด
"เออ! พี่เลว
งั้นผักลองมีผัวเลวๆแบบพี่ดูอีกสักคนมั้ยล่ะ ชอบไม่ใช่หรอ สะสมแต้มน่ะฮะ!!"
ไม่รอให้ผักกาดได้พูดแก้ตัวใดๆ ฝ่ามือหนาก็ยึดข้อมือบางไว้ทั้งสองข้างและกระชากร่างเล็กเข้ามาใกล้ก่อนจะซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างไร้สติ
มือบางพยายามสะบัดให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล คินขบเม้มไปตามซอกคอขาวอย่างหิวกระหาย
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ร่างสูงยิ่งขาดสติ ร่างเล็กดิ้นพล่านและขัดขืนแม้จะรู้ดีว่าสู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้สักนิด
คินเอื้อมไปปลดเข็มขัดนิรภัยฝั่งร่างเล็กออกก่อนจะอุ้มร่างเล็กจนลอยหวือมานั่งบนตักตัวเองอย่างชำนาญก่อนจะถอดเข็มขัดของตัวเองออกมาพันธนาการข้อมือเล็กไว้เนื่องจากมือเล็กยังคงใช้ทุบตีเขาอยู่ตลอดเวลา ปากเล็กๆนั่นก็ด้วยที่พ่นคำด่าใส่เขาไม่หยุดยั้ง
"พี่คิน...จะทำอะไรผั...อื้อ"
คินโน้มใบหน้าเล็กลงมาใกล้จนริมฝีปากหนาประกบเข้ากับริมฝีปากบางอย่างรุนแรง
ลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กและละเลียดชิมความหวานภายในซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่รู้จักพอ
“อืม...” คินครางเสียงต่ำอย่างพอใจที่คนในอ้อมกอดดูเหมือนใกล้จะสิ้นฤทธิ์เต็มที
ผักกาดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งจนรู้สึกเจ็บข้อมือที่ถูกมัดไว้โดยที่ไม่สามารถต้านทานอะไรคนตรงหน้าได้เลย
น้ำตาที่พยายามห้ามเท่าไหร่มันก็ยังคงไหลออกมา ทั้งเจ็บ ทั้งหายใจไม่ออก การกระทำป่าเถื่อนแบบนี้น่ะหรอที่คนรักกันเขาทำ
พี่คินคนนั้น...คนที่บอกว่ารัก กลับกลายเป็นคนที่ทำให้ต้องรู้สึกเหมือนอยากจะหายไป...หายไปจากตรงนี้
อยากหายไปจากตรงนี้จริงๆ
มือบางพยายามทุบลงบนไหล่กว้างอีกครั้งเมื่อใกล้จะหมดลมหายใจ
คินละใบหน้าออกก่อนจะสบสายตากับคนตรงหน้า ริมฝีปากหนาเปลี่ยนเป้าหมายเป็นซอกคอขาว
ปลายลิ้นร้อนไล่ขบเม้มสร้างรอยแดงเอาไว้จนร่างเล็กรู้สึกเจ็บ
ริมฝีปากหนาจูบไล้ไปตามซอกคอจนมาถึงกกหู คินงับเบาๆจนร่างเล็กสะดุ้ง...ใช่....
คินรักคนคนนี้ รักจนอยากให้เขาเป็นของเราแค่คนเดียว ทำไมกัน...ทำไมคนคนนั้นถึงเป็นเขาไม่ได้ล่ะ
คนแรกของผักกาดทำไมถึงไม่ใช่เขา... ทำไมต้องรังเกียจกันขนาดนี้ด้วย อยากจะทำโทษ
อยากจะทำให้รู้สึก รู้สึกถึงความเสียใจของผู้ชายคนนี้บ้าง!
"ฮือ...พี่คิน
ปล่อย....ผะ..ผักขอโทษ"
"ถ้าไม่รู้สีกเสียใจจริงๆ
อย่าพูดมันออกมา..."
เสียงพูดราวกับกระซิบกลายเป็นสั่นเครือเมื่อผักกาดไม่สามารถควบคุมได้เพราะร้องไห้จนสะอื้น
คินไม่รับฟังเสียงขอร้องนั้นและกลับมองว่ามันเป็นแค่คำลวงหลอกให้เขาติดกับอีกครั้งและอีกครั้ง
ถ้าเขายอมใจอ่อนให้อีกก็คงโง่เต็มทน
เสื้อยืดสีเหลืองถูกเลิกขึ้นจนเผยให้เห็นเนื้อหนังภายใน
ผักกาดครางฮือในลำคอเมื่อร่างสูงเริ่มรุกรานพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นอกบางก่อนจะลากริมฝีปากไปตามลาดไหล่จนมาถึงเนินอกขาวที่ขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์
ลิ้นร้อนชื้นดูดเลียยอดปทุมถันจนขึ้นเป็นตุ่มไต
ร่างเล็กเผลอครางเสียงหวานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ริมฝีปากหนาขบเม้มไปตามแผ่นอกบางก่อนที่ซอกคอขาวจะถูกครอบครองอีกครั้งและอีกครั้ง
ร่างสูงฝากรอยรักไว้จนแดงช้ำทั่วผิวขาวเนียน ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามเอวบางจนถึงสะโพกกลม
ความต้องการที่เพิ่มขึ้นทำให้เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกแล้ว
เสียงสะอื้นของร่างเล็กไม่ได้ทำให้สติของเขากลับคืน
คินคว้าเอวบางเข้ามาแนบชิดมากขึ้นก่อนจะดึงเสื้อของผักกาดออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี
"พี่คิน...อ่า...อย่า"
"ปฏิเสธให้หนักแน่นกว่านี้ก่อนสิ...ปฏิเสธสิว่าไม่ต้องการพี่..."
คินกระซิบเสียงพร่าใกล้กับใบหูของร่างเล็ก ร่างสูงขบเม้มใบหูของผักกาดจนร่างเล็กรู้สึกเบาหวิว
"ผักไม่ต้อง...การ
อ๊ะ"
"หึ"
คินโน้มใบหน้าเล็กลงมาประกบจูบอีกครั้ง ผักกาดพยายามดันตัวคินออกแต่ก็ไม่เป็นผล
ปลายลิ้นร้อนหยอกล้อในโพรงปากหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลิ้นชื้นกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากอย่างไม่หยุดจนร่างเล็กหมดแรงจะต้านทาน มือบางที่ทุบไหล่ร่างสูงกลับกลายเป็นเกาะไหล่หนาเอาไว้ไม่ให้ตัวเองเสียการทรงตัว
"อื้อ"
คินยกตัวผักกาดให้ลอยหวือขึ้น
กระดุมกางเกงยีนส์และชั้นในของคนตัวเล็กถูกปลดและถอดออกอย่างง่ายดายด้วยมือข้างเดียว
"อื้อ!"
ผักกาดร้องท้วงทันทีที่รู้สึกว่าอากาศใกล้จะหมดลง คินแสยะยิ้มก่อนจะถอนจูบออกแล้วเปลี่ยนมาที่ซอกคอขาว
ไล่ไปจนถึงยอดอกสีหวานจนร่างเล็กครางฮือ ทั้งเจ็บ ทั้งรู้สึกดี อยากผลัก
แต่ก็อยากให้ใกล้ชิดขึ้นอีก มันผสมปนเปไปหมด
นี่น่ะหรอ...ความรู้สึกที่เหมือนกับมีผีเสื้อมาบินในท้อง
มันเป็นแบบนี้เองสินะ อ่า...
"อ๊ะ...พี่คิน..."
"แปปนึงนะคนดี"
คินขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะถอดเสื้อออกให้พ้นทาง
ร่างเล็กเบนสายตาหนีจากภาพตรงหน้าจนคนมองเผลอยิ้มในความน่ารักของอีกฝ่าย
"ถอดให้หน่อยสิ"
ผักกาดหันมาถลึงตาใส่คินทันที่ที่พูดจบ ... อะไรนะ? จะให้ถะ...ถอดกางเกงเนี่ยนะ?
พี่คินต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!
"ไม่..."
"นะ...
ผักกาดครับ" คินแกล้งลูบมือบนสะโพกกลมจนอารมณ์ของร่างเล็กปั่นป่วนไปหมด
มือบางที่ถูกมัดด้วยเข็มขัดยังวางพาดอยู่ที่ไหล่หนาเหมือนเดิม
ร่างสูงที่อารมณ์ขึ้นสูงไม่อาจทนรอได้อีกต่อไปแล้ว คินถอดเครื่องพันธนาการออกให้ร่างเล็กก่อนจะจับมือบางมาวางไว้ตรงซิปกางเกงของตนจนอีกคนตกใจ
คินจับมือเล็กให้ถอดกางเกงของตนออกและขยับตัวให้กางเกงออกไปให้พ้นทาง
ผักกาดเบนหน้าออกด้วยความอายกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
นั่นทำให้ร่างสูงยกยิ้มอย่างชอบใจ
"อึก....!
พี่คิน!" ผักกาดสะดุ้งเฮือกทันทีที่ช่องทางหลังถูกนิ้วเรียวยาวเลื่อนเข้าไป
จากหนึ่งนิ้ว กลายเป็นสอง ....และสาม น้ำหล่อลื่นซึมออกมาน้อยๆอย่างน่าอับอาย คินมองหน้าคนน่ารักที่แดงซ่าน
บวกกับเหงื่อที่ออกตามไรผมยิ่งทำให้ภาพตรงหน้ามันน่ามองขึ้นไปอีก
ร่างเล็กที่สบเข้ากับสายตาของคินก็รู้ว่าร่างสูงต้องการตนแค่ไหน
และเขาก็ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากหรอกว่าเขาไม่ต้องการคนตรงหน้า ใช่...แม้ใจนึงจะอยากขัดขืน
แต่อีกใจกลับยอมทุกอย่างแล้ว เพียงเพราะผู้ชายคนนี้ชื่อคินใช่มั้ย
ร่างกายถึงทรยศเจ้าของอย่างนี้
ใบหน้าคมจ้องมองริมฝีปากฉ่ำก่อนจะลากสายตาขึ้นมาสบกับดวงตากลมเป็นเชิงขออนุญาต
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่มีท่าทีปฏิเสธ คินจึงโน้มใบหน้าเล็กลงมารับจูบวาบวาม ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อยให้คินเข้ามาชิมความหวานภายใน
ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกันจนน้ำหวานไหลย้อยที่มุมปาก ริมฝีปากหนายังคงละเลียดจูบและขบเม้มอย่างคนไม่เคยพอ
คินไล้จูบไปตามสันกราม ติ่งหู ลำคอขาว ก่อนที่เนินอกถูกสะกิดด้วยปลายลิ้นเบาๆอีกครั้ง
ผักกาดเผลอครางหวานออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อรู้สึกเสียวซ่านทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากผ่านร่างกายของเขา
นิ้วที่ใช้เบิกทางถูกขยับเข้าออกจนคนตัวเล็กเจ็บไปหมด
“อ่า....พี่คิน...ผัก....อ๊ะ”
“พี่ขอนะ...พี่...ไม่ไหวแล้วครับ...”
ไม่รอให้ร่างเล็กตอบรับ
ร่างสูงถอนนิ้วออกจากช่องทางหลังก่อนจะแทรกตัวเข้าไปแทนที่
คินยกตัวผักกาดขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ส่วนแข็งขืนถูกจับยัดเข้าไปในช่องทางที่คับแน่นอย่างยากลำบาก
“อึก...อื้อ!” คินกดจูบลงบนริมฝีปากบางเพื่อปลอบประโลม
“อื้ม อย่าเกร็ง”
"ฮึก...พี่คิน...ผักเจ็บ..." ร่างกายที่เพิ่งเคยรองรับสิ่งใหญ่โตเป็นครั้งแรกทำให้ช่องทางหลังเกิดแรงเสียดสีจนเลือดไหลซึม เจ็บ...คือคำแรกที่คิดได้หลังจากตัวตนของคินเข้ามา ร่างเล็กซบหน้าลงกับไหล่ของร่างสูงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"ผัก...อย่าเกร็ง"
อ้า...ผิดคาด...คนตัวเล็กโกหกเขา พี่มินก็โกหกเขา ทุกคนโกหก...
เขาต่างหากที่เป็นคนแรก เขาต่างหากที่เป็นเจ้าของผักกาด บ้าเอ้ย...
ทำไมปากมันต้องขยับยิ้มไปเองด้วยวะ...
"ฮือ ไม่เอาแล้ว
เอามันออกไปที...อ๊ะ"
แท่งเนื้อร้อนถูกดันเข้าไปจนสุดโดยที่ผักกาดยังไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่น
มันเจ็บ...เจ็บเหมือนมีใครเอามีดมาแทงกันอย่างนั้นแหละ
"อ่า"
คินเชิดหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นที่ได้รับ จุกไปหมด
จุกจนเหมือนจะเสร็จเลยแม่ง...
"ทำไมต้องโกหก"
คินเลื่อนมือไปจับแกนกายของคนตัวเล็กแล้วขยับจนมันตื่นตัว
แต่เบื้องล่างก็ยังไม่ขยับเพราะอยากให้ร่างเล็กได้ปรับตัวก่อนที่เขาจะเผลอยั้งตัวเองไม่อยู่แล้วทำรุนแรงลงไป
"อึก..พี่คิน
เจ็บครับ...อ๊ะ"
"อยากให้พี่หยุดหรอครับ"
"..."
"ว่าไง
อยากให้พี่หยุดมั้ย?"
"ฮึก...พี่คิน
ช่ว..ยที"
"อ่า...อะไรนะครับ"
"พี่คิน...รักผักได้มั้ย...อึก
ขยับที..."
"ต้องการพี่มั้ย?..."
"พี่คิน
ผักไม่ไหวแล้วครับ อ่า"
"ทำให้พี่สิครับ"
"!?" ร่างสูงจับคนตัวเล็กยกขึ้นจนแกนกายหลุดออกจากตัวร่างเล็กแล้วจับให้กลืนกินเข้าไปใหม่จนร่างเล็กร้องฮือ
คินแกล้งสวนสะโพกขึ้นไปจนคนตัวเล็กทนไม่ไหว สะโพกบางของร่างเล็กค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆอย่างไม่ประสา
คินยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้แกล้งคนตรงหน้า มือเล็กที่คล้องคอร่างสูงอยู่เผลอจิกมือตัวเองจนร่างสูงต้องจับมือบางมาเกาะที่ลาดไหล่กว้างแทน
“อย่าจิกตัวเอง ถ้าเจ็บให้จิกพี่ เข้าใจมั้ย?” ร่างบางพยักหน้ารับก่อนซบหน้าลงตรงซอกคอของร่างสูงอย่างออดอ้อน คินสวนสะโพกขึ้นไปแกล้งร่างเล็กที่ไม่ยอมขยับสักที ผักกาดเงยหน้ามามองคินอีกครั้งก่อนจะโดนปิดปากด้วยริมฝีปากหนาอีกครั้ง สะโพกมนเผลอกระแทกจังหวะแรงขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์จนร่างสูงเผลอครางเสียงต่ำในลำคอ เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องภายในรถ เหงื่อกาฬผุดขึ้นบนใบหน้าของทั้งสองคนไม่ได้ทำให้ละความสนใจไปจากกันและกันได้เลย แกนกายที่สวนขยับเข้าออกเร่งเร้ามากขึ้นตอบรับกับสะโพกกลมที่ยังคงกระแทกลงมาอย่างแรง ความเจ็บปวดที่มีถูกแปรเปลี่ยนเป็นสุขสมจนร่างเล็กเผลอครางเสียงหวานออกมาอย่างพอใจ
"อ๊ะ..อ๊าา"
เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อตัวตนของคินสัมผัสโดนจุดกระสันภายใน
ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นจึงกระแทกซ้ำๆจุดนั้นจนร่างบางครางฮือ
"เรียกชื่อพี่สิครับ...อ่า...."
มือหนายังคงทำหน้าที่ได้อย่างดีกับแกนกายของร่างเล็กที่ขยายออกเต็มที่จากแรงอารมณ์
ริมฝีปากหนาจูบซับไปตามใบหน้าหวานอย่างรักใคร่ ภาพตรงหน้ามันสวย...สวยจนไม่อยากละสายตาไปไหนเลย
"อ๊ะ...พี่...คิน
เสียว"เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังเข้าหากันเป็นจังหวะทำให้ร่างเล็กหน้าขึ้นสี
เขาโดนกระทำทั้งสามทางเลยนะ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด พี่คินแกล้งเขาใช่มั้ย? แต่แปลก...ที่มันยังไม่พอ อยากให้พี่คินทำมากกว่านี้ อยากได้มากกว่านี้อีก
อยากให้พี่คินรักแค่ผักกาดคนนี้คนเดียว…
"รักพี่มั้ยครับ"
"อื้อ...อ๊า
พี่คิน ผัก..."
"รักคินมั้ยครับ
ผักกาด" ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากบางอีกครั้ง
ลิ้นร้อนส่งไปสำรวจในโพรงปากของเด็กดื้อที่เขารักอย่างเอาแต่ใจ
คินขบริมฝีปากร่างเล็กเบาๆอย่างหยอกล้อ
"อ๊า...ผักรักพี่คิน...รัก...คนเดียว"
ผักกาดเอื้อมมือไปโอบรอบคอร่างสูงแล้วก้มลงไปประกบปากกับร่างสูงอีกครั้ง อีกครั้ง
และอีกครั้งอย่างคนไม่เคยพอ บอกแล้วใช่มั้ย...พี่คินของผักกาดคนเดียว แค่คนเดียว
ปากนี้ จมูกนี้ ร่างกายนี้เป็นของเขาคนเดียว
"พี่ก็รักผักกาดคนเดียว"
เหงื่อกาฬผุดขึ้นทั่วใบหน้าของทั้งคู่ภายใต้อุณหภูมิในรถที่เย็นเฉียบ
มือหนาลูบไปตามใบหน้าหวานเพื่อเช็ดเหงื่อที่ไหลจนเข้าดวงตาสวยหวานของผักกาด ร่างเล็กจ้องมองคินด้วยความรัก
เช่นเดียวกันกับคิน ต่างคนต่างโหยหาซึ่งกันและกัน เริ่มแรกรุนแรง ภายหลังกลับกลายเป็นอ่อนโยน สองร่างยังคงโถมใส่กันราวกับว่าถ้าใครหยุดจะกลายเป็นผู้แพ้ ไม่นาน ร่างเล็กที่ถูกปรนเปรอจากร่างสูงกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำรักสีขาวออกมาเลอะหน้าท้องแกร่ง
ไม่นานคินก็ปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปภายในตัวผักกาดจนรู้สึกอุ่นร้อนไปหมด
ผักกาดหมดแรงซบเข้ากับลาดไหล่กว้างของคนตรงหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน
คินจูบซับไปตามกรอบหน้าของคนรักแล้วรวบตัวผักกาดเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน
"หลอกพี่ทำไม..."
"..."
"แต่พี่แม่ง...หุบยิ้มไม่ได้เลยว่ะ"
"เพราะพี่เป็นบ้า
บ้าแล้วก็โง่"
"ฮ่าๆ ใช่ โง่มาก
แต่โคตรมีความสุขเลย"
"ผักเกลียดพี่คิน"
"แล้วเมื่อกี้ใครบอกว่ารักพี่"
"พูดไปอย่างนั้น"
"แต่พี่รักผัก...พี่จะไม่ยอมปล่อยผักไปอีกแล้ว"
"..."
"อย่าพูดว่าเลิกกันได้มั้ย
อย่าพูดมันอีกได้มั้ย"
"แต่เราเลิกกันแล้ว"
"ไม่
พี่ยังไม่เลิกสักหน่อย ผักพูดคนเดียว"
"แล้วมันต่างกันตรงไหน?"
"ต่าง...เพราะผักก็รักพี่"
"ขี้ตู่"
"งั้นอีกรอบมั้ย
จะได้รู้ว่าสรุปใครขี้ตู่กันแน่"
"พูดมาก"
ผักกาดเอื้อมมือไปบีบปากคินจนกลายเป็นปากเป็ดด้วยความหมั่นไส้
คินอมยิ้มให้กับคนปากแข็งตรงหน้าจนผักกาดเบะปากใส่อีกครั้ง แม่ง... น่ารักเป็นบ้า...
"พี่ขอโทษ..."
"..."
"ขอโทษที่พี่ไม่ให้เกียรติผัก
ขอโทษที่ดูถูก ผักให้อภัยคนโง่อย่างพี่ได้มั้ย"
"ไม่ให้"
"..."
"ผัก...โกรธพี่คิน...โกรธมาก
โกรธที่พี่คินชอบเห็นคนอื่นดีกว่าผัก โกรธที่พี่โกหก
โกรธที่พี่เลือกเชื่อคนอื่นทั้งๆที่ผักอยุ่ตรงนี้ แต่พี่ก้ไม่คิดจะฟัง"
"พี่ขอโทษ"
"ไม่อยากฟังแล้วคำขอโทษ"
"..."
"ถามคำเดียว
ถ้าโลกนี้เหลือแค่ผักกาดคนนี้ กับพี่จี๊ดของพี่ พี่จะเลือกอะไรครับ"
"เลือกผักกาดครับ"
"ไม่เชื่อ"
"งั้นพร้อมจะฟังคำอธิบายรึยัง"
"คำอธิบายอะไร"
"คำอธิบายของคนเลวแบบพี่ไง..."
TBC...
ติดตามต่อในจอยลดาตอนหน้านะคะ
อิอิ
กรี้ดสดสดากาาอสด
ตอบลบขะะขขถขถ9ะะ99ะพ9พ9
ตอบลบ��������
ตอบลบ😳😳😳😳😳😳😳
ตอบลบขอโทษค่ะพี่มินพลั้งปากด่าไปแน้ว;-;
ตอบลบ