‘มึงหมายถึงเรื่องอะไรล่ะ?’ แด้ถามกลับและมองชุนด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
ใช่แล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทตัวเล็กของเขากำลังถามถึงเรื่องอะไร เพียงแต่เขาแค่อยากแกล้งมันเท่านั้นแหละ
‘มึงก็รู้ว่ากูหมายถึงอะไรอะ อย่าแกล้งกู’ ชุนชักสีหน้าทันทีที่รู้ตัวว่ากำลังโดนแกล้ง แต่แด้กลับมองว่ามันเหมือนกระต่ายกำลังขู่มากกว่า
‘เอ้า นี่กูไม่รู้จริงๆ อยู่ดีๆมึงก็เดินมากระซิบถามกู แล้วกูจะไปรู้มึงหรอ’
‘อย่ามาตอไม้หน่อยเลย มึงเองไม่ใช่หรอที่บอกให้กูคิดต่อเองอะ มึงยังจะแกล้งลืมอีกหรอฮะ!!’ ชุนหยุดยืนมองเพื่อนสนิทขี้แกล้งโดยที่ในมือยังถือลูกชิ้นปลาระเบิดซึ่งเป็นของกินชนิดที่สามแล้ว ทั้งๆที่เพิ่งเริ่มเดินตลาดไปได้แค่ 30 นาทีเท่านั้น
‘ฮ่าๆ โอเคๆ กูไม่แกล้งมึงแล้วก็ได้ แล้วยังไงอะ คือมึงสนใจอยากทำขึ้นมา?’
‘ก็กู....ไม่รู้จะให้อะไรมันดีนี่นา(._.)’
‘งั้นกูถามจริงๆเลยนะ ปกติมึงมีอะไรกันอาทิตย์ละกี่ครั้ง?’
‘บ้า!!! มึงถามเหี้ยไรเนี่ย!!!?’ ชุนตะโกนเสียงดังลั่นทั้งที่ลูกชิ้นยังคาอยู่ในปาก คนรอบข้างต่างหันมามองด้วยความสงสัย แด้จึงรีบส่งมือไปปิดปากเพื่อนไม่ให้โวยวายเสียงดังไปมากกว่านี้
‘มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย! อยากให้คนอื่นรู้รึไงว่าเราคุยเรื่องอะไรกันน่ะฮะ เดี๋ยวอิซอลลี่ก็รู้ตัวหรอกมึง... คราวนี้ได้ไฟล่ามทุ่งของจริงแน่!’ แด้กระซิบบอกก่อนจะปล่อยมือออกจากริมฝีปากเล็ก
‘งือ ก็มึงอะ ถามเหี้ยไรก็ไม่รู้...’
‘มึงไม่ต้องมาหน้าแดงเลย มันก็เรื่องปกติป่ะ มีผัวแล้วไม่เอากันสิแปลก’
‘ก็มัน...มึงไม่ควรพูดมันออกมาไง!!!!’
‘เรื่องมาก... จะบอกไม่บอก ถ้าไม่บอกกูไม่ช่วยคิดนะ’
‘เดี๋ยวดิ... ฮือ คะ...คือกูก็ไม่เคยนับไง จะให้กูตอบว่าอะไรล่ะวะTT’
‘แสดงว่าบ่อย?’
‘....’
‘งั้นก็ง่ายละ’
‘มึงพูดว่าง่ายตลอดเลยอะ กูคิดๆดูแล้วไม่เห็นมีอะไรง่ายสักอย่าง’
‘ง่ายสิวะ แต่ถ้ามึงไม่อยากทำ งั้นก็ให้อะไรง่ายๆแทนก็ได้’
‘ของง่ายๆหรอ? เช่น?’
‘ก็พวกช็อกโกแลต หรือดอกไม้อะไรเงี้ย’
‘หรอวะ... แต่มันไม่ชอบของหวานอะ’
‘งั้นมึงก็ให้ตัวเองเป็นของขวัญแทนไง มีแค่สองทาง หนึ่งคือเลือกซื้อของสักอย่าง กับสอง...ให้ตัวเอง หรือทั้งสองอย่าง :) ’แด้กระตุกยิ้มขึ้นจนชุนรู้สึกขนลุกตามกับสีหน้าของเพื่อน
‘ยังไงวะ?’
‘มึงก็เป็นช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์ให้มันสิ’
‘ช็อกโกแลตวาเลนไทน์?’
‘เออ เอาหูมานี่ เดี๋ยวกูบอกวิธีให้ฟรีๆไม่คิดตังเลย...’
.
.
.
“ชุน...”
“...”
“ไอ้ชุน ถ้ามึงไม่ตอบ กูจะจุ๊บมึงแล้วนะ”
“...”
“อืมมมม งั้นไม่เกรงใจนาาา”
จุ๊บ
“เฮ้ยย อะไรของมึงเนี่ย!!” ชุนหลุดออกจากภวังค์ ยกมือขึ้นกุมแก้มทันทีที่รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มอุ่นที่มากระทบแก้มอย่างไม่ทันตั้งตัว มือเล็กตีเข้าที่แขนของร่างสูงเบาๆ จนคนถูกตีเผลอหัวเราะออกมา
‘ควัน’ มองสีหน้าของ ‘คนรัก’ ที่กำลังเห่อแดงด้วยความเอ็นดู ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชุนอีกครั้งก่อนจะงับเข้าที่ปลายจมูกรั้นเบาๆเพื่อแกล้งคนตัวเล็กให้เขินยิ่งขึ้นไปอีก
“มึงอะ! ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“มึงนั่นแหละ เหม่ออะไรวะ กูบอกให้ไปอาบน้ำมึงก็เฉย... เป็นอะไร? หรือขนมปังทำพิษ?” ควันจับใบหน้าของร่างเล็กพลิกไปพลิกมาเหมือนกับหาสิ่งแปลกปลอมบนใบหน้า คนตัวเล็กเอื้อมมือไปปัดออกอย่างนึกรำคาญใจ
“ไม่มีอะไร ปล่อยกูเลย”
“แล้วมึงให้กูซื้อพวกผงช็อกโกแลตมาทำไมเนี่ย?” ควันชูถุงหลายใบในมือขึ้นมาระดับใบหน้าของชุนด้วยความสงสัย เพราะทั้งหมดนั้นคืออุปกรณ์สำหรับทำช็อกโกแลตทั้งนั้น ก็รู้นะว่าชุนชอบทำอาหาร แต่สำหรับขนมคงไม่ได้เห็นบ่อยนัก
“มึงเอาไปวางในครัวเลย ไม่ต้องถามเยอะ”
“แล้วถ้าไม่ทำตามอะ?”
“นอนนอกห้อง”
“โห ไรวะ”
“ทำไม... มึงมีปัญหาอะไร?”
“ไม่มี!”
“ดี!!”
“ชิ นี่เมียหรือแม่วะ” ควันบ่นอุบ แต่ไม่วายกระทบเข้าหูชุนจนได้
“บ่น?”
“เปล่าคร้าบบบบบ”
ชุนเบ้ปาก มือเล็กผลักหัวควันเบาๆ ก่อนจะได้รับรอยยิ้มของร่างสูงส่งคืนมาเหมือนทุกที
ชุนมองแผ่นหลังของคนรักที่เดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะเผลอถอนหายใจออกมาเสียงดัง เอาไงดี...แผนนั้นเขาจะทำมันได้จริงๆหรอ? คนแบบเขาเนี่ยนะ... แค่คิดก็สยึมกึ๋ยไปหมดแล้ว ฮือ
เมี้ยว~
ชุนตื่นขึ้นจากภวังค์อีกครั้งเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บริเวณขา สายตาคู่เล็กจ้องมองมาที่เขาอย่างออดอ้อน มือเล็กจึงเอื้อมไปอุ้ม ‘ซันนี่’ แมวเปอร์เซียสีขาวที่เขากับควันเอามาเลี้ยงด้วยกันได้ปีกว่าๆขึ้นมาอุ้มไว้อ้อมกอด อยากจะบอกว่า เจ้าซันนี่กินเก่งมากๆ ไม่รู้เพราะพ่อของเจ้านี่ขยันซื้อขนมแมวมาให้กิน หรือเพราะตัวมันเองที่เลียนแบบพฤติกรรมของแม่อย่างเขากันแน่
“ซันนี่... อวยพรให้มี๊ด้วยนะ”
เมี้ยว~
“เฮ้อ...”
20 นาทีผ่านไป
ควันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอน ดวงตาคมกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้องนอน แต่กลับไม่พบคนที่กำลังมองหาแม้แต่เงา
“ชุนไปไหน...?”
ร่างสูงเดินออกไปนอกห้องนอน สองขาก้าวไปยังห้องต่างๆภายในคอนโดหรูใจกลางกรุงแต่ก็ยังไม่เจอคนที่เขากำลังตามหา และก่อนที่จะได้ก้าวเข้าไปภายในห้องครัว สองขาก็ชะงักค้างกับภาพตรงหน้าซะก่อน...
ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกำลังยืนหันหลังทำอะไรบางอย่างบริเวณบาร์ของห้องครัว กลิ่นหอมอ่อนๆของช็อกโกแลตลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณยิ่งทำให้สติหลุดลอย
ควันกอดอกยืนพิงประตูห้องครัวและใช้สายตาสำรวจร่างเล็กที่ยังไม่รู้ตัวว่าเขาได้เข้ามาแล้ว สายตาคมไล่ตั้งแต่หัวจรดข้อเท้าเล็กอย่างหลงใหล... ทั้ง...
ผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเปลี่ยนมาจากสีบลอนซ์ทองปลิวไสวทุกครั้งยามที่ร่างเล็กขยับตัว....
ไหล่แคบที่เขาชอบโอบกอดทุกครั้งที่เราใกล้กัน....
สะโพกกลมที่เขาชอบมองและจับมันอยู่บ่อยๆอย่างไม่เบื่อ....
เรียวขาเล็กที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางนั่น....
รวมๆแล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่ชอบคนตรงหน้าเลย ทุกอย่างที่รวมเป็นชุนคือสิ่งที่เขาชอบและหลงใหลมาโดยตลอด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกลายเป็นคนนี้... แต่รู้ตัวอีกทีเขาก็ไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าได้เลย....
“ไม่ได้ทำนานด้วยดิ... แม่งใส่อันนี้ถูกป่ะวะ” ร่างเล็กที่กำลังตกเป็นเป้าสายตายกมือขึ้นเกาแก้มตัวเองเบาๆโดยไม่รู้เลยว่ามือเล็กๆนั้นกำลังเปื้อนอยู่ ควันที่ได้ยินแบบนั้นก็เผลอหลุดขำออกมาเบาๆอย่างช่วยไม่ได้... มนุษย์ชุนคือมนุษย์ที่น่ารักที่สุดในโลกจริงๆนะ
“แล้วมันจะเสร็จทันเที่ยงคืนมั้ยเนี่ย... โอ้ย!!”
“ชุน!!”
“ควัน...”
ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปดูร่างเล็กที่เผลอร้องออกมา ตอนที่ชุนกำลังใช้มีดหั่นช็อกโกแลตกลับถูกมีดบาดมือโดยไม่ได้ตั้งใจ ชุนตกใจที่ควันเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ ร่างเล็กไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังถูกแอบมอง แต่ตอนนี้ควันกลับมายืนตรงหน้าและจับนิ้วชี้ที่มีเลือดออกซิบๆขึ้นมา หยิบทิชชู่ใกล้ตัวมาซับเลือดออกให้เบาๆ
“มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ชุนถาม ใช้สายตาสำรวจควันที่ตั้งใจเช็ดเลือดให้ไม่หยุด
“สักพัก.... มึงทำอะไรเนี่ย ทำไงให้มีดบาด?”
“ไม่รู้...”
“เด็กโง่เอ้ย...”
“อย่าด่ากู”
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ” ควันตวัดสายตามองชุน ร่างเล็กจึงยู่ปากลง
“งือ ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่นา”
“ไปทำแผลมั้ย? เดี๋ยวทำให้”
“มันแค่เฉี่ยวๆเอง เลือดหยุดแล้วด้วยเนี่ย”
“ดื้ออีกแล้วนะมึง”
“ทำไมมึงไม่ดูดเลือดแบบในซีรีย์อะ” ชุนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าควันเอาแต่ใช้ทิชชู่เช็ดเลือดที่นิ้วให้
“กูจะดูดเลือดทำไม กูไม่ใช่แวมไพร์นะ”
“ในซีรีย์พระเอกเขาก็ดูดทั้งนั้นแหละ!”
“น้ำลายกูจะทำให้มึงติดเชื้อแทนน่ะสิ เช็ดทิชชู่ก็ใช่ว่าจะสะอาด ถึงบอกให้ไปทำแผลไง”
“มึงไปเรียนหมอเหอะควัน รู้มากเหลือเกิน”
“ไม่เป็นหมอก็เหมือนหมอแหละ”
“เหมือนยังไง?”
“ทั้งฉีดยา... ทั้งตรวจภายในมึงหมดแล้ว กูไม่เห็นต้องเรียนหมอเลย :)” ร่างสูงกระตุกยิ้มช้อนตามองคนตัวเล็กอย่างมีความนัยน์
“ไอ้เหี้ยควัน!!” ชุนยกมือขึ้นเตรียมจะตีที่แขนของคนตรงหน้า แต่ควันก็รับมือนั้นไว้ได้ทันก่อนที่จะโดนคนตัวเล็กตี
“ฮ่าๆ หมูอาละวาดแล้วหรอวะ กลัววว” ใบหน้าหล่อแกล้งหงอให้จนชุนส่งมือไปหยิกให้หายหมั่นไส้
“น่ามคาน ชอบแกล้งอยู่เรื่อย!!”
“มึงยังไม่ตอบกูเลย มึงทำอะไรดึกๆวะ นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะ”
“อ่อ...คะ...คือ ไม่มีอะไร! มึงออกไปดูบอลไป๊!” คนตัวเล็กหมุนตัวร่างสูงแล้วดันแผ่นหลังกว้างให้เดินออกจากครัวไป แต่ร่างสูงก็ขืนตัวไว้ซะก่อน
“ไม่ออก หันหน้ามานี่ก่อน”
“อะ...อะไร?” ควันยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วปาดคราบช็อกโกแลตที่ติดบนแก้มใสมาและส่งเข้าปากตัวเองต่อหน้าร่างเล็ก
“มะ...มึง!”
“หวาน...”
“หวานไปหรอ?” ชุนมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่หรอกมั้ง แต่มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบของหวาน”
“....”
“ทำไม...ทำหน้าหงอยทำไมอีก หืม?” ควันขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มพร้อมกับส่งยิ้มให้ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้สีหน้าของคนตัวเล็กดีขึ้นสักนิด ก็แน่ล่ะ... ชุนตั้งใจจะทำช็อกโกแลตให้ควันนี่น่า อุตส่าห์เลือกดาร์คช็อกโกแลตมาแล้วแท้ๆ แล้วแบบนี้จะทำไงต่อดี... แผนที่วางไว้จะสำเร็จมั้ย?
“มึงไม่คิดจะชอบของหวานบ้างหรอควัน...”
“ก็มึงไง ของหวานของกู...” ควันจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตด้วยใบหน้าจริงจัง ซึ่งชุนที่ไม่ค่อยจะได้เห็นมันมากนัก เราจ้องตากันโดยไม่มีใครหลบสายตา ระยะห่างของใบหน้าที่มีค่อยๆแคบลงจนกลายเป็นศูนย์...
ชุนหลับตาลงในขณะที่ควันโน้มใบหน้าลงมาจนริมฝีปากแนบสนิท กลีบปากเล็กเผยอขึ้นรับความอุ่นร้อนที่แสนคุ้นเคยเข้ามาชิมความหวานอย่างคุ้นเคย ควันแทรกเกลียวลิ้นเกาะเกี่ยวไม่เหลือช่องว่าง ไม่มีการขัดขืน... ไม่มีการปฏิเสธใดๆเมื่อทั้งสองมีความปรารถนาเดียวกัน
ชุนวาดแขนคล้องร่างสูง กดใบหน้าของควันไว้แล้วปรับองศาใบหน้าให้ควันชิมได้ถนัด ความหวานที่ได้รับราวกับช็อกโกแลตร้อนที่พร้อมจะละลายให้เราหายไป
ลืมไปหมดแล้วว่าชุนกำลังทำอะไร ความหอมหวานตรงหน้าไม่อาจทำให้สติของชุนหลงเหลือพอจะทำแผนการที่คิดไว้ได้อีกแล้ว
ควันสอดมือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของชุน ลูบไล้ปลุกปั่นอารมณ์จนชุนเผลอครางหวานในลำคอ แขนแกร่งยกตัวชุนขึ้นนั่งบนบาร์ แทรกตัวเข้าระหว่างขาของร่างเล็กก่อนจะถอนริมฝีปากออกเพื่อเปลี่ยนเป้าหมายไปยังคอระหงส์ ไล่ต้อนสร้างรอยรักไว้จนร่างเล็กบิดเร่าเพราะแรงอารมณ์
ก่อนที่ชุนจะปล่อยตัวปล่อยใจไปมากกว่านี้ สายตากลับเหลือบไปเห็นถ้วยช็อกโกแลตที่ทำค้างไว้ ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เห็นทีคงจะไม่เสร็จอย่างที่ตั้งใจไว้แน่ จะปล่อยให้ควันเล่นสนุกกับร่างกายตัวเองโดยลืมความตั้งใจแรกแบบนี้ไม่ได้นะชุน ไม่ได้เด็ดขาดเลย...
ชุนพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืนมา นี่มันก็เท่ากับว่ามันไม่มีอะไรต่างไปจากวันอื่นเลยไม่ใช่รึไง!? ถ้าการที่วันวาเลนไทน์มันจบลงง่ายๆเหมือนทุกครั้งมันก็ไม่มีความพิเศษอะไรเลยไม่ใช่หรอ แล้วที่แอบไปซ้อมมาจะทำไปเพื่ออะไรกันล่ะ? ไม่ได้การ!...ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...!!
“คะ...ควัน ดะ...เดี๋ยวก่อน” มือเล็กเปลี่ยนจากคล้องคอเป็นการดันไหล่ควันที่กำลังวุ่นกับการงับคอเขาอย่างสนุกสนาน ... ไหนบอกว่าไม่ใช่แวมไพร์ไง คนบ้า!
“อืม...อะไร”
“หยุดก่อน...”
“ไม่...”
“คุณป๋า...อย่าเพิ่ง...”
“ชุน...อย่าขัดใจได้มั้ย” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจ้องชุนด้วยดวงตาขวาง ควันเท้าแขนกับบาร์กั้นตัวชุนไว้ตรงกลางราวกับนักโทษที่รอการตัดสินคดี
“คุณป๋า...อย่ามองเค้าด้วยสายตาแบบนี้สิ เค้ากลัวนะ...”
“ห้ามทำไม ไหนพูดซิ”
“ตอบคำถามก่อนได้มั้ย”
“อะไร”
“เลิกทำหน้าแบบนี้ก่อนสิ” นิ้วเรียวจิ้มลงตรงหว่างคิ้วของควัน ตอนนี้มันผูกกันเป็นโบว์ ชุนรู้นะว่าร่างสูงกำลังหงุดหงิดที่เขาขัดอารมณ์แบบนี้ แต่ยังไงเขาก็ต้องทำตามแผนที่แด้บอกมาให้ได้อะ ไม่ยอมหรอก!
“อืม พูดมาเร็วๆ”
“ถ้าสมมติว่าเค้าอยากให้คุณป๋าชอบของหวาน คุณป๋าจะลองพิจารณาดูมั้ย?”
“หมายความว่าไง?”
“คุณป๋าไม่รู้หรอวันนี้วันอะไร?”
“วันพุธ”
“ไม่ใช่สิ”
“วันไหนก็ช่างมันเถอะ แค่มีมึงก็พอแล้ว” ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากเล็กก่อนจะขบกัดริมฝีปากล่างเบาๆอย่างกลั่นแกล้ง
“งือ...เจ็บนะ...”
“ถ้าอยากให้ชอบของหวาน มีวิธีอะไรน่าสนใจมั่งล่ะ?”
ควันแสยะยิ้มมุมปากส่งไปให้ ‘เหยื่อ’ ของเขาที่เริ่มทำหน้าตื่นเพราะไม่คิดว่าจะเจอคำถามนี้ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก...
เพราะก่อนหน้านี้แด้บอกกับชุนแล้วว่าควันจะต้องถามคำถามนี้แน่ๆ แล้วก็จริงด้วยแหะ...ควันถามแบบนี้จริงๆด้วย...
ชุนเม้มปากแน่นอย่างคนคิดไม่ตก... นี่ไงชุน โอกาสมาถึงแล้ว ตอบออกไปสิ! ตอบ!!!
“มะ...มี” ร่างเล็กก้มหน้างุดอย่างเขินอาย ในหัวก็มีคำตอบเตรียมไว้สำหรับคำถามนี้แล้วเรียบร้อย
“ว่า?”
“หลับตาก่อน”
“??”
“เถอะน่า เชื่อกูสักครั้งได้มั้ยเนี่ย”
“เฮ้อ...เออ แต่ถ้าคำตอบของมึงไม่น่าพอใจ มึงรู้ใช่มั้ยว่ามึงจะโดนอะไร?”
“อะ...อื้ม หลับตาได้แล้ว!” ร่างสูงจ้องชุนอย่างคาดโทษ ก่อนที่มือเล็กจะส่งไปปิดตาทั้งสองข้างของควันจนมันมืดสนิท เมื่อแน่ใจว่าควันจะไม่ลืมตามอง ชุนจึงปล่อยมือออกแล้วทดสอบไหวมือตรงหน้าเพื่อดูว่าร่างสูงหลับตาจริงๆหรือเปล่า
“ห้ามแอบดูเด็ดขาดเลยนะ”
“อืม”
เมื่อชุนมั่นใจแล้วว่าควันมองไม่เห็น ร่างเล็กจึงทำตามแผนที่วางไว้โดยมีควันยืนคร่อมกักขังชุนไว้แบบนี้ ควันที่กำลังหลับตานึกสงสัยกับเสียงก๊อกแก๊กตรงหน้า แต่ก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้โดยการไม่ลืมตาดูก่อน เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กดื้อคนนี้จะทำอะไรกันแน่
ผ้าสีดำถูกผูกเข้าที่ตาของควันโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลานิ่วลงเพราะไม่รู้ว่าชุนกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไปสัมผัสหนักหน่วงที่ริมฝีปากก็ทำให้ควันหยุดชะงักทุกคำพูดเอาไว้...
ความนุ่มของอะไรบางอย่างแตะแผ่วเบาบนกลีบปากหนาของควัน ชุนละเลียดกลีบปากเล็กอย่างซุกซน ก่อนจะค่อยๆแทรกลิ้นเล็กเข้าไปภายในโพรงปากของควันโดยไม่เอ่ยขอ
ความหวานของช็อกโกแลตแทรกซึมเข้ามาในโพรงปากให้ความรู้สึกแปลกใหม่ต่างจากครั้งอื่นๆที่เคยจูบกัน ควันไม่รู้ว่าร่างเล็กต้องการจะทำอะไร แต่ดูเหมือนตัวแสบจะใช้วิธีป้อนช็อกโกแลตแบบใหม่ให้กับเขาซะแล้ว...
ควันที่ถูกปิดตาไว้ใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าคนตัวเล็ก ก่อนจะดูดดุนริมฝีปากอิ่มอย่างหิวโหย รสช็อกโกแลตที่ถูกส่งเข้ามาในโพลงปากทำให้รสชาติของจูบแปลกใหม่จนเขานึกชอบช็อกโกแลตขึ้นมา
ชุนรั้งใบหน้าของควันเข้ามาใกล้ ตั้งใจมอบจูบช็อกโกแลตให้ทั้งที่รู้สึกแปลกกับการต้องเป็นฝ่ายเริ่มแบบนี้ มันน่าอายที่ชุนเป็นฝ่ายเริ่มจูบก่อน แต่เพราะอะไรบางอย่างกลับอยากให้เขามอบมันให้ควันมากกว่านี้อีก มาก... เท่าที่คนแบบชุนจะมอบให้ได้
สัมผัสอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นเร่งเร้า ร่างสูงที่โดนปลุกปั่นอารมณ์จนถึงขีดจำกัด ควันอยากมองหน้าร่างเล็กตอนนี้... นาทีนี้... และเขาจะไม่รออีกต่อไปแล้ว
มือหนาจึงเอื้อมไปปลดผ้าปิดตาเขาตัวเองออกก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยๆฉายชัดขึ้นจนควันแทบบ้า
ชุนที่นั่งอยู่บนบาร์กำลังช้อนสายตามองมาที่เขาด้วยสภาพที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมลงมาหมิ่นเหม่อยู่บริเวณไหล่ เนินเนื้อขาวปรากฎต่อสายตาจนเผลอลอบกลืนน้ำลาย คราบช็อกโกแลตไม่ได้มีแค่ที่มุมปากของร่างเล็กเท่านั้น แต่กลับมีตามลำคอ ไล่ไปจนถึงลาดไหล่และยอดอกสีหวาน... นี่มัน...อะไรกัน...?
“ชุน...มึง...”
“กูให้เลือก... ถ้ามึงไม่ชอบกินช็อกโกแลต มึงเดินออกไปจากตรงนี้เลย”
“...”
“แต่ถ้ามึงเปลี่ยนใจ...อยากจะกินมันขึ้นมา...” ชุนถอนหายใจเรียกสติ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้คนฟังใจกระตุก “มึง...ช่วยกินช็อกโกแลต...ที่ตัวกูได้มั้ย...”
“มึง....” ควันนิ่งอึ้งกับคำที่ได้ฟัง ไม่อยากจะเชื่อว่าร่างเล็กจะทำอะไรแบบนี้ มัน...เกินคาดไปจริงๆ
“คำตอบล่ะ” ชุนก้มหน้างุดอย่างเขินอายกับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป
“ไม่เห็นต้องคิดเลย...”
“?”
“งั้น...ขอกินช็อกโกแลตได้มั้ย?”
"ควัน..."
ควันไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอีกแล้ว ริมฝีปากหนากดจูบลงบนกลีบปากเล็กอีกครั้ง...อีกครั้ง และอีกครั้ง ชุนยกยิ้มในขณะที่ริมฝีปากของเรายังเชื่อมติดกันอยู่ ควันดูดกลืนทุกอย่างไว้เป็นของตัวเอง ค่อยๆแนบชิดและแทรกซึมเข้ามาทีละน้อยจนไม่เหลือที่ว่าง
ควันละริมฝีปากจากกลีบปากเล็กไปยังลำคอขาวที่มีคราบช็อกโกแลตติดอยู่พร้อมกับใช้ลิ้นเลียคาบช็อกโกแลตจนหมดสิ้น
ควันขบเม้มทั่วบริเวณจนอารมณ์พุ่งสูง มือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาขาวจนถึงสะโพกกลม ลิ้นร้อนยังคงซุกซนไปตามตำแหน่งต่างๆที่ชุนป้ายช็อกโกแลตเอาไว้จนคน ‘โดนกิน’ รู้สึกหวิวที่ท้องอย่างห้ามไม่ได้
“อืม...” ริมฝีปากหนายังทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี ควันขบเม้มบริเวณลาดไหล่ และไม่ลืมที่จะฝากรอยรักไว้ทั่วบริเวณที่ถูกสำรวจ
“อ๊ะ...” ร่างเล็กสะดุ้งตัวทันทีที่ร่างสูงครอบปากลงบนยอดประทุมถันและดูดดุนขบเม้มอย่างไม่ปราณี มือเล็กสอดแทรกในกลุ่มผมชื้นเหงื่อของควันอย่างต้องการหาที่ระบาย
“หวานจัง....”
“อ่าห์...คะ...ควัน อย่ากัด...”ชุนเสียงสั่นเมื่อควันใช้ฟันคมขบเม้มไล้เลียยอดอกเขาไม่หยุด แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สนใจคำอ้อนวอนของเขาสักนิด แถมยังขบเม้มจนมันขึ้นรอยแดงจางๆ
“อื้ม...” ไฟราคะที่กำลังโหมกระพือทำให้ไม่อาจยั้งตัวเองได้อีกแล้ว ควันกดจูบหนักหน่วงลงบนกลีบปากเล็กอีกครั้ง เสื้อเชิ้ตสีขาวที่อยู่บนร่างเล็กอย่างหมิ่นเหม่ในเวลานี้มันกลับดูน่ารำคาญในสายตาควันเหลือเกิน... ไม่รอช้า มือหนากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่นออกให้พ้นตัวร่างบางจนมันตกไปกองอยู่บริเวณสะโพกกลมเผยผิวกายขาวเนียนของคนตรงหน้าจนควันเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
“อื้ม...” เสียงครางหวานที่ดังระงมไปทั่วเป็นตัวปลุกอารมณ์ดิบของร่างสูงได้อย่างดี ตอนนี้ควันไม่อยากกินช็อกโกแลตหรือของหวานอะไรทั้งนั้น สิ่งที่เขาต้องการคือคนต่างหน้าต่างหาก อยากจะกลืนเข้าไปทั้งตัวเลย
ครืด ครืด
เสียงข้อความจากแอพพลิเคชันไลน์ที่ปรากฎสู่หน้าจอโทรศัพท์ของชุนไม่ได้ทำให้พวกเขาหยุดทำกิจกรรมตรงหน้าได้เลย มือหนาไล้วนยอดประถุมถันจนขึ้นเป็นตุ่มไตแข็งในขณะที่ริมฝีปากทั้งคู่ยังเชื่อมติดกันไม่ห่าง
ครืด ครืด
ชุนลืมตาขึ้นมองโทรศัพท์ข้างกายก่อนจะเห็นว่าเป็นข้อความของเพื่อนสนิทที่แท๊กชื่อของเขาหลายข้อความ ร่างเล็กเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาก่อนจะเปิดเข้าแอปพลิเคชันสีเขียว ควันที่เห็นดังนั้นจึงคว้ามือจับโทรศัพท์ชุนไว้ก่อนที่ร่างเล็กจะพิมพ์ตอบ
“จะทำอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยแข็ง ชุนเลยได้แต่ตอบอ้อมแอ้ม
“ตะ...ตอบ”
“ไม่ต้องตอบ”
“แค่แปปเดียว เดี๋ยวมันเป็นห่วง”
“อยากตอบใช่มั้ย?”ควันจ้องหน้าชุนนิ่งจนร่างเล็กเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “งั้นก็ได้...ตอบไปสิ”
“...”
“ตอบเร็วๆ” ชุนเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าแอปฯอีกครั้ง แต่ผิดคาด ควันไม่ได้ใจดีกับชุนขนาดนั้น เพราะขณะที่นิ้วเล็กกำลังจะพิมพ์ข้อความตอบไป ร่างสูงกลับใช้ลิ้นหยอกล้อกับใบหูของเขาจนพิมพ์ไม่เป็นภาษาส่งไปให้เพื่อนแทน
“ควัน...ยะ...อย่าแกล้ง”
“อื้ม...ตอบไปสิ” เสียงครางต่ำดังข้างหูของชุนก่อนที่ควันจะขบเม้มลำคอขาวย้ำๆ ไล่ไปตามแผ่นอกบาง ยอดอกสีหวาน จนมาถึงสะดือเล็ก...
ชุนกำโทรศัพท์ในมือแน่น นึกแค้นใจที่โดนร่างสูงแกล้ง และกลัวเหลือเกินว่าเพื่อนจะรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ร่างสูงเท่านั้นที่ทนไม่ไหว เขาเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“ชุน ควันไม่ไหวแล้ว....”
“อุ้มสิ...” ชุนวางโทรศัพท์ไว้ข้างกาย ไม่สนแล้วว่าเพื่อนจะพิมพ์อะไรกลับมาอีก ทำเพียงยกแขนขึ้นคล้องคอควัน ใช้ขาสองข้างหนีบเข้ากับสีข้างของร่างสูงอย่างยั่วยวน
“หึ...ร้ายนักนะไอ้ดื้อ...” ควันอุ้มชุนเดินตรงมายังห้องนอนก่อนจะวางร่างเล็กลงบนเตียงและขึ้นคร่อมทับ ริมฝีปากหนาประกบเข้ากับริมฝีปากบางอีกครั้ง ฟันคมขบเม้มดูดดึงจนริมฝีปากของชุนบวมช้ำ
ควันถอดเสื้อนอนออกให้พ้นตัว มือหนาลูบไล้ไปตามสีข้างของร่างเล็กก่อนจะสอดมือเข้าไปยังกางเกงในตัวจิ๋ว ใช้นิ้วเรียวแทรกเข้าไปภายในช่องทางรักทีละนิ้วจนร่างเล็กเผลอตัวสะดุ้ง
“อ๊ะ...คุณป๋า เจ็บ...”
“มึงอ่อยกู” ควันขบเม้มซอกคอขาวจนเกิดเป็นรอยสีจาง มือหนาค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกช้าๆและค่อยๆเร่งขึ้นเรื่อยๆจนชุนเผลอตอดนิ้วเรียวแน่น
“อื้อ คุณป๋าอย่าแกล้ง อ๊ะ...”
“ให้กูเข้าไปนะชุน...” ควันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาชุนเพื่อขออนุญาตก่อนจะได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ รอยยิ้มบางถูกส่งให้กันก่อนที่ร่างสูงจะถอดกางเกงในตัวจิ๋วของชุนออกช้าๆ ตามด้วยกางเกงของตัวเองและโยนออกไปให้พ้นทาง
ควันยกขาชุนขึ้นพาดเอวสอบ แทรกตัวเข้าไปหว่างขาและจูบลงบนขมับของชุนอย่างรักใคร่ มือหนารูดรั้งแกนกายสองสามครั้ง และจับดันเข้าไปในช่องทางรักโดยไม่มีการเบิกทาง
ชุนหลับตาแน่นขณะที่ควันแทรกแกนกายเข้าไปเข้ามาในตัวจนรู้สึกเจ็บ สีหน้าบิดเบี้ยวนั้นทำให้ควันเผลอสูดปาก ร่างสูงเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อชุนรัดเขาแน่นเกินไปทำให้ยากต่อการสอดใส่
"ชุน... อย่าเกร็ง" ควันก้มลงไปกระซิบข้างใบหู ก่อนจะตัดสินใจดันตัวตนเข้าไปทีเดียวจนสุดลำ
“อ๊ะ คุณป๋า!!!” ชุนกำจิกผ้าปูเตียงแน่นเมื่อความเจ็บผสมความเสียวซ่านเข้าแทรกจนเสียวท้องไปหมด ถึงจะเคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งมันมักจะทำให้ชุนรู้สึกเหมือนจะตายต่อหน้าควันให้ได้เลย ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกดีปนเปกันไปหมด
“ชุน อย่ารัดแรง อืม...” ควันเชิดหน้าสูดปากเมื่อโดนรัดจนเหมือนจะแตกให้ได้
“อ่าห์...คุณป๋า...เจ็บ...”
“กูจะจ่ายค่าช็อกโกแลตให้มึงเอง”
“จะ...จ่ายยังไง”
“ภารกิจแลกเปลี่ยนน้ำไง :)”
“อย่ารุนแรงกับ...กูนัก” ชุนวาดท่อนแขนไปคล้องคอควันก่อนจะแกล้งดึงผมเบาๆเป็นการเตือน นั่นทำให้ร่างสูงหลุดขำออกมา
“ไม่สัญญานะ...” พูดจบควันก็ก้มลงไปมอบจุมพิตให้คนใต้ร่างที่เผยอปากรอรับความอุ่นร้อน รสจูบอันแสนหวานเริ่มต้นขึ้นด้วยความเชื่องช้า อ้อยอิ่ง ปลายลิ้นชื้นรับรสช็อกโกแลตของอีกฝ่ายอย่างโหยหา ควันละเลียดชิมความหวานไปทั่วอย่างคนไม่เคยพอ ฟันคมขบเม้มริมฝีปากบวมช้ำในขณะที่ช่วงล่างยังไม่ขยับ
ชุนแทรกมือเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มชื้นเหงื่อของคนบนร่าง เผลอตัวจิกไปตอนที่ควันเริ่มขยับเอวจนตัวตนขูดไปตามผนังด้านในจนเผลอร้อง
“อ่าห์...ชุน...” ร่างกายโหมกระหน่ำเข้าหากันอย่างรักใคร่ แรกเริ่มเนิบนาบแต่กลับหนักแน่น ก่อนจะค่อยๆเร่งความเร็วจนเกิดเสียงน่าอายดังไปทั่วห้อง เสียงครางหวานปลุกปั่นอารมณ์ให้ควันยากจะห้ามตัวเอง สองขาเล็กเกาะเกี่ยวเอวสอบแน่น จังหวะที่ควันสอดใส่ทุกครั้งมันนำมาด้วยความเจ็บปวด แต่สุดท้ายกลับรู้สึกดีจนไม่อยากให้มันหายไปไหน
ไม่เคยพอเลยสักครั้ง ชุนเสพติดการเป็นของควันอย่างสมบูรณ์แบบซะแล้ว...
ควันจูบพรมทั่วใบหน้าเล็กอย่างรักใคร่ มือหนาส่งไปกอบกุมแกนกายเล็กและรูดรั้งในจังหวะเดียวกับที่เขาสอดใส่ตัวตนเข้าไปในตัวชุน
“บอกว่าไง...” ควันท้วงทักขณะขบฟันลงบนใบหูของร่างเล็กที่ครางไม่ได้ศัพท์
“อ๊ะ...อ๊ะ...เบาหน่อย...” ชุนร่างสั่นคลอนตามแรงกระแทก ตอนนี้เขาโดนกระทำทั้งสองทางจนแทบไม่มีสติหลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว
“เรียก...ชื่อกู”
“อ๊ะ...คะ...คุณป๋า ชุน..อื้อ...” ควันกระแทกโดนจุดกระสันภายในจนร่างเล็กโผเข้าเกาะไหล่กว้างแน่น เล็บจิกเกร็งไปตามลาดไหล่จนเลือดซิบ ควันกระแทกจุดเดิมซ้ำๆจนสมองชุนขาวโพลน เผลอครางเสียงหวานออกมาไม่หยุด
“ป๋า...ชุนไม่ไหวแล้ว... อ๊ะ อ๊ะ..."ดวงหน้าหวานมีเหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้าจนควันอดไม่ได้ ไล่ริมฝีปากจูบซับเหงื่อของร่างบาง ภาพตรงหน้าทำให้ควันแทบคลั่ง กายขาวเนียนที่มีรอยรักเต็มพื้นที่ผิว เหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมนิ่ม หรือแก้มใสกับใบหน้าหวานที่บิดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์ ทั้งหมดเรียกอารมณ์ดิบจากเขาเป็นอย่างดีจนเผลอกระแทกตัวแรงซ้ำๆ ชุนที่หาที่ระบายไม่ได้ก็ได้แต่จิกเล็บลงบนไหล่กว้างจนเกิดแผล ความเสียวซ่านทำให้ใบหน้าเห่อร้อนจนเหมือนจะระเบิด
มีคนบอกว่าไม่ชอบความเจ็บปวด แต่สำหรับควัน ถ้าความเจ็บปวดนั้นเกิดจากคนใต้ร่างล่ะก็ เจ็บแค่ไหนก็คงยอมให้หมดเลย...
“กูรักมึงนะชุน...อย่าดื้อให้มาก อ่าห์”
“มึงแหละ...อย่านอกใจกู อื้อ ควัน...แรงอีก”
“แล้วเมื่อกี้ใครมันบอกให้เบาวะ ฮ่าๆ”
“ป๋า...อ๊ะ...รักชุนเยอะๆเลยนะ”
“รักจนเช้าเลยดีมั้ย พูดแบบนี้?”
“อื้อ...”
ควันย้ำจังหวะเดิมซ้ำๆและไล้จูบไปทั่วผิวกายขาว เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังก้องคละไปกับเสียงครางของทั้งคู่ ไม่นานร่างเล็กที่ถูกร่างสูงปรนเปรอด้วยมือก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาทั่วหน้าท้องแกร่ง แผ่นอกขาวกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหอบเหนื่อย ช่วงล่วงขยับเร็วขึ้นอีกสักพักควันก็ปลดปล่อยออกมาสู่ช่องทางหลังของร่างเล็กจนไหลเยิ้มลงมาบนเตียงสีน้ำเงินจนเป็นคราบขาว ชุนนอนหอบในขณะที่ควันทิ้งตัวลงมาทับชุนและจูบซับซอกคอขาวที่ชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างรักใคร่
“ว่าแล้ว...ทำไมกูไม่อ้วนทั้งๆที่กินเยอะ”
“ทำไม?”
“มึงเล่นเบิร์นให้กูทุกวันขนาดนี้ จะไม่ให้ผอมได้ไงวะ”
“ฮ่าๆๆ”
“ควัน...มึงไม่รู้จริงๆหรอว่าวันนี้วันอะไร?”
“ทำไมมึงถามบ่อยจัง หื้ม?” ควันเงยหน้าขึ้นมาจ้องใบหน้าหวานที่กำลังบูดบึ้งก่อนที่ควันจะก้มลงไปกัดจมูกรั้นอย่างที่ชอบทำเนื่องจากหมั่นเขี้ยวคนใต้ร่างเต็มทน
“ไม่มีอะไรละ ช่างมันเถอะ...”
“เป็นอะไร? งอนหรอวะ”
“เปล่า”
“อื้มมมม ไม่เลย”
“...”
“หลับตาแปปนึงได้มั้ย” พูดพลางจ้องใบหน้าเล็ก แล้วใช้มือลูบกลุ่มผมชุนเบาๆ
“ทำไมอีก”
“เออน่า แปปนึง” ชุนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างจับผิด
“ก่อนหลับตา ช่วยเอามันออกจากตัวกูก่อนได้มั้ย” ชุนพยักพเยิดไปทางส่วนล่างที่ควันยังไม่ยอมเอาออกไป ร่างสูงมองตามก่อนจะแกล้งกระแทกซ้ำจนชุนเผลอร้องเสียงหลง
"โอ้ย!"
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้หรอก ใครบอกว่าจะให้มึงจบรอบเดียว”
“ไอ้ควัน!! ชั่ว!!”
“ตอนกูกระแทกตัวมึงนี่คุณป๋าอย่างนั้นคุณป๋าอย่างนี้ พอเสร็จแล้วเรียกไอ้ควัน เฮ้อ อาภัพชะมัด”
“อะไรล่ะ กูบอกแล้ว คนนั้นไม่ใช่กู”
“กูจะทำโทษมึง”
“อะไร?”
ควันก้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของชุน ขบเม้มดูดดึงอย่างเอาแต่ใจโดยไม่สนใจการร้องท้วงของอีกฝ่าย ควันกัดปากเล็กนิดๆจนชุนเผลอร้องโอ้ยออกมา
“แฮ่กๆ...มึงแม่ง! น่ารำคาญอะ!!”
“หลับตาก่อน อย่าดื้อ เร็ว เวลาใกล้หมดแล้ว”
“เวลา?”
“หลับตาเร็วๆ”
“ก็ได้”
ชุนหลับตาปี๋ทันทีที่พูดจบ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งก่อนที่ลำคอจะรู้สึกถึงความเย็นเยียบบางอย่างจนเผลอลืมตาโพล่งขึ้นก่อนได้รับอนุญาต
“อะ...อะไร?”
“แฮปปี้วาเลนไทน์^^”
“....” ชุนนิ่งอึ้งพร้อมกับจับวัตถุที่คอขึ้นมาดู สร้อยเงินกับจี้ตัวอักษร “KC” ถูกประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ทำให้เกิดความสับสนขึ้นมากมาย...นี่หมายความว่า?
“มึงรู้?”
“กูสั่งทำไว้สักพักแล้วแหละ แต่กูร่วมกันปิดบังกับซันนี่ไม่ให้มึงรู้... กูรอมาให้มึงวันนี้เลยนะ เป็นไง เนียนป่ะ?”
“...”
“จริงๆกูคิดว่าวันนี้แม่งไม่ได้สำคัญอะไรเลย เพราะกูอยากให้ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันมันพิเศษนะชุน”
“...”
“มึงอาจจะคิดว่าคนแบบกูคงไม่ใส่ใจเรื่องแบบนี้ ใช่...มึงคิดถูก แต่เพราะเป็นมึงไง ทุกเรื่องมันเลยสำคัญ ... เพราะงั้น ดูแลมันด้วยนะ สร้อยเส้นนี้น่ะ...”
ชุนคล้องคอควันเข้ามากอดก่อนจะซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“เป็นอะไรครับ”
“กูไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มาเจอมึงแบบนี้ แต่กูคิดว่ากูโชคดีมากๆที่ได้เป็นคนที่มึงรัก คนอย่างกูที่ไม่มีอะไรเลยแต่กลับได้รับความรักมากมายจากคนอย่างมึงอะ กูรู้สึกขอบคุณมากๆเลย”
“...”
“ถึงมึงไม่ให้อะไรกู แต่มึงยังอยู่กับกูตรงนี้ กูก็มีความสุขมากๆแล้วนะควัน”
“ไอ้ดื้อ...”
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์หมือนกัน อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ...”
“ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วสิ ^^”
“อื้อ”
“รักมึงนะชุน รักมึงมากๆ”
“รักมึงเหมือนกัน ไอ้ไก่หื่นของกู”
“ฮ่าๆ”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้นขัดจังหวะ... แปลว่าเวลานี้ไม่ใช่วันวาเลนไทน์อีกแล้วสินะ แต่ก็ช่างมันเถอะ จะวันไหนๆก็ช่างมัน ขอแค่มี ‘เรา’ อยูด้วยกันแบบนี้ไปตลอดก็พอแล้วเนอะ
แค่มี ‘ควัน’ กับ ‘ชุน’ แบบนี้ก็พอแล้ว...
“อ่อ...กูชอบช็อกโกแลตวาเลนไทน์นะ อร่อยมากเลย :)”
“มะ...มึงหยุดเลย อย่าหวังจะได้กินอีก” คนตัวเล็กหลบสายตา ใบหน้าหวานเห่อแดงลามไปถึงหู
“ทำไมล่ะ มึงทำให้กูติดใจของหวานแล้วนะ รับผิดชอบด้วย”
“ไอ้บ้าควัน!!”
“เที่ยงคืนแล้ว เอาไงดีน้าา”
“ออกไปจากตัวกูได้แล้วไง”
“หืม? กูไม่ได้บอกหรอว่ามันจะไม่ใช่แค่รอบเดียว?” ดวงตาคมหรี่มองชุนอย่างเจ้าเล่ห์ ชุนเม้มปากแน่น พยายามผลักคนนิสัยไม่ดีให้พ้นทาง แต่ควันก็ไม่ยอมลุกออกไป
“ควัน...กูเหนื่อย”
“ชุน...”
“ไม่ต้องมาอ้อน กูไม่ใจอ่อนหรอก อ๊ะ!” ร่างสูงแกล้งกระแทกจุดกระสันของร่างเล็กอีกครั้งจนชุนเผลอครางเสียงหวานออกมา
“คืนนี้อย่าหวังว่าจะได้นอนเลยมึง”
“ไอ้ไก่หื่น! ไอ้ชั่ว!!! อ่าห์....”
END SPECIAL
ฝากกลับไปคอมเม้นกันได้นะคะ อิอิ
อ่าา แซ่บทากๆอ่าไรท์ จิตใจคนบาปแบบชั้นช่บๆ
ตอบลบควันชุน อะเฮือกตายไปเลยๆ
ตอบลบStop baby don't stop 55555 นึกถึงเพลงนี้ท่อนนี้ขึ้นมาตอนตัวเองดีดดิ้น5555 ดิ้นจนต้องมอบท่อนนี้ให้กับตัวเอง(?)5555
ตอบลบความบาปกำลังกัดกินเจ้า....
ตอบลบกยเยกวืสสเส้สดส ฟินอ้ากกก
ตอบลบพใสฃาำใถมีฃาไมรถทำใถนืาฃ ใจบาปปปปป(meee)
ตอบลบอ๊ากกกกก ฟินง่าาา
ตอบลบไว้อาลัยแก่ชิปเปอร์ด้วยค่ะ....-///-
ตอบลบ....ไม่มีคำบรรยาย....
ตอบลบโถถถถถถ อิป๋าาาา น้องชุน ชั้นจะเหลือถึงพุ่งรึป่าวค่ะะะ. อย่างแซบบบบ
ตอบลบโอ๊ยยยย เขินจะบ้า
ตอบลบ...ฮึก....ตายอย่างสงบศพสีชมพู.....ฆ่าฉันฆ่าฉันให้ตายดีกว่า~😭
ตอบลบไรท์ค่ะตามมาเผาศพดิฉันด้วย
ตอบลบ#ชิปเปอร์ตายแล้วค่ะ👻
ตามมาจากจอยแชท EP.15 กรี้ดดดด ใจหนูไม่ไหวแล้วค่า
ตอบลบหนูเป็นเด็กใจแตก กรี้ดดดดดด
ตอนที่แด้กระซิบข้างหูเสร็จ แล้วตัดฉากมาที่ควันเลย ที่ถ้าเพลินๆ ถึงต้องหยุดเลย เพราะว่า มันขัดๆ ต้องอ่านแล้วทวนใหม่
ตอบลบใช้เวลาอ่านนานมาก เพราะ งงๆกับประโยค บางประโยคต้องอ่านหลายรอบ เพื่อแยกว่าใครพูด แล้วทำความเข้าใจ จะได้อิน มีบางประโยคแอบผิด ด้วย เพราะ อ่านแล้วขัดๆ "ถึงมึงไม่ให้อะไรกู แต่มึงยังอยู่กับกูตรงนี้ กูก็มีความสุขมากๆแล้วนะ-ควัน-(น่าจะเป็นคำว่าชุนมากกว่า)” ไม่ใช่ประโยคนี้ควันพูดหรอ แอบงง แต่อารมณ์เอาไป 10 555
ตอบลบลองอ่านดีๆคิดว่าประโยคนี้ชุนพูดนะคะ
ลบความคิดเห็นนี้ถูกลบโดยผู้ดูแลระบบของบล็อก
ตอบลบเหมือนไรท์ต้องกานฆ่ากู อร้ากกเขินๆๆๆ
ตอบลบเพราะป๋าไม่ใช่คนอ่อนโยน
ตอบลบแม่จ๋าช่วยลูกด้วยยย
ตอบลบไม่ไหวแล้ววววว ชิปคุงๆๆๆ
แรงส์~ ฮรืออ นูว์ชอบบ ฟินเฟร่ออออ รักส์ษ์ซ์ศ์ษ์ซ์
ตอบลบมยื้ออออออ ดีสุดๆ ชอบบบบอ่าศ์ มยื้อออออ ฟินนนนนนิพพานอย่างสันติแล้ว😭
ตอบลบคือควันกะจะเอามห้ตายเลยใช่มะ
ตอบลบไรท์~~~~ ตายไปเเล้ววว
ตอบลบกรี๊ดอีน้องชุนเนี่ยแหละ วาเลนไทน์ทำให้คนเราแซ่บได้ขนาดนี้เลยหรอวะ5555555
ตอบลบลาตายแปป
ตอบลบโอ้ยยยยยหนยำตจไยไ่ห่ห่ำาไส
ตอบลบเตรียมตัวไปบวช😔
ตอบลบ🙏.....
สายพบพากนพาบกากทกยหหทบไฟมยหมาสะาพยกมะยาดดยกสพาพยพากทกากนกาก. ว้อยยยยยย!!!!?? เขินนนนนน😖😖😖
ตอบลบตายยยยยยยยยย/////-////
ตอบลบรู้สึกเหมือนจะตายเลย;-; แง้ง
ตอบลบใจบางงงเหลือเกินนนน
ตอบลบรอบที่ล้านแปดแล้ววไรท์แต่งดีย์ม๊ากกกชอบ: )
ตอบลบรอบที่ล้านแปดแล้ววไรท์แต่งดีย์ม๊ากกกชอบ: )
ตอบลบเฮือกกก
ตอบลบ