#ชุนงง : EP.38 ควันที่หยุดนิ่ง [บรรยาย+CUT]

“เอาไงวะ คือมึงมาผับเพื่ออะไรกูยังไม่รู้เลย” แด้ถามขึ้นขณะที่ทั้งห้าชีวิตหยุดยืนอยู่หน้าผับชื่อดังย่านข้าวสาร เสียงเพลงจากภายในร้านดังออกมาจนแด้ต้องใช้เสียงตะโกนดังขึ้นจนเจ็บคอ

“เข้าไปกันเถอะ” ชุนพูดขึ้นก่อนจะเดินนำเพื่อที่ยังงงๆเข้าไปภายในร้านที่มีผู้คนคราคร่ำ

ร่างเล็กก้าวเข้าไปเรื่อยๆ สายตาก็สอดส่ายหาร่างสูงที่คุ้นเคยแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววคนที่กำลังมองหา

“มึงมาทำอะไรแน่อิชุน มึงบอกกูมาอินังทัวร์ดีย์ อย่าให้กูต้องใช้กำลังกับมึงนะ!!” ซอลลี่โวยขึ้น ก็แน่ล่ะ จะมาผับทั้งทีก็น่าจะบอกกันสักหน่อยสิว่ามาทำอะไร หรือเพื่อนจะมาดีลผู้ใหม่งี้?

“มึง พวกไอ้เบมาที่นี่จริงๆหรอ?” ชุนหันมาถามแด้อีกครั้งหลังจากหาคนคนนั้นไม่เจอสักที

“น่ะ อิกนอร์กูหรอ!!!” ซอลลี่โวยวายขึ้นทันทีที่โดนเพื่อนเมิน แต่ชุนก็ไม่สนใจอยู่ดีจนซอลลี่เบ้ปากใส่

“มาสิ มันออกมาก่อนกูด้วยซ้ำไป ทำไมวะ? คือมึงจะมาหาใครแน่”

“นั่นดิ มึงถามหากลุ่มมันแบบนี้ แปลว่ามึงต้องเจออิควันนะเว้ย” แจ้ถามและยังจ้องหน้าเพื่อนที่ยังมองหาใครสักคนไม่เลิก

“เจอสิดี...”

“มึงหมายความว่าไง มึงบอกเลิกมันเองนะ แล้วมึงก็มาตามหามันเนี่ยนะ?” อู่หลงพูดขัดขึ้นด้วยความงง

“กู...อ๊ะ!” ดวงตากลมเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่คุ้นตา ร่างสูงใส่เสื้อเชิ้ตสีดำเข้ากับกางเกงสแล็คสีเดียวกันมันดูเข้ากับร่างสูงได้อย่างดีจนแทบละสายตาไม่ได้ ผมที่เริ่มยาวถูกเซ็ตขึ้นทำให้กรอบหน้าคมฉายชัดขึ้น ไม่แปลกที่จะมีสาวมาหน้าหลายตามองตามกันไปแถวๆ

“อิควันนี่หว่า...เชี่ย...คือบับ มาเที่ยวได้แบบนี้แปลว่าตัดใจจากมึงได้แล้วหรอวะอิชุน” ซอลลี่มองทั้งสองคนสลับกันไปมา

“หาที่นั่งก่อนมั้ยวะ ยืนนานแล้วเนี่ย” อู่หลงขัดขึ้นอีกครั้งทำให้เพื่อนๆพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งห้าคนเดินไปนั่งโต๊ะที่ไม่ไกลจากโต๊ะของควันมากนัก ภายในผับค่อนข้างมืดและมีเพียงแสงจากไฟเธคเท่านั้นที่ช่วยให้มองเห็นบริเวณร้าน

ชุนจ้องไปยังร่างสูงซึ่งเป็นอดีตคนรักของตัวเองที่ขณะนี้ร่างสูงกำลังยกแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันขึ้นจรดริมฝีปาก คนถูกจ้องเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว สายตาคมตวัดมองสบเข้ากับตากลมเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มพรายขึ้นและละสายตาจากร่างเล็ก

ชุนที่เห็นแบบนั้นเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง... ก็จริงที่เขาเป็นฝ่ายบอกเลิกควันเอง แต่พอเจอสายตาแบบนั้นของควันแล้วมัน...เจ็บชะมัด

ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ควันต้องเดินมาหาเขาแล้วแน่ๆเลย...

แต่ตอนนี้คงไม่ใช่สินะ...

ชุนสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าบอออกไปจากหัว ก่อนที่เครื่องดื่มจะถูกวางตรงหน้า อู่หลงอาสาชงเครื่องดื่มให้ทุกคน แต่นั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของร่างเล็กเลยสักนิด ดวงตากลมยังจ้องมองไปยัง ‘แฟนเก่า’ อย่างเหม่อลอย อยากรู้เหมือนกันว่าควันจะทำอะไรกันแน่...

เวลาผ่านไปสักพัก ชุนที่กระดกแก้วเหล้าเข้าไปสามสี่แก้วก็เริ่มรู้สึกมึนๆ แต่ยังครองสติเอาไว้ได้ ต่างจากเพื่อนๆที่เริ่มลุกขึ้นเต้นอย่างบ้าคลั่ง

ชุน... ต้องอย่าลืมเด็ดขาดว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่... หึ งี่เง่าชะมัด ทั้งๆที่บอกเลิกเขาไปแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์ตามมาดูเขาถึงร้าน น่าสมเพชจริงๆ

เพื่อนที่เหลือเริ่มลุกขึ้นเต้นกันอย่างสนุกสนาน แต่กับชุนคงไม่ใช่เพราะสายตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงที่ตอนนี้ไม่ได้นั่งเพียงลำพังอีกแล้ว ข้างกายของควันมีผู้หญิงหน้าตาสะสวยนั่งอยู่ด้วย แถมยังนั่งเบียดซะจนมดเดินไม่ได้อีกต่างหาก

ใจเย็นไว้นะชุน...ต้องใจเย็นนะ...

ดวงตาคมสบเข้ากับชุนอีกครั้งก่อนจะก้มลงไปกระซิบบางอย่างกับร่างบาง ทั้งคู่หัวร่อต่อกระซิกกันจนชุนคิ้วกระตุก ทำไมต้องกระซิบขนาดนั้นด้วยล่ะ มันไม่ได้ยินขนาดนั้นเลยรึไงนะ!!

“เหยยยย อิชุ้นนนนน ลุกขึ้นมาเต้นซี~ เนี่ยๆๆ เพลงมันส์มว๊ากกกก55555555” ซอลลี่ที่สติหลุดไปแล้วพยายามยื้อยุดฉุดกระชากชุนให้ลุกขึ้นมาเต้น 

“ไม่เอา มึงไปเต้นตรงนู้นไป๊” ชุนหันมาให้ความสนใจเพื่อน แต่พอหันกลับไปมองร่างสูงอีกครั้งกลับพบว่าทั้งคู่หายไปแล้ว หายไปไหน!?

“น่านมึงจาไปหนายยยย” แจ้พูดขึ้นก่อนที่ชุนจะลุกเดินออกจากโต๊ะไป

“เดี๋ยวกูมา เข้าห้องน้ำแปปนึง” ชุนลุกขึ้นและแกะแขนแจ้ออกทันที สายตาสอดส่องหาคนทั้งคู่จนเห็นหลังไวๆทางไปห้องน้ำ ชุนรีบวิ่งตามไปแต่กลับเจอผู้คนเบียดเสียดจนเดินลำบาก วัยรุ่นมากหน้าหลายตาเต้นกันสนุกสนานต่างจากใจร่างเล็กที่เต้นระส่ำไม่ปกติ สมองคิดไปไกลว่าสองคนนั้นจะทำอะไรกันรึเปล่า อย่านะ...ไม่ยอมหรอก

“ควันคะ...แบบนี้จะดีหรอ ถ้าจะมีคนมาใช้ห้องน้ำจะทำยังไง?” เสียงหวานดังเล็ดลอดออกมาจากประตูห้องน้ำเมื่อร่างเล็กมาถึง ขณะนี้ป้ายหน้าห้องน้ำถูกแขวนไว้ว่ากำลังทำความสะอาด แต่...เท่าที่ฟังคงไม่ใช่สินะ

“ก็ท้าทายดีไม่ใช่หรอ?” เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ ชุนแทบหยุดหายใจเมื่อได้ฟังประโยคที่ควันพูด... จะทำยังไงดี... ทำยังไงดีนะ...

“งั้น...” เสียงหวานขาดหายไป ก่อนจะได้ยินเสียงครางหวานของร่างเล็ก ไม่อยากจะคิดเลยว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่ รู้สึกจุกไปหมด ภาพที่ควันเคยทำกับเขามันผุดขึ้นมาจนชุนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้... 

ไม่อยากให้ควันไปจูบคนอื่นเลย ไม่อยากให้ควันไปกอดคนอื่น ไม่อยากให้ควันไป...มีอะไรกับคนอื่นเลย... ทำยังไงดีชุน ทำยังไงดี

“อืม...” ชุนเม้มปากแน่นก่อนที่ร่างเล็กจะผลักประตูเปิดเข้าไปภายในห้องน้ำ มือเล็กปาดน้ำตาออกไปลวกๆ ภาพที่เห็นทำให้ชุนแทบคลั่ง ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนขอบอ่างล้างมือในขณะที่ควันยืนแทรกระหว่างขาของเธอ เธอคนนั้นกำลังซุกหน้าเข้ากับคอแกร่งโดยที่ควันใช้มือโอบเอวของเธอไว้หลวมๆ น้ำตาที่ปัดทิ้งอย่างลวกๆกลับไหลลงมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่...

ร่างสูงตวัดสายตามามองร่างเล็กที่พรวดพราดเข้ามาก่อนจะหยุดการกระทำทุกอย่างไว้แค่นั้น ควันจ้องชุนนิ่งไม่ขยับ มือหนายังโอบเอวบางเอาไว้ ทำให้น้ำตาของร่างเล็กยิ่งไหล

“นี่เธอ!! เข้ามาทำไม ไม่มีมารยาท!” เสียงแหลมวี๊ดขึ้นทันทีที่เห็นว่ามีบุคคลที่สามอยู่ในทีนี้ด้วย

“ออกไป...” เสียงเล็กพูดขึ้นขณะที่ก้มหน้าก้มตา หญิงสาวที่เห็นแบบนั้นก็ทำหน้างง อะไรนะ? ออกไป? นี่เธอกำลังโดนไล่งั้นหรอเนี่ย?

“ทำไมต้องไป เธอนั่นแหละ ออกไป!” 

“ออกไปนะ!!!”

“พูดอะไรไร้สาระ ถ้าไม่ออกก็เชิญดูต่อไปแล้วกัน” หญิงสาวกลับมาสนใจร่างสูงอีกครั้ง แขนเรียวโอบรอบคอควันโดยไม่สนใจชุนที่ยืนตัวสั่นเทิ่มอีกแล้ว

“ควัน...ฮึก...ไม่เอาแล้ว...พอแล้วได้มั้ย...ฮึก...” ชุนย่อตัวลงนั่งกับพื้นและร้องไห้เหมือนเด็กงอแง ควันที่เห็นแบบนั้นจึงผละออกจากร่างบางและเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ออกไปก่อนเถอะครับ...”

“ว่าไงนะ? เด็กนี่เป็นใคร แล้วทำไมต้องหยุดด้วย?”

“ออกไปเถอะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ...” ดวงตาคมจ้องใบหน้าสวยนิ่ง หญิงสาวที่เจอสายตาแบบนั้นถึงกับหยุดชะงัก ร่างบางมองทั้งสองคนสลับกันก่อนจะจิ๊ปากเสียงดัง และผลักร่างสูงให้พ้นทาง ก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกจากห้องน้ำไป

“ฮึก...” ชุนยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง ควันที่เห็นแบบนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะดึงตัวชุนขึ้นยืนและสวมกอดแน่นยิ่งทำให้ร่างเล็กสะอื้นหนักขึ้นไปอีก

“ฮือ...ควัน...กู...”

“กูคิดถึงมึง...”

“มึงกำลังจะมีอะไรกับเขาจริงๆหรอ ทั้งๆที่กูอยู่ตรงนี้...”

“มึงจะสนใจทำไม...ก็เรา...เลิกกันแล้วนี่...”

“กูไม่ไหวแล้ว...กูขอโทษ...ฮึก...”

ควันเชยคางมนขึ้นก่อนจะประกบจูบเข้ากับริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปภายในโพรงปากหวานที่คุ้นเคย กลีบปากหนาละเลียดไปมาอย่างคนไม่เคยพอ ทั้งโหยหา...ทั้งคิดถึง รสชาติของมันที่เขาคิดว่าจะไม่ได้ลิ้มรสมันอีกแล้ว ชุนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วสินะ...

จูบแผ่วเบาในตอนแรกกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อความโหยหามีมากจนฉุดรั้งไว้ไม่อยู่ ร่างสูงอุ้มชุนไว้ในอ้อมแขนก่อนจะอุ้มเข้าไปภายในห้องน้ำห้องหนึ่ง มือหนาเอื้อมปิดฝาและนั่งทับชักโครก ก่อนจะดึงร่างเล็กให้นั่งลงบนตักตัวเองทั้งที่ริมฝีปากยังเชื่อมติดกันไม่ห่าง...

“อืม...” กลีบปากหนาจูบย้ำบนริมฝีปากอิ่มเพื่อตอกย้ำว่าคนตรงหน้าไม่ใช่แค่ฝันเหมือนที่ผ่านมา

มือหนาเลื่อนไปปลดกางเกงของร่างเล็กออกและแทรกนิ้วเรียวเข้าไปอย่างคุ้นชิน ชุนครางฮือในลำคอขณะที่นิ้วเรียวกระแทกโดนจุดกระสันจนรู้สึกเบาโหวง ริมฝีปากของควันยังคงละเลียดชิมความหวานจนชุนเกือบหยุดหายใจ สัมผัสที่คุ้นเคยเรียกให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

ควันปลดกระดุมกางเกงของตัวเองออกก่อนรูดรั้งแกนกายเล็กน้อย ชุนยกตัวขึ้นและค่อยๆกลืนกินแกนกายเข้าไปจนสุดลำ

“อ่าห์...ฮึก...ควัน...” ชุนโอบรอบคอร่างสูงแน่นก่อนจะค่อยๆขยับเบื้องล่าง จากเนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นเร่งเร้า สัมผัสที่โหยหาซึ่งกันและกันยิ่งทำให้โหมกระหน่ำใส่กันไม่หยุด

เสียงข้างนอกดูจะเบาลงจนไม่มีใครสนใจภายนอกอีกแล้ว แค่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง...

“อ่าว... ไหนว่าทำความสะอาด ก็ปกตินี่หว่า...” 

“รีบเยี่ยวรีบไปเหอะ เพลงแม่งกำลังมันส์เลย”

“เออๆ” เสียงผู้ชายสองคนดังขึ้นภายนอกห้องน้ำจนชุนต้องกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางหวาน ช่วงล่างยังโดนโจมตีอย่างหนัก ตัวตนของควันกระแทกลึกเข้ามาจนเผลอจิกไหล่กว้างอย่างแรง

ควันที่เห็นชุนกัดริมฝีปากแน่นจึงกดจูบลงบนกลีบปากอิ่มอีกครั้งเพื่อปิดเสียงครางด้วยวิธีของตัวเอง ความจริงเขาไม่สนอีกแล้ว ต่อให้คนอื่นจะได้ยิน หรือจะรู้ว่าเขากำลังทำอะไรกันเขาก็ไม่สน ในเมื่อตอนนี้เขาได้คนตรงหน้าคืนมาแล้ว ชุนอยู่กับเขาตรงนี้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรอีกแล้วไม่ใช่หรอ...?

เสียงภายในห้องน้ำเงียบลงอีกครั้งหลังจากสองคนนั้นออกไป ควันถอนริมฝีปากออกจนเสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้ง ส่วนล่างยังคงทำงานของมันได้อย่างดีจนเหงื่อกาฬผุดขึ้นตามกรอบหน้าหวาน ควันขบเม้มลำคอขาวอย่างโหยหา ไม่นานแกนกายเล็กก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเลอะหน้าท้องแกร่ง ตามด้วยควันที่ปลดปล่อยน้ำรักเข้าช่องทางหลังจนไหลย้อยลงพื้น ก่อนที่ควันจะถอนแกนกายออก ใส่กางเกงให้ทั้งคู่ และดึงร่างเล็กลงมานั่งตักตามเดิม

ควันดึงใบหน้าหวานลงมารับจุมพิตร้อนแรงอีกครั้ง ชุนหลับตาลงเพื่อรับความรู้สึกรักของควันไว้ ก่อนจะชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น...

ชุนลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้า ควันที่กำลังกลืนกินริมฝีปากเขาอยู่กำลัง... ร้องไห้...ร้องไห้เพราะเขางั้นหรอ...เขาทำให้คนที่เข้มแข็งคนนี้ต้องร้องไห้งั้นหรอ...เขาคนนี้...

มือเล็กเอื้อมไปจับใบหน้าคมไว้และเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา ริมฝีปากหนาเคลื่อนไปยังลำคอขาวก่อนจะขบเม้มแผ่วเบา แต่กลับต้องหยุดทุกอย่างไว้เมื่อความรู้สึกตีตื้นขึ้นมาจนห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่

ควันซุกหน้าเข้ากับลำคอขาว แขนแกร่งโอบรัดเอวบางไว้แน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไป น้ำตาเปียกชื้นลำคอยิ่งทำให้ชุนสะอื้นตาม ไม่ชอบเห็นควันอ่อนแอเลย ไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ...ควันที่เขารู้จัก...คนที่คอยปกป้องเวลาที่เขาอยู่ในอันตรายคนนั้น...กำลังร้องไห้เพราะเขา...

“กู...คิดถึง...มึง...” ควันกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก 

ร่างสูงตัวสั่นเทิ่มจนชุนทนไม่ได้ แขนเล็กโอบรอบคอควันให้ซบหน้าลงกับลำคอแน่น พอแล้ว...เขายอมแพ้แล้วจริงๆ เขาทำไม่ได้จริงๆ...เขาปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไม่ได้...

“มึงอย่าร้องแบบนี้...ควัน...มึงอย่าเป็นแบบนี้สิ...”

“กู...อึก...ไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย กูเจ็บ...กูอยู่ไม่ได้อะชุน...อย่าทิ้งกูไปเลย...” แขนแกร่งกอดรัดเอวบางแน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไป... อย่าไปเลยนะ...อย่าไปเลย

“ควัน...มึงไม่น่ามาเจอกับกูเลยนะ ฮึก...กูขอโทษ...”

“ไม่เอา...กูอยากเจอมึง ถ้ากูย้อนกลับไปได้...กูจะ...กูก็จะรักมึงอยู่ดี...อย่าทิ้งกูเลย...นะ...”

“ชู่ว...ไม่เอา พอแล้ว...”

ควันกอดชุนเงียบๆจนเวลาผ่านไป ไม่มีเสียงอะไรเอ่ยออกมาทำลายความเงียบ เหมือนทั้งคู่แค่ต้องการเวลาให้ได้คิดทบทวนกับตัวเองเท่านั้น แค่อยากอยู่แบบนี้เท่านั้นเอง

“มึงมันเห็นแก่ตัว...มึงรู้ความเป็นไปของกูทุกอย่าง...แต่กูล่ะ...กูไม่รู้อะไรเลย กูไม่รู้ว่ามึงอยู่กับใคร ไปไหน ทำอะไร กินข้าวรึยัง...กูไม่รู้สักอย่างเลย...มึงสนุกมั้ยชุน...”

“ไม่สนุกเลย...กูขอโทษ...แต่กูต้องทำ...”

“ทำทำไม...กูรักมึง...มึงทิ้งกูไว้ตรงนั้นทำไม...มึงเข้ามาให้กูรักมึงแล้วสุดท้ายก็ปล่อยกูไว้เหมือนหมาข้างถนน...”

“ไม่...มึงอย่าพูดแบบนั้น...”

“บอกอีกครั้งสิ...ว่ามึง...ไม่ได้รักกูแล้ว...กูก็จะปล่อย...”ควันผละอ้อมกอดออกก่อนจะจ้องใบหน้าหวานนิ่ง น้ำตายังคงไหลออกมาเงียบๆอย่างห้ามไม่อยู่ยิ่งทำให้ชุนทนไม่ได้ มือบางเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้ร่างสูงแผ่วเบาก่อนจะสบกับตาคมอีกครั้ง

“กูรักมึง” เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในหูของคนฟัง

ควันกลอกตาไปมาเพื่อไล่น้ำตาอีกครั้ง ลิ้นดุนดันกระพุ้งแก้มและไม่ยอมหันไปสบตาชุนอีก

“มึงมันบ้าว่ะชุน...ฮะๆ... รักกู... แล้วทิ้งกูทำไม...”ควันหันมาจ้องหน้าชุนอีกครั้ง อยากรู้เหมือนกันว่าคนใจร้ายจะตอบยังไง

“...”

“บอกกูมาสิ... เหตุผลที่ทิ้งกูไป จริงๆมันคืออะไรแน่...”

“...”

“ชุน...”

“ควัน...จำเรื่อง...ที่กูเคยเล่าให้ฟังได้มั้ย...” ชุนจ้องหน้าควันนิ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา “เรื่องคนที่ทำให้กูใส่ฮู้ด...”

“อืม...”

“เขา...กลับมา...” ชุนเม้มปากแน่นและหลบสายตาคม

“ใคร...มันเป็นใคร?” ควันจับใบหน้าชุนให้หันมาสบกันอีกครั้ง แต่ดวงตากลมกลับหลบสายตา

“พี่ดินคือคนเดียวกับ...พี่ไอ...ฮึก...พี่ชายของมึง...” ชุนซุกหน้าลงกับลำคอแกร่งอีกครั้ง เขาไม่อยากเห็นหน้าควันตอนนี้หรอก ควันจะต้องรู้สึกยังไงที่เรื่องบ้าๆนี่มันเกิดขึ้นกัน ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว...

“มึง...ว่าไงนะ...”

“พี่ดินกับพี่ไอ...คือคนคนเดียวกัน...”

“...”

“ฮึก...กู...ไม่รู้จะทำยังไง...กูพยายามแล้ว กูขอร้องเขาให้กูคบกับมึงต่อ แต่พี่ดินไม่ยอม...ฮึก พี่ดินบอกว่าให้กูเลือก...เลือกว่าจะหายไปหรือว่า...ตาย...” ชุนกอดลำคอแกร่งแน่นขึ้นกว่าเดิม กลัวเหลือเกินว่าจะได้รับคำตอบที่ทำร้ายหัวใจ... ถ้าควันฟังแบบนี้แล้วเลือกพี่ดินล่ะก็...เขาคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่เหลืออะไรจริงๆ

“พี่ดินบอกว่าเอาเรื่องของกูไปเล่าให้พ่อแม่ฟัง...เพื่อให้เขาไม่ยอมรับกู กูรู้ว่าพ่อแม่มึงคงไม่โอเคกับกูอีกแล้ว...กูจะคบกับมึงต่อยังไงถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ กูไม่เห็นทางเลย ฮึก”

“...”

“กูขอโทษ...กูไม่อยากให้มึงมีปัญหากับครอบครัวเพราะกู... กูถึงต้องทิ้งมึง กูขอโทษ แต่กู...”

หมับ...

แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดของคนตัวเล็กแน่นโดยที่ไม่พูดอะไร ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งจนเสียงทุ้มค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่แรก...”

“กูกลัวมึงไม่เลือกกู...”

“...”

“ถึงกูจะคิดว่าบางทีมึงอาจจะเลือกกู แต่กูก็กลัวว่าถ้ามึงเลือกกูจริง มึงต้องมีปัญหากับครอบครัวแน่ ครอบครัวมึงจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งกูไม่อยากทำแบบนั้น...”

“...”

“แต่ถ้ามึงเลือกครอบครัว...เลือกพี่ชาย ก็จะเป็นกูที่เจ็บ กูคงทำใจไม่ได้แน่ๆ กูกลัวคำตอบของมึง...”

“แล้วอยากฟังคำตอบมั้ยล่ะ...คำตอบที่แท้จริง”

“...?”

“กูเคยบอกมึงแล้ว...ใครที่มันทำมึง...กูไม่เอาไว้แน่...”

“หมายความว่า...”

“แม้จะเป็นพี่ชายของกูก็ตาม... กูก็จะไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน...”

“ควัน...”

“งั้น....” ควันกระชับอ้อมกอดแน่ขึ้น ก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งออกมาจนชุนรู้สึกกลัว 

“แล้วเจอกันนะครับ...พี่ไอ :)”

TBC

#ชุนงง