#แรบบิทพาย : #7 คนที่ไม่ใช่

“ถ้าอยากให้ทำนัก... อย่ามาโวยวายทีหลังก็แล้วกัน” 

“กัน... คือกู... อื้อ!” เสียงหวานถูกกลืนกินเมื่อกันกระชากเอวเล็กเข้าหาตัวและประกบริมฝีปากช่วงชิงลมหายใจของพายไปจนหมด

ฟันคมขบลงบนริมฝีปากอิ่มเพื่อให้พายเปิดทางให้ พายที่ยังไม่ทันตั้งตัวยอมเปิดรับลิ้นร้อนเข้ามารุกล้ำภายในโพรงปากอย่างคนกระหาย ไล่ชิมความหวานของพายด้วยหัวใจสั่นไหว ความรุนแรงที่ได้รับทำให้พายกำแขนเสื้อของกันจนยับยู่ยี่

กันใช้มือโอบรัดเอวเล็กไว้และปรับองศาหน้าให้รับสัมผัสได้แนบชิดมากขึ้น ความโกรธ ความไม่เข้าใจทุกอย่างถูกทาบทับและมอบให้คนตรงหน้า  คนตัวเล็กไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าเขาเจ็บขนาดไหน ทั้งที่พายคือคนที่เขารัก รักมาตลอด...

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เคยเห็นค่าของเขาเลยสักนิด

“อื้ม...” กันกัดริมฝีปากอิ่มจนของเหลวสีแดงไหลออกมา พายเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บ ก่อนที่กันจะอุ้มร่างเล็กขึ้น ขาขาวเกาะรัดเอวสอบแน่น ในขณะที่แขนเรียวก็คล้องคอร่างสูงไว้เพราะกลัวตก กันถอนริมฝีปากออกช้าๆ จ้องมองใบหน้าหวานพักนึง ก่อนจะก้มลงไปฉกชิงริมฝีปากเล็กอีกครั้ง และอีกครั้ง...

มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนภายใต้เสื้อสีขาวตัวโครงจนคนตัวเล็กเผลอส่งเสียงครางอย่างพอใจ ขายาวก้าวไปยังเตียงนอน และวางพายลงบนเตียง ร่างสูงตามมาคร่อมทับทั้งที่ริมฝีปากของเรายังไม่ห่างกันสักวินาที

กลีบปากหนาไล่จูบซับแก้มใส ใช้ฟันคมขบเม้มใบหูเล็ก และไม่ลืมเคลื่อนใบหน้ามาสร้างรอยรักไว้บนคอขาว พายเอียงใบหน้าให้กันทำได้สะดวก ในขณะที่สะโพกกลมกำลังโดนอีกฝ่ายลูบไล้จนกลั้นเสียงครางไม่อยู่

กันจงใจกัดแรงแน่ๆ มันเจ็บ... แต่กลับรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

“อ่าห์... กัน” พายกดศีรษะของกันให้แนบชิดกับลำคอขาวของตัวเอง ลิ้นร้อนไล้เลียไปทั่วบริเวณที่ฝากรอยรักไว้ 

ไม่มีอะไรมาห้ามได้อีกแล้ว ในเมื่อเราต่างก็รู้ดีว่าเราต้องการในสิ่งเดียวกัน

กันรวบข้อมือเล็กไว้เหนือหัว ใช้ฟันคมขบเม้มไปตามลำคอระหงอย่างแรงจนพายเผลอเบ้หน้า แต่ก็ไม่คิดจะทักท้วง และปล่อยให้ร่างสูงทำโทษตัวเองอยู่แบบนั้น

พายน่ะ... สมควรโดนแล้ว

กันก้มลงมามอบจูบให้ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง ใช้มือลูบไปตามเรียวขาขาวจนถึงสะโพกมน ก่อนจะค่อยๆแทรกมือเข้าไปในกางเกงขาสั้น ส่งก้านนิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางรักจนเกิดเสียงครางหวานดังแข่งกับสายฝน จากหนึ่งเป็นสอง และสาม โดยที่พายไม่คิดจะขัดขืน

มือหนาค่อยๆถอดเสื้อยืดของอีกฝ่ายออกช้าๆ เผยให้เห็นผิวกายขาวนวลเนียนที่ได้รับการดูแลอย่างดี พายมองใบหน้าคมอย่างเย้ายวน เสียงหวานครางกระเส่าเมื่อกันยังแทรกก้านนิ้วเข้ามาตามกลีบสะโพกจนส่วนอ่อนไหวปริ่มน้ำเปรอะชั้นใน

เปรี้ยง!

จู่ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาจนไฟในห้องดับสนิท มีเพียงแสงจากพระจันทร์ภายนอกที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้นที่ช่วยให้เรามองเห็นกันชัดเจนในความมืด

ไม่มีอะไรทำให้เขาสองคนหยุดเรื่องตรงหน้าได้อีกแล้ว พายเอื้อมมือไปจับเสื้อของกันออกจนพ้นตัว มือเล็กค่อยๆ ถอดกางเกงนอนของกันออกโดยที่ร่างสูงให้ความร่วมมืออย่างดี ความคับแน่นปรากฎขึ้นจนพายต้องเบือนหน้าหนี ถึงแม้ว่าจะเคยเห็นมันมาแล้วก็จริง แต่สำหรับพายแล้วมันก็ยังไม่ชิน

ร่างสูงไร้อาภรณ์กั้น มือหนาเอื้อมถอดกางเกงขาสั้นของพายออกช้าๆ เผยความน่ารักที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเองก็ต้องการเขาเหมือนกัน

เพราะน่ารักแบบนี้ไง... เขาถึงไปไหนไม่ได้สักที

กางเกงหลุดพ้นเรียวขาขาวไปแล้ว กันเอื้อมมือไปหยิบถุงยางอนามัยในลิ้นชักออกมา รูดรั้งแกนกายสองสามครั้งและสวมถุงยางเข้าไปจนสุด ก่อนจะบีบเจลหล่อลื่นทาทั่วตัวตน

“เตือนแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ก้มลงมาดูดกลีบปากเล็กหนึ่งทีจนเกิดเสียง ก่อนจะดึงขาขาวมาเกาะเอวสอบไว้ พายไถลตามแรงดึงจนเผลอร้องหวีดขึ้นมา

“อื้อ! กัน!”

“ถ้าอยากได้... ก็จะทำให้” กันก้มลงไปจุมพิตปากเล็กอีกครั้ง แทรกซึมลิ้นเข้าไปภายในอย่างคนกระหาย พายอ้าขาออกกว้างขึ้นก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่รุกล้ำเข้ามาในตัว ความเจ็บแล่นแปลบจนเผลอจิกเล็บลงบนไหล่กว้างโดยที่เปล่งเสียงออกมาไม่ได้เพราะโดนกันปิดเอาไว้ด้วยอวัยวะเดียวกันอยู่

“อื้อ...” กันสอดใส่ตัวตนเข้ามา ความคับแน่นทำให้กันเผลอเบ้หน้าเมื่อมันแน่นจนเขาทนแทบไม่ไหว 

“พาย... ผ่อนคลายหน่อย อย่าเกร็ง อื้ม...” พายเชิดหน้าขึ้น พยายามผ่อนคลายตามที่ร่างสูงบอก ก่อนจะครางหวือขึ้นเมื่อกันดันแกนกายเข้ามาจนสุด น้ำตาใสไหลออกจากหางตาเมื่อมันเจ็บมาก... และคิดว่าเลือดต้องออกแน่ๆ

ขนาดไม่ใช่ครั้งแรกยังขนาดนี้เลยหรอ... กันใจร้ายชะมัดเลย

“อ่าห์...” กันก้มลงมาจูบซับน้ำตาให้ร่างเล็ก พายยกแขนขึ้นคล้องคอร่างสูงให้ศีรษะอีกฝ่ายซุกลงกับลำคอขาว ลูบกลุ่มผมของกันเบาๆ โดยที่กันไม่พูดอะไร

“ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้าย... ทำโทษกูได้เต็มที่เลยนะ...”

“...”

“กูจะเป็นของมึงคนเดียว”

“งั้น... ขอนะ...” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู กันก้มลงไปทาบทับริมฝีปากกับอีกฝ่ายในขณะที่ส่วนล่างเริ่มขยับ แรงกระแทกทำให้พายเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แต่แล้วมันกลับกลายเป็นความเสียวซ่านจนอยากจะให้กันใส่เข้ามาในตัวเขาแรงๆ อยากให้กันทำโทษที่คนอย่างพายมันใจร้าย เอาแต่ใจ แถมยังใช้คำพูดดูถูกกันสารพัด

ทั้งที่รักมากขนาดนี้แท้ๆ...

ใช่... พายรักกัน ไม่ต่างจากที่กันรัก

เวลาสองปีมันมากพอที่จะทำให้คุณหนูเอาแต่ใจอย่างพายหลงรักไอ้เฉิ่มที่ไม่มีอะไรเลย แต่กลับเป็นทุกอย่างสำหรับพาย

กันที่ทำทุกๆวันให้พายโดยไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไร้สาระ กันที่ทำเพื่อพายทุกอย่าง

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พายเผลอยิ้มเพราะไอ้เฉิ่มคนนึงที่ชอบมาวอแวกับตัวเอง มันแปลกตรงที่พายชอบมองหากันทั้งที่ไม่เคยเป็น แถมยังชอบอีกต่างหากถ้ากันมาอยู่ใกล้ๆ

ก็นั่นสินะ... พายน่ะ แพ้กันตั้งนานแล้ว

เพียงแต่ทุกอย่างมันไม่ได้เหมือนในเทพนิยาย แค่รักกันมันไม่ทำให้เราสามารถอยู่ด้วยกันได้หรอก

ในเมื่อโลกแห่งความจริงมันไม่ได้มีแค่เราสองคนนี่... ไม่ใช่

พายปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มในขณะที่กันมอบความสุขให้ แรงกระแทกทุกสัมผัสบ่งบอกว่าพายไม่ได้ฝันไป เขามีกันอยู่ตรงนี้จริงๆ และจะไม่ยอมให้ใครมาทำแบบนี้กับตัวเองนอกจากกันอีกแล้ว

ก็เพราะพายรักกันแค่คนเดียวนี่น่า

ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพายกำลังร้องไห้ กันจูบซับน้ำตาให้คนใต้ร่างอย่างอ่อนโยนแต่มันกลับยิ่งทำให้พายร้องไห้หนักกว่าเดิม กลายเป็นว่ากันต้องหยุดทุกอย่างไว้และใช้มือเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานเบาๆ

“หยุดทำไม...ฮึก”

“พาย... ขอโทษ อย่าร้องเลยนะ...” กันจูบทั่วใบหน้าหวาน แต่พายก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมาจนผมนิ่มสะบัดไหว แขนเล็กโอบรั้งคอกันมาใกล้เพื่อรับจุมพิตของตัวเอง ส่วนล่างสวนขึ้นไปเพื่อบอกให้กันทำต่อ ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อร่างสูงยอมสอดใส่ตัวตนย้ำๆเพื่อบอกว่าพายเป็นของเขาคนเดียว

และจะเป็นตลอดไปด้วย

“อ่าห์... กัน รักพายเยอะๆเลยนะ...” พายเอ่ยเสียงกระเส่า เป็นครั้งแรกที่ร่างเล็กแทนตัวเองแบบนี้ มันยิ่งทำให้คนถูกเรียกใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมานอกอก มันอาจจะเป็นแค่ฝันก็ได้ แต่กันอยากให้มันเป็นฝันที่มีเราอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย

ถ้าไม่ใช่วันสุดท้ายก็คงจะดี

“อื้ม... อย่าอ่อย...ได้มั้ย อ่าห์...” กันไล่ริมฝีปากไปยังซอกคอขาว ขบเม้มจนเกิดรอยแดงสร้างความเสียวซ่านให้พายจนกายเล็กบิดเร่า ริมฝีปากหนาเคลื่อนสัมผัสกับยอดปทุมถัน ดูดดุนจนขึ้นเป็นตุ่มไตเรียกเสียงครางหวานให้ดังแข่งกับสายฝน

กันน่ะ... บ้าจริงๆด้วย บ้ามากเลย

แล้วแบบนี้จะให้ไปชอบคนอื่นได้ยังไงกันล่ะ

กันมอบสัมผัสอ่อนโยนให้โดยที่ไม่ต้องร้องขอ ทุกอย่างที่ได้รับมาบ่งบอกว่าพายสำคัญสำหรับกันแค่ไหน ไม่นานเราทั้งคู่ก็ปลดปล่อยความต้องการออกมาพร้อมๆกันโดยที่พายได้แต่หอบหายใจถี่ หน้าอกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเหนื่อยหอบ แขนเล็กโอบรั้งใบหน้ากันลงมาใกล้และประกบปากเข้ากับอวัยวะเดียวกันโดยที่กันไม่คิดจะปฏิเสธ

“อื้ม...” กันสอดแทรกเกลียวลิ้นเข้าไปชิมความหวาน ยังไม่ถอดตัวตนออกจากตัวพาย กลับทำเพียงลูบไล้ไปทั่วผิวกายขาวเรียกเสียงหวานที่ครางฮือในลำคอไม่หยุด

——— ต่อที่จอยลดานะคะ😢