#แรบบิทพาย : #22 รักฉันเรียกว่า... (Cut18+)

พายยิ้ม และเป็นฝ่ายดึงกันลงมารับจุมพิตหอมหวานที่พายตั้งใจมอบให้ สัมผัสที่เคยได้รับเมื่อนานมาแล้วกลับหมุนวนอีกครั้ง มันเต็มไปด้วยความโหยหาที่เราต่างมีจนไม่อาจเก็บได้อีกแล้ว

นานแค่ไหน... พายก็ยังรอแค่คนคนนี้เสมอ

เช่นเดียวกับกันที่ยังรักแค่พาย

กันแทรกลิ้นร้อนเข้าไปอย่างไม่เคยพอ ความหอมหวานของพายทำให้ใจที่เคยด้านชากลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ทุกที่ที่มือหนาสัมผัสกลับลื่นมือเหมือนครั้งแรกที่เราเป็นของกันและกัน

ช่วงชิงซ้ำๆ ลากริมฝีปากมายังลำคอขาวโดยที่พายเอียงคอให้อย่างเต็มใจ ฟันคมกัดจนพายเผลอครางหวาน ขนอ่อนลุกเกรียวเมื่อมือกันเริ่มอยู่ในสุขและกำลังล้วงเข้าไปภายในกางเกงขายาวสีฟ้าของพาย

“อื้อ... กัน...” กันลากริมฝีปากไปปลดกระดุมเสื้อที่เหลือของพาย เผยให้เห็นผิวกายขาวอย่างเต็มตาจนเผลอกลืนน้ำลายอีกครั้ง

ร่างสูงจูบซับไปตามเนินอกและไล่มาถึงส่วนที่ทำให้พายบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน กันเลียจนมันฉ่ำน้ำไปหมด มือเล็กแทรกเข้าไปในกลุ่มผมสีบลอนด์ จิกระบายความวาบหวามที่ได้รับ

สัมผัสเย็นเยียบภายล่างทำให้พายรู้สึกได้ว่ากางเกงกำลังถูกถอดออกไป เหลือไว้เพียงชั้นในตัวจิ๋ว มันน่าอายมากที่พายต้องมานอนกึ่งเปลือยต่อหน้ากันแบบนี้

ขี้โกงชะมัด ตัวเองยังแต่งตัวครบอยู่เลยแท้ๆ

พายบึนปากในขณะที่กันวุ่นวายกับซอกคอของเขาไม่เลิก ร่างเล็กเลยส่งมาเข้าไปภายในเสื้อยืดสีดำแล้วลูบแผ่นหลังกว้างปลุกปั่นอารมณ์กันจนร่างสูงเผลอกัดผิวกายขาวแรง

“อ่าห์... เจ็บนะ”

“อ่อยดีนัก...” พายยกยิ้ม โอบกอดคอแกร่งและรั้งมาให้รับจุมพิตอีกครั้ง กันสอดมือเข้าไปภายในกางเกงในตัวจิ๋วและใช้ก้านนิ้วเรียวแทรกเข้าไปในช่องทางสีหวานจนพายสะดุ้ง

“อื้อ!” ด้วยความที่ห่างหายไปนานทำให้มันแน่น ตอดรัดถี่จนกันขบกรามแน่น ความอดทนทั้งหมดมันจบลงแล้ว

เขาจะไม่ทันอีกแล้ว...

กันถอยตัวออก ถอดเสื้อยืดของตัวเองออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องแกร่งที่พายเฝ้าจินตนาการไว้ว่าสี่ปีผ่านไปมันจะเป็นยังไง และวันนี้ก็ได้รู้แล้ว...

ให้ตายเถอะ... พายอยากเป็นลม

กันเลื่อนตัวลงมายังส่วนอ่อนไหวของพายที่ปริ่มน้ำจากแรงอารมณ์จนเปรอะกางเกงใน จูบลงอย่างอ่อนโยนและแหงนมองหน้าพายที่ตอนนี้แดงจนกลายเป็นลูกเชอร์รี่

บ้าจัง... เขินจนจะระเบิดอยู่แล้ว

กันค่อยๆรูดรั้งกางเกงในออกจากเรียวขาขาวช้าๆ เผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวที่ซ่อนอยู่ พายหลับตาลงเพราะไม่อาจทนมองภาพตรงหน้าได้อีกแล้ว แทนที่กันจะรีบทำอะไรสักอย่าง ร่างสูงกลับปลดกางเกงตัวเองเพียงนิด แล้วย้ายตัวเองมานั่งพิงหัวเตียงแทน

ที่สำคัญคือพลิกตัวพายขึ้นมาอยู่ด้านบน ทั้งที่พายเหลือแค่เสื้อเชิ้ตที่กระดุมหลุดลุ่ยเท่านั้นเอง

ขี้แกล้ง... ขี้แกล้งที่สุดเลย

“กัน... จะแกล้งอะไรเค้าอีก เค้าไม่ไหวแล้วนะ” พายซบลงกับอกแกร่ง กันโอบพายไว้แล้วขำที่แกล้งอีกฝ่ายได้

ไม่ได้อยากแกล้งหรอก แค่อยากเห็นพายชัดๆ แค่คิดถึงเท่านั้นเอง

กันเอื้อมตัวไปหยิบถุงยางในลิ้นชักหัวเตียงทั้งที่ยังกอดพายอยู่ ขยับตัวถอดกางเกงออกและใช้ปากฉีกซองถุงยางแล้วยื่นมันให้พาย

“ใส่ให้หน่อยสิครับ...” กันกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู พายเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายแล้วได้แต่หน้าแดง 

บ้าไปแล้ว... พายต้องตายแน่ๆ ต้องตายแน่ๆ

มือเล็กยื่นไปรับมันมาด้วยมืออันสั่นเทา ดวงตากลมเผลอมองส่วนแข็งขืนที่ดุนดันสะโพกเขาอยู่นิดๆ เพราะใจยังไม่กล้าพอ ถึงเราจะเคยๆกันมาแล้ว แต่มันก็ตั้งสี่ปีที่ห่างกัน

ตั้งสี่ปีเลยนะ พายจะบ้า

มือเล็กค่อยๆเลื่อนไปสวมถุงยางให้กันช้าๆ พายหลับตาปี๋ แต่มือกลับสัมผัสได้ถึงบางอย่างจนหน้าเห่อร้อน ผิดกับกันที่ส่งเสียงครางต่ำเมื่อมือพายสัมผัสกับตัวตนของเขา

แถมพายตอนนี้ก็เซ็กซี่จนยากจะห้ามใจแล้วด้วย

พายสวมมันจนสุด เป็นกันที่ส่งมือมาไล้วนสะโพกกลมไปมาทั้งที่พายยังไม่ลืมตา ก้านนิ้วเรียวส่งเข้าไปสำรวจภายในช่องทางสีหวานทีละนิ้ว พายตอดรัดถี่รัว แต่ความเจ็บที่ได้รับก็ทำเอาเผลอร้องเสียงหลงเหมือนกัน

พายกำลังทำอะไรอยู่นะ พายกำลังจะฆ่าตัวตาย ฮึก

กันชักนิ้วเข้าออกจนพายเผลอขย่มนิ้วกันถี่ เสียงครางหวานดังขึ้นขณะซบหน้าเข้ากับแผงอกไม่เลิก ร่างเล็กเม้มปากและจิกนิ้วลงบนแขนแกร่งเพื่อระบายความเสียวซ่าน

“อ่าห์... พาย ตอดถี่ไปแล้วนะ”

“กัน อึก... พายไม่ไหวแล้ว” กันที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่รั้งคอพายเข้ามาจูบอีกครั้ง ถอดถอนนิ้วออกไป ใช้เจลหล่อลื่นทาและรูดรั้งแก่นกายสองสามครั้งแล้วยกตัวพายขึ้นนั่งทับส่วนแข็งขืนแต่ก็ต้องเหยเกทันทีเมื่อความฝืดเคืองถาถมเข้าใส่

“อื้อ... เจ็บ...” พายซบหน้าลงกับลาดไหล่กว้าง ช่องทางรักค่อยๆกลืนกินตัวตนของกันเข้าไปทีละนิด แต่มันเจ็บจนรู้สึกถึงความอุ่นที่ไหลริน 

เลือดออกจนได้...

“อ่าห์... พาย ผ่อนคลายหน่อย...” ร่างเล็กพยายามทำตาม จนในที่สุดก็กลืนกินเข้าไปจนสุด พายหอบหายใจถี่จนหน้าอกบางกระเพื่อมขึ้นลง แขนแกร่งของกันโอบร่างพายไว้และจูบซับขมับเบาๆเป็นเชิงปลอบโยน

“เจ็บ... พายเจ็บ”

“เดี๋ยวมันจะดีขึ้น... เชื่อกันนะ...” กันเชยคางพายให้มาสบตากัน พายเลียริมฝีปากที่แห้งผากก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

กันดึงใบหน้าพายเข้ามาใกล้และทาบทับริมฝีปากลงบนกลีบปากเล็ก ดูดดุนอย่างหิวกระหายในขณะที่สะโพกก็สวนขึ้นไปจนพายครางหวือ

บทรักเริ่มต้นด้วยความเชื่องช้า แต่กลับนุ่มนวลจนพายสัมผัสได้ถึงมัน สะโพกเล็กขย่มทับส่วนแข็งขืนจนมันกลืนกินเข้าออกภายในตัวไม่หยุด จากความเจ็บปวดจนเหมือนจะตาย กลับกลายเป็นความสุขที่กันมอบให้ ความสุขที่พายเคยได้รับจากมันมาก่อน

มันกลับมาอีกครั้ง... เราได้เป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้งแล้ว

“อ่าห์... กัน... พายรัก อึก...” กันถอดเสื้อที่ค้างอยู่บนตัวพายออก จูบซับไปตามผิวกายขาวจนมันขึ้นรอยแดงเต็มไปหมด กันอยากให้รู้ว่าพายเป็นของกัน เป็นของกันมาตลอด

และจะไม่มีวันเป็นของใคร

“พาย อืม... คิดถึง... คิดถึงมากๆ อ่าห์...”

เสียงเนื้อสัมผัสกันน่าอาย แต่เวลานี้ไม่มีใครคิดจะสนใจอะไรอีกแล้ว เมื่อเราต่างต้องการในสิ่งเดียวกัน

ถ้าหยุดเวลาไว้ได้ พายก็อยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย

พายดึงใบหน้าคมมาจูบ เราทำเรื่องอย่างว่ากันด้วยความรัก ถ้าหากพายต้องเสียมันไปอีกครั้ง พายคงต้องตายทั้งเป็นแน่

อยากมีคนชื่อกันตลอดไปเลย

มือหนาลูบไล้สำรวจไปทั่วผิวกาย เช่นเดียวกับพายที่ลูบไล้หน้าท้องแกร่งแผ่วเบา เราแค่อยากรู้ว่าเราเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่เวลาก็ทำให้รู้แล้ว...

ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป ความรักของเราก็ยังเหมือนเดิม

เหงื่อกาฬผุดขึ้นทั่วกรอบหน้าหวาน กันเช็ดมันออกให้อย่างอ่อนโยน เราส่งยิ้มให้กัน การที่เราจะเป็นของใครสักคน แล้วคนคนนั้นเป็นคนที่เรารักมันดีแบบนี้นี่เอง

พายเข้าใจแล้ว 

ไม่นานเราก็ปลดปล่อยออกมาแทบจะพร้อมกัน พายซบหน้ากับไหล่กว้าง ในขณะที่กันโอบเอวเล็กไว้จนแนบชิดไม่เหลือช่องว่าง

พายหอบหายใจถี่ ความร้อนรุ่มภายในกายยังรุมเร้าจนเหมือนจะระเบิด ความคับแน่นภายล่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แถมนิ้วที่ไล้วนแถวๆเอวก็ยังไม่เลิก

ร่างสูงใช้จมูกโด่งคลอเคลียบริเวณแก้มใสไปมา สูดดมความหอมทั้งที่เหงื่อโทรมกาย แต่สำหรับกันแล้วถึงยังไงมันก็หอม

พายน่ะ... หอมหวานไปหมดทั้งตัวเลย

“อื้อ... เตง จั๊กจี๋” พายย่นคอเมื่อกันเอาแต่ไถจมูกไปมาแถวๆคอไม่เลิก กันหัวเราะในลำคอก่อนจะเปลี่ยนเป็นกัดเบาๆที่คอเหมือนแวมไพร์ดูดเลือดงั้นแหละ

ฮือ พายจะบ้าตายแล้วนะ

“ฮ่าๆๆ โอ้ย อย่าทำแบบนี้ คนใจร้าย!”

“หมั่นเขี้ยว” กันยิ้มขำ พายเงยหน้ามองสบตากัน ก่อนจะโดนกันกัดจมูกเข้าให้หนึ่งที

“หอม”

“อะระ”

“พายนี่... อร่อยดีนะ” ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์แถมมาให้ด้วย ร้ายชะมัด

“จะกินอีกก็ได้นะ... พายไม่ว่าหรอก” พายยิ้มเจ้าเล่ห์กว่า กันหัวเราะพรืด พยายามแล้วที่จะกลั้นยิ้ม แต่เจอแบบนี้เข้าไปก็จะเป็นบ้าเหมือนกัน

ขี้อ่อยเหลือเกินนะ มันน่านัก...

“ถ้างั้น... กินทั้งคืนเลยได้มั้ย... ยังหิวอยู่เลย...” กันกระซิบข้างใบหู ก่อนที่เราจะสบตากันอย่างเข้าใจ และใบหน้าเราก็เคลื่อนเข้าหากันอัตโนมัติเหมือนแม่เหล็ก

“อื้อ...” เนิ่นนานที่เรามอบจูบให้แก่กัน แต่อยู่ดีๆพายก็ถูกพลิกตัวลงบนเตียง และร่างสูงก็ขึ้นคร่อมจนตัวเราหลุดออกกัน เสียงหวานครางหวือเมื่อรู้สึกเสียวที่ท้องอย่างห้ามไม่ได้

“กัน!”

“เก็บมาสี่ปีเพื่อวันนี้แหละ”

“เก็บอะไร เตงไปทำแบบนี้กับคนอื่น! เค้าไม่ได้ลืมนะ!”

“อีกแล้ว... ถ้างั้นต้องทำให้ลืมซะแล้วมั้ง ช่วยลบให้หน่อยสิครับ”

“ไม่!”

“เรารักเธอ” ดวงตาไม่เคยโกหก ซึ่งกันกำลังใช้สายตาแบบนั้นมองพาย สายตาของคนที่มีความรักแบบนั้น...

“...” 

“ต่อไปนี้... ใช้เวลาด้วยกันนะพาย”

“อื้อ”

ไม่ต้องมีคำพูดอะไรต่ออีกแล้ว นอกจากใบหน้าของเราจะเคลื่อนเข้าหากัน และต่อให้วันพรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไร เราก็ไม่สนใจอีกแล้ว

ถ้าทำตามความต้องการของคนอื่นแล้วต้องเจ็บปวดอยู่เสมอ

ถ้างั้น... เราจะขอเลือกทำตามใจตัวเองเพื่อความสุขของเราบ้าง

อยู่ด้วยกันแบบนี้ดีจังนะ...❤️

TBC

#แรบบิทพาย

————————

อย่าลืมกลับไปเม้นและเล่นแท๊ก #แรบบิทพาย กันได้นะคะ เพื่อกำลังใจ❤️

ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยจ้า